Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wampir uskoczył jak oparzony.
Zdecydowanie zdziwił go atak opętanego humanoida, ale także ucieszył, gdyż gdyby nie on, Khitan już gryzłby ziemię. Pozostawił ratowanie Save jej małżonkowi, z wzruszeniem pobiegł ku bramom.
Ile z tych zmutowanych wyrostków ludzkości przedostała się przez bramy? - zadawał sobie pytanie, zabijając mutanta który najwyraźniej nie uszanował rozmyślań strażnika...

Dziewczyna nawet nie pisknęła.Zagryzła mocno zęby po czym gdy Smenciciel ugryzł Losie ta uderzyła gdo z całej siły kilkakrotnie by ten oderwał od niej swoje kły.Teraz napałał nią wstręt i złość.Aż w końu smok musiał puścić.Bez zatrzymania szybko trafiła szablą w nogę Smenciciel dość głęboko na tyle by miał stanowcze problemy z chodzenie po czym odkopnęła go z siłą aż ten przeturlał się do tyłu.Plunęła jedynie krwią gdyż żebra nadal nie przestawały ją boleć.Podeszła do smoka po czym wyciągnęła miecz nad nim będac gotowym do zadania ostatniego ciosu.
-Drogi Panie Abbysie.Czy ty wiesz z kim do cholery gadasz?-zwróciła z irytacją głowę w stronę Irkalli a jej spojżenie było wręcz pogradliwe.
Nadepnęła boleśnie na Smenciciel by ten nie uciekł jej spod ''stryczka''.
-Ja .. z Tobą ?Chyba sobie żartujesz!-nadal ciągnęła ironicznie.
Wystawiła szablę nad smoka który leżał na ziemi.Mrugnęła do niego chcąc powiedzieć ''To nie koniec Świata''...

Save rozglądała się dookoła.Jeden krok a nastąpił by koniec zmartwień ,bólu czy strachu.Jednak w dziwny sposób wampirzyca nie czuła strachu.Obok niej nagle pojawiły się białe drzwi.Niby zwykłe drzwi a jednak z daleka czuć było zapach drewna który roznosił się w powietrzu.Save tylko wypuściła powietrze z płuc i już miała postawić krok dalej i już nacisnąć na klamkę gdy ni stąd ni z owego ktoś złapał ją za rękę.Dziewczyna podniosła głowę do góry a ku jej fiołkowym oczom ukazała się srebrnowłosa Losie która nosiła uśmiech na twarzy.Losie była większa od Save i starsza o nie całe 3 lata.Ubrana w białą szatę zawsze miała nie spokojny wyraz twarzy wręcz antypatyczny.
-Oh moja kochana Save..-przez nie całą chwilę mówiła smutno lecz jej głos nagle zmienił się na wyrozumiały ,ciepły oraz dojrzały.-Wiesz o tym ,że któraś z nas zginie.Ale to nie będziesz ty..
Save szybko wyrwała rękę z pod ucisku Losie.Zmarszczyła brwi jakby o czymś nie wiedziała.
-Umierać?O czym ty mówisz!.....Czyli...-lekko się zachwiała-Czyli te drzwi to śmierć?!
-Można tak to ująć...moja dziecino.-Losie oparła się o drzwi-Więc za nim odejdę.Może mowa końcowa.
Save jedynie zrobiła poważną minę.Czekała aż srebrnowłosa zacznie.
-Nie jesteś złą osobą ,tylko egoistycznym bachorem.Zobacz na to.Całe życie miałaś wszystko.
Jedzenie ,dom,życie ,wykształcenie czy pieniądze.Twoi rodzice zadbali o to byś miała na ''drobne'' wydatki
po ich śmierci no nie?Jednak ty egoistycznie odtrąciłaś całą swoją rodzinę sądząc ich o zdradę i zbrodnię.
''Nikt Cię nie rozumie ?Nie masz już niczego ?'' Nigdy nic nie miałaś ,bo wszystko dali Ci rodzice.
Ja jednak nie chciałam Cię zostawiać bo było mnie Ciebie nadzwyczajnie żal.Małe bez bronne dziecko.
Aż szłam tak za Tobą byle byś tylko się nie sparzyła.

Save w tym momencie zrobiła się blada.Zatkała sobie uszy by nie słyszeć  tych okrutnych słów.Nie chciała znać prawdy.Kłamstwo było lepsze,bezpieczniejsze.Chciała uciec jednak nie miała gdzie.
-Taka jest prawda Save Elizabeth II Valentine.Po prostu jesteś nadal dzieckiem.Jak na razie broniłam Cię ,ale to już koniec.Nawet na końcu oddaje życie za takiego bachora jak ty.-Losie rozłożyła ręce.
Oczy Save przepełniły się łzami.Przytuliła się do dziewczyny.Zaczęła szlochać strasznie ,że jeśli Losie by jej nie uspokoiła mogła by tak płakać jeszcze z godzinkę.
-Nie płacz Save.Zepsujesz sobie twarzyczkę.Pamiętaj uśmiechaj się często,ale tak od serca.Nie nakładaj poszukiwań zabójców na swoje życie.Załóż rodzinę i napłódź mi dużo dzieci.
Save zaczerwieniła się strasznie.Warknęła coś pod nosem.
-I najważniejsze ,nie bój się.Strach tu niczego nie da.Jedynie odróżnia ludzi od potworów.-Położyła rękę na głowie dziewczyny.-I wara mi jeśli spotkamy się w ''piekle''.

Wampirzyca miała teraz na sobie uśmiech.Srebrnowłosa wręczyła jej biały kwiat róży.Piękny jak Save który miał przypominać jej o Losie.Uścisnęła na pożegnanie przyjaciółce rękę ,a ta schyliła się do niej po czym pocałowała ją w czułko.Jej alter ego nie bało się.Nie czuło strachu gdyż znało zakończenie przedstawienia.Za plecami Save znów zrobiła swoją nie zbyt miłą minę po czym odważnie poszła przed siebie.

Save znów obudziła się na ziemi.Czuła straszny ból ,lecz teraz aż tak się nie bała.
Oparła się o jakiś kamień a przed jej oczami ukazał się dość dziwny mutant.Uśmiechnęła się niebywale miło po czym zacisnęła dłoń.Poczuła lekkie okucie.Jeden z kolców białej róży wbił jej się w rękę.
-A więc,nie marnujmy czasu...-zakręciło jej się w głowie.Choć była pogruchotana,obolała,gdzie nie gdzie połamana ,nie było aż tak źle jakby to powiedziała.

(To nie był tryb dokonany, to co napisała Save? ja formalnie jej nie ugryzłem, dałem jej czas. A ta mnie stłukła, pokroiła i skopała. Ale mam dzisiaj skopany humor...święta;/)

Smenciciel powoli wstał. Do jego umysłu nie docierała żadna informacja o bólu. Wstał powoli. Jego wzrok spoczął na olbrzymie, który teraz trzymał jego towarzyszy. Byłych. Ten widok nie spowodował w nim żadnej reakcji. tylko się wpatrywał, szczerząc zęby.

(kurde. długo jeszcze mam być zwierzaczkiem z Resident Evila? czuje się jak jakiś chowaniec normalnie:P)

Nagle ponad spaczone nuty muzyki Chaosu wzniósł się odgłos rogu. Potem odpowiedziały mu całe setki podobnych, wszystkie zza bramy fortu. Dało się zarówno słyszeć jak i wyczuć tętent kopyt. Nadjeżdżała armia.

Siły Raany pod dowództwem Araviala Nalambara po uporaniu się ze wschodnią flanką wojsk najeźdźcy przegrupowały się pospiesznie i ruszyły do szarży na umocnienia. Straty odniesione w czasie bitwy były naprawdę wielkie. Pozostało ledwie nieco ponad trzy setki ciężkiej kawalerii, teraz umorusanej w krwi i o powgniatanych pancerzach. Morale jednak było wysokie. Bezduszny wiedział jak je utrzymać.

Na drodze do fortu stała anomalia. Resztki armii rozstąpiły się wymijając ją z dwóch stron i wpadając w siły wroga. Tymczasem Nalambar w otoczeniu niewielkiej świty tych, którzy odważyli się mu towarzyszyć zaszarżował na wewnętrzne siły, znajdujące się na wprost dziwnego zjawiska. Jego twarz była jak z kamienia jednak w oczach płonęło szaleństwo. Nie powiedział nic, po prostu wyciągnął rękę przed siebie i czerpiąc moc z wewnętrznego szału oraz naszyjnika, który miał bezustannie na szyi przywołał moc ognia. Tą najpotężniejsza jaką znał, z samej głębi magmowych otchłani planu ognia i to w ilościach do tej pory dla siebie niewyobrażalnych. Był świadom jak bliski może być przez to śmierci. Spróbował wywołać gigantyczną eksplozję w samym sercu sił. Przymrużył oczy...

Khitan poczuł się zaś, jakby już został uznany za trupa, którym niestety był.
Wierzgał, próbując wyrwać się z objęć giganta-mutanta, kopał, gryzł, a nawet uderzał łbem w łapę bestyji, co spowodowało tylko jeszcze większy ból głowy.
Nic nie widział, w uszach szumiała mu pustynia, czuł się tak cudownie, widział swą matkę i swego ojca, widział opiekuna i przybranego brata, swoje rodzinne miasto i dom z dużą studnię.
Widział swój pokój, na ścianie wciąż wisiało trofeum szermiercze...
I nagle to wszystko zniknęło. Usłyszał chrapliwe pomruki bestii i ponowił swe próby wydostania się...

Kiedy padła brama i Save zaczęła się zachowywać co najmniej dziwnie, Erufailë weszła w cień. Zniknęła razem z podmuchem wiatru - choć nadal była obecna...
Dawno już nie była w Cieniu, dlatego też zachowywała najwyższą ostrożność - z Cieniem nie można było igrać... Choć Fort ogarniało szaleństwo, jej umysł pracował w miarę trzeźwo, a w niej samej pojawiały się różne uczucia. Ciężko jej to było ogarnąć - z jednej strony Chaos z jego upiorną kakofonią dźwięków, przenikających do głębi, z drugiej - Cień, który przyzywał... Tak dawno nie była w nim... Balansowała na linie - na tyle jednak  zręcznie, aby uniknąć upadku.
Obserwowała to wszystko z lekkiego oddalenia - zarówno pojawienie się tego wielkiego czegoś, jak i pojawienie się sił Raany... Gdyby ktoś mógł ją zobaczyć, powiedziałby, że wydaje się być obojętna - jednak zbyt wiele się w niej działo, aby stwierdzić, jak jest naprawdę.
Zaniepokoiło ją to, co działo się z Aravialem - zawsze, kiedy Tańczyła, zwiększała się jej wrażliwość na to, co ukryte... A coś z Planistą się działo, nawet, jeśli toczyło go to od wewnątrz.
Największy problem tkwił w tym, że Aravial znajdował się na środku pola walki, ona - przy forcie. Musiała się przekraść... Choć wtedy, gdy nikt jej nie widział, nie było to bardzo trudne. Jednak i tak wymagało uwagi - bardzo łatwo mogła znaleźć się "przypadkiem" w zasięgu czyjegoś miecza. Udało jej się przejść i wyjść z tego cało, ale nie obyło się bez obrażeń - jeden z mutantów wpadł na nią, odepchnięty przez kogoś innego, to znów oberwała kopniakiem, choć to nie ona była celem... Obok Planisty wyszła z Cienia, z kolejnym podmuchem wiatru, nawet, jeśli to muśnięcie było tylko złudzeniem.
- Wszystko w porządku? - zapytała. Wiedziała, że to pytanie w tej sytuacji było raczej z gatunku absurdalnych - jak wszystko mogło być w porządku, jeśli obok toczyła się walka z Chaosem, działo się tak wiele rzeczy łącznie z umieraniem? Jednak nie chciała, aby powstał drugi opętany, w pewnym sensie, Smenciciel - dlatego też wolała zrobić cokolwiek. Cokolwiek...

Ostatnio edytowany przez Erufailë (2009-04-14 12:33:20)

Oczy Save zaświeciły jedynie lekkim fioletowym blaskiem.Dziewczyna zamknęła prawe oko na które ledwie co widziała.Uśmiechnęła się leciutko jednak bez krzty siły.Zaczęła coś bardzo szybko szeptać pod nosem.
-Sebastianie,rozkazuję Ci mnie uratować...-powiedziała cicho prawie niesłyszalnie.
Save nie czekała długo.Nie minęły 4 minuty kiedy obok niej dumnej nie zależnie od sytuacji stanął jej wierny sługa jak zwykle zirytowany i zbulwersowany.Odwrócił się do niej ,zmarszczył czoło.
-Jesteś głupia idąc sama od tak se tutaj,Panienko Save.Jeszcze dałaś się wciągnąć w pogadankę tej głupiej dziewuchy.Jakie to irytujące...-Sebastian jedynie westchnął po czym schylił się-Tak,moja Panienko.Przecież jestem twoim pionkiem,to ty wydajesz rozkazy.
Sebastian wziął Save delikatnie i uważnie pod ramię.Westchnął z irytacji.
-A z nim co zrobimy?-pokazał na Irkalle.
-Nie zostawimy go przecież tutaj...-parsknęła.
Michaelis bardzo szybkim krokiem udał się ku chłopakowi.Wziął go na ramię po czym odszedł z fortu.
Jedynie jego płaszcz czarny powiewał na wietrze.Jeszcze raz sługa kiwnął zmęczony głową.