Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Ognia - powiedział Kraght'nar, wskazując ognisko. - Wszystkiego o ogniu i różnych jego aspektów, a poza tym mogę też uczyć walki bez broni - wyjaśnił i podążył za wzrokiem rozmówców. Mruknął coś po smoczemu, widząc wiszącą nad klasztorem chmurę i szepnął Lehorze, by go ostrzegła, gdyby coś się działo z chmurą, po czym znów odwrócił się do Eliana. - Coś jeszcze chcesz wiedzieć?

Jeśli chodzi o ogień, to naukę prowadzę bez żadnych opłat i każdy może się nauczyć. Wymagam tylko zaufania i posłuszeństwa - odpowiedział krótko smok, uśmiechając się przyjaźnie. - Problem w tym, że jedną uczennicę już mam - wskazał dłonią Lehorę - i nie przewiduję większej ilości uczniów, dopóki ona żyje, ani nie zaginęła. Co zaś się tyczy walki wręcz, to nauczam już za opłatą i mogę nauczać każdego zainteresowanego.

Chmura rozproszyła się lekko, odsłaniając słońce. Gdyby nie to, że zrobiła to tak, by oświetlić tylko trójkę zakonników stojących przed klasztorem, można by uznać, że to przypadek. Niestety, złoty pierścień promieni słonecznych padał wyłącznie na nich, nie pozwalając uznać, że to tylko uśmiech bogów.
Po chwili, w niewielkiej odległości od nich pojawiły się kolejne kształty utworzone z światła, przedzierającego się przez obłok. Z poziomu na którym stali ciężko było stwierdzić co to przedstawia, trzeba by wejść wyżej…

Gdy zauważyła, że z chmurą dzieje się coś dziwnego, przełknęła ślinę i dłonią w rękawicy złapała lekko dłoń Smoka.
- Kraght'nar... Chmura...  - wyszeptała przestraszonym głosem małego dziecka, które nie wie, co się dzieje. W tym momencie anioł przekazał jej opiekę nad sokołem. Wzięła go delikatnie, uważając, by nie sprawić mu bólu. Przytuliła go lekko do siebie.
- Nie bój się mnie... - mówiła cicho do ptaka, chcąc go uspokoić. Zapewne towarzystwo ludzi mu nie odpowiadało, a do tego zmiana zapachu też. Lehora wyobraziła sobie, jak bardzo musiał cierpieć widząc, że anioł wzleciał wysoko, a on musi siedzieć bezruchu w jej rękach.
   Spoglądnęła w niebo i ponownie przełknęła ślinę...

Lehora uśmiechnęła się słabo i przełknęła ślinę. Obserwowała niebo, śledząc wzrokiem Anioła. Gdy Kraght'nar dawał jej wskazówki, popatrzyła na niego głęboką czernią swoich oczu. Kiwnęła głową na znak, że przyjęła to do wiadomości.
- Dobrze... - wyszeptała i popatrzyła czule na zwierzę, które trzymała w ręce. Pogłaskała je lekko po głowie i uśmiechnęła się przyjaźnie i uspokajająco. Po chwili ponownie zwróciła wzrok na Anioła, który to wzbił się w powietrze, by przyjrzeć się z bliska dziwnemu czemuś...

Lehora popatrzyła ze zdziwieniem na Smoka. A powierzony jej sokół? Nie mogła go tak po prostu zabrać... Chociaż, zawsze chciała mieć takiego ptaka, a przecież przy najbliższej okazji odda go właścicielowi.
   Nimfa uśmiechnęła się i podeszła do Kraght'nara. Teraz wdrapanie było trudniejsze, gdyż mogła zrobić to tylko pomagając sobie jedną ręką i w dodatku musiała być ostrożna, by nie sprawić bólu rannemu. W końcu jednak udało jej się usiąść w siodle.
- Kraght'nar, tylko staraj się lecieć spokojnie, nie mogę się przecież mocno trzymać... - powiedziała.

Anioł był zbyt zafascynowany, by od razu zauważyć, że został sam. Dopiero po chwili dostrzegł, że smok i nimfa odlatują. Zauważył też kogoś na smoczej głowie. Za pewne był to Astaroth, o którego Elian pytał wcześniej. Wziął głęboki wdech i powoli zaczął się oddalać od chmury. Nie zmieniała się, napawając anioła przerażeniem. Nie chciał skończyć jak sokół, a nawet gorzej. Sokół, właśnie. Nimfa odleciała z nim. Trochę mu brakowało tego stworzenia. W myślach liczył, że jeszcze spotka się z nią i zobaczy się z sokołem.
Odleciał od chmury i przyjrzał jej się z oddali. Wyglądała inaczej niż z bliska. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia się sprawdzał. Może dla sokoła wyglądała właśnie tak, jak dla Eliana teraz i postanowił przelecieć tuż obok niej.

Anioł przeczytał napis, jaki chmura światłem wypisała na ziemi. „Hawol”, tylko tyle, żadnego przekazu, nic poza tym jednym słowem. Co to miało znaczyć? I czemu chmura ignorowała ich działania, jednocześnie dając im do zrozumienia, że wie o ich istnieniu?
Czy to mógł być atak Chaosu? Albo jakieś ostrzeżenie? Ciężko było orzec.
W chwili gdy anioł był zajęty oglądaniem tego dziwnego tworu, zauważył, ze z chmury wypadają… cztery, opuchnięte, jakby chore harpie. Były bezbronne, a ich skrzydła furkotały w szalonym pędzie do ziemi.