Zakon Światła Ostoja Fantazji

Hawol. Co to znaczy do cholery? Anioł machnął mocniej skrzydłami, a potem dostrzegł cztery stwory lecące w dół. Harpie. Może jedną by uratował, ale wszystkich nigdy. Nie był tak szybki. Szybko zwrócił się w stronę najbliższej i poleciał w jej kierunku. Wiele ryzykował, nigdy nie wiadomo, czym ryzykował ratując harpię. Ale raz kozie śmierć. Może nie wydrapie mu oczu.
Leciał tak szybko jak mógł, aby tylko uratować tą jedną od upadku. Gdyby tylko jeszcze wiedział, co znaczą ów słowa i znalazł powiązania, mógłby rozwikłać tę zagadkę.

Gdy anioł doleciał już do spadających harpii, okazało się, ze śpieszył się na próżno. Były martwe, ich opuchnięte ciała spadły na ziemie z głuchym łoskotem przedzierając się przez korony drzew.
Cokolwiek ukrywało się w tej chmurze, zabijało bez litości i zapewne odpowiadało za atak na sokoła.
Nimfa ukryta na ziemi, mogła obejrzeć popękane, wylewające się z worków skóry trupy podniebnych rzeź mieszków, ale nawet stamtąd gdzie stała, mogła zobaczyć ślady ukąszeń na olbrzymich bąblach pokrywających ich skórę, z której garściami wypadały pióra.

Kolejny strumień złocistego światłą uderzył w miejsce gdzie stał anioł. Chmura znów dawała mu znać, że wie o nim i chce mu coś powiedzieć. Co się działo do jasnej cholery? Anioł nie pamiętał, by spotkał się kiedykolwiek z czymś takim, a skoro było to zjawisko unikatowe, czemu jeszcze nie było tam wysłanników Mistrza? Ostatnimi czasy przecież byli wszędzie…
Harpie niczego nowego mu nie powiedziały, ich ciała i obrażenia też. Wyglądały co prawda na pokąsane przez stado wściekłych os, ale jakie osy są takiej wielkości? To było niedorzeczne.
Kolejne świetlne kształty zaczęły się formować na ziemi… łatwo było się domyślić, że była  to kolejna wiadomość, niewidoczna z poziomu ziemi.

Świetliste znaki na ziemi uformowały się nie w słowo, ale całe zdanie, uwzględniające interpunkcję i gramatykę. Było to świadectwo nie tylko intelektu, ale i obycia.
- Witaj, nazywam się Hawol i jestem jedna z bestii. Potrzebuje twojej pomocy, czy mógłbyś? – głosił złocisty napis wymalowany na koronach drzew i trawie.

Hawol zmienił formę komunikacji. Teraz słowa pojawiły się nie na ziemi, ale bezpośrednio w umyśle anioła, a były bardzo bolesne, bowiem tak nagły kontakt telepatyczny wywołał u niego potężną migrenę.
- Te istoty wleciały we mnie… Moje ciało je zaatakowało, gdyż były mi obce, nic nie mogłem na to poradzić. Jest we mnie coś jeszcze… Coś co mi szkodzi i sprawia, że choruję, ale nie mogę umrzeć… Bardzo chce umrzeć, ale nie mogę, a ta rzecz sprawia mi ból. Czy możesz spróbować wydobyć to ze mnie?
Gdy kontakt się urwał, Elian usłyszał krzyk sokoła i po chwili jego skrzydlaty brat usiadł na gałęzi nieopodal, wpatrując się bacznie w swego wybawcę. Było w nim tyle człowieczeństwa, ze nie można się było oprzeć wrażeniu, że ptak naprawdę rozumiał anioła i znał całą sytuację równie dobrze co on teraz.

Ponowny kontakt nie był już bolesny, zupełnie, jak gdyby chmura dobrała odpowiednią siłę i właśnie ją zaczęła stosować. To był dobry sygnał, pozwalał sądzić, że z Hawolem można się „dogadać” również na inne tematy.
- Jesteś z Zakonu – stwierdzała chmura w jego myślach – Udaj się do waszej biblioteki i znajdź dzieło traktujące o mnie. Gdy je przeczytasz, zbierz skrzydlaków, takich jak ty i wrócicie tu… Jeśli mi pomożecie, wynagrodzę was.
Po tym zdaniu kontakt urwał się.

Choć anioł zniknął po kilku chwilach wraz z towarzyszącym mu sokołem, Hawol nadal nie zmieniał swojego miejsca. Trwał nad klasztorem niczym jego strażnik. Po chwili, zaczął wydawać szumiący, podobny do deszczu czy dźwięku poruszanego aksamitu, dźwięk. Chwilę później na ziemię spadł deszcz, a wraz z nim wielkie, owadopodobne stworzenia, o silnych żuwaczkach, które zaczęły systematycznie podgrywać martwe harpie i zające, które udało im się zagonić do nory.
Las wypełnił się kwileniem gryzionych zwierząt i szumem Hawola.

Hawol jednak nie miał chyba zamiaru opowiadać o sobie. Co prawda, przestała z niego lecieć woda i te stwory, ale jednak nie nawiązał kontaktu, nie od razu. Anioł musiał dobrą chwilę czekać, latając ciągle nad ziemią pełną tłoczących się potworków, nim znów odezwała się do niego chmura.
- Gdzie pomoc która miałeś sprowadzić? Sam nie dasz sobie rady. Chce umrzeć, ale nie umieram, to sprawia mi tylko ból… Pomóż mi. – ostatnie zdanie powiedział już niemal rozkazując, chyba nie podobała mu się zbyt długa zwłoka, co pozwalało sądzić, że to co sprawia mu ból musi być naprawdę irytujące.