Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Przykro mi, ale nic nie poradzę na to, że wiadomość mogła nie dotrzeć - powiedział cicho. Ostatnie ostrzejsze słowa Hawola nieco go przeraziły. Aż tak spieszyło mu się do... śmierci? Zadziwiał go. Nie, on nie mógł umrzeć. Wyglądał na istotę nieśmiertelną i nie mógł zginąć. Zastanawiał się przez chwilę i wyciągnął wnioski. Miał go wyleczyć. Ta myśl przeraziła go jeszcze bardziej. Nie był medykiem i nie potrafił mu pomóc, ale jakimś cudem wybrał właśnie jego. Skrzydlatą istotę. Kiwnął głową, jakby się na coś zgadzał.
- Powiedz, co miałbym dokładnie zrobić, żeby Ci pomóc?
Westchnął i przymknął na chwilę oczy. Oby Kraght'nar zjawił się szybko. Tylko jego znał, a innych aniołów nie widział od dawna. Dziwne. Wszystko było jakby przeciw niemu. Spojrzał na chmurę i machnął mocniej skrzydłami.

Ostatnio edytowany przez Elian (2010-07-05 20:41:00)

Wylądował i odwrócił się do upadłego.
- Tak, to Hawol - przerwał jego jąkaninę. - Miło, że ktoś odpowiedział na moje wezwanie. Chyba wiesz, jak ma się sytuacja, czy mam ci opowiedzieć?
Spojrzał przelotnie na chmurę i zwrócił się do Argheza.
- Wiesz o nim coś, co chciałbyś powiedzieć? - Pytając, wskazał na Hawola.

Wziął głęboki wdech i zamknął oczy. Skupił wszystkie myśli wokół Hawola. Gdzie miał zacząć? Co dokładnie miał zrobić? Dwa pytania, na które odpowiedzi miał poznać za chwilę. Rozpostarł skrzydła i wzniósł się do chmury.
- Jestem gotów - rzekł głośno, po czym spojrzał w dół na upadłego. Rzucił mu znaczące spojrzenie i wrócił do obłoku. Wyciągnął dłonie przed siebie i zamknął oczy. Powoli przybliżył się bliżej i czekał. Nie miał pojęcia, co zrobić. Gdyby ktoś go pokierował, może i by coś z tego było. Od tak raczej nie zanurzy rąk. Nie wie, czy sam sobie nic nie zrobi, a tego nie chciał.

Ostatnio edytowany przez Elian (2010-07-06 22:19:24)

Chmura przestała opadać, skrywając więcej niż połowę większości drzew. Tam gdzie stały oba anioły, zapadła ciemność podobna do tej nocnej, tyle, że bez gwiazd i księżyców. Krasnolud mógłby powiedzieć, że „jest iście epicko ciemno, jak w dupie u tassona”
Z mroku który ich zalał wyłoniła się tylko jedna myśl, jeden przekaz.
- W górę. – powiedziała do nich chmura, najwyraźniej zachęcając ich, by w nią wlecieli i tu pojawił się problem. Elian miał przed oczami trupy harpii, które leżały całkiem niedaleki nich…

Hawol poddał się tej odgórnej penetracji bez najmniejszego sprzeciwu, jak gdyby rozumiał obawy anioła. Nie mniej, nadal go bolało i nie chciał czekać zbyt długo, dlatego wybrzuszył swoje ciało w kierunku anioła i „pochłonął” niemal całe jego ręce.
- Nie ma się czego obawiać – powiedział znów telepatycznie – Moja osłona jest dużo głębiej… Głębiej we mnie, obok tego co sprawia mi ból. Szybciej. – ostatni przekaz był ostry i skierowany do Argheza, bowiem on nadal stał na ziemi, czekając najwyraźniej na cuda niewidy.

Arghez poczekał chwilę, na reakcję Hawola. Gdy usłyszał przekaz po raz drugi uwolnił skrzydła spod płaszcza i uderzył nimi mocno odrywając się na minimalną odległość od ziemi. Następnie machał nimi szybciej, ale rytmicznie. Dzięki temu wyrazie zaczął się wzbijać wyżej. Gdy dotarł na odpowiednią wysokość nie wyciągnął rąk tylko powoli parł wyżej. Na chwilę przymknął oczy po czym znów je otworzył, jakby na siłę. Chciał widzieć wszystko co się da...

- Nie mogłeś nam tego powiedzieć wcześniej!? Chociaż w sumie... Jeśli jedną zbiorę później na pamiątkę to nic się nie stanie...
Arghez uśmiechnął się szeroko. Liczył że zdobędzie ciekawe materiały, i uda się do jakiegoś alchemika z nimi. Tak, to będą najlepsze znaleziska jakie są możliwe... Próbki z wnętrza bestii...
- Ha... - Upadły uśmiechnął się jakby przez przypadek wypalił za dużo...

Góra ponownie nawiązała kontakt, przesyłając do ich umysłów obraz jakiegoś wielkiego, mięsistego organu, zanurzonego w parze ją tworzącej. Organ ten pulsował rytmicznie przywodząc na myśl serce, choć Arghez wiedział, ze nie mogło nim być. Znał się trochę na anatomii i o jednym mógł zaświadczyć, to co tam widzieli, to było źródło choroby Hawola.
Żaden jego organ nie był tak organiczny jak ten twór wielkości dorodnego konia. Żaden nie był tak fioletowo zielonkawy i nie śmierdział zgnilizną… Ale skąd wiedzieli, ze śmierdzi zgnilizną? Przecież tego chmura im nie przesłała… I po chwili wszystko było jasne, wystarczyło odwrócić głowę, by zobaczyć tego… guza? Czyraka? Cokolwiek to było, było obrzydliwe. Aż kleiło się od ropy, w której zalegały komórki Hawola, bezskutecznie gryzące to coś szczypcami w które były uzbrojone.