Zakon Światła Ostoja Fantazji

Drow jakos wrócił do siebie, chociaż krwawił z kilku ran, rozciętej wargi i pękniętego nosa (Miałby złamany, ale nadgnita noga ghula nie było wystarczająco twarda).

- Widział ktoś może gdzieś moje sejmitary !? Cholera ! Wystarczy sztylet czy coś takiego !!! - krzyknął lekko jeszcze oszołomiony unikając ciosu jakiegoś szkieleciaka.  - No dobra .... - westchnął odrywając niedoszłemu przeciwnikowi rękę i wykorzystując ją jako zaimprowizowane narzędzie mordu.

Przeturlał się w bok i i przebił jakiegoś truposza kością na wylot. Schylił się i trzasnął Etheriusa ręką na odlew w twarz.
- Obudź się bałwanie !! Może i jesteś mały i słaby , ale wolę mieć za soba coś przytomnego, niż taką szmacianą lalkę !!

Zaraz potem musiał się przeturlać dalej, żeby nie dostać ciosu w głowę. Nagle nad murem przeskoczył cień i wylądował wśród truow,które natychmiast się rozsunęły. Był yo zombie większy niż inne, dodatkowo wyposażony w dobrej jakości ząbkowany miecz oburęczny i ubrany  przerdzewiałą kolczugę.

- Erkhanas ..... - wymknęło się wstającemu drowowi elficki przekleństwo. - No to teraz będzie trudno .....

Kątem oka zobaczyl w miarę dobry miecz i swój sztylet leżący na ziemi. Uciszony podniósł je i przybrał pozycję do walki, jednocześnie odgradzając Etheriusa i poranionego Dreanei od hordy żywych zgnilizn ....

Tymczasem z bandy Ghuli wyskoczyła Silver. Wtciagneła zza pasa sejmitar Fernira i rzuciła nim do zrecznego pobratymca. Mimo tego, ze już od dłuzszego czasu walczyła przeciwko zdechlakom, była jeszcze pełna sił. Widzac gigantycznego zombie usmiechneła sie paskudnie.

- No..narescie cos konkretnego....

Jednak gdy zerkneła na bok, przestała sie usmiechac. Zauważyła kotołaka w złym stanie i Dreaneia. Podeszła do nich prawie biegnąc i wygrzebała z pamięci dosyc proste zaklęci leczenia.

-Curavi!

Potraktowała nim kota jako najbardziej potrzebującego, potem podeszła do krwawego elfa i uczyniła to samo..lecz zaklęcie było słabsze niż to, ktore użyła na jego poprzedniku. Nie miala już tyle many. Widzac, ze przeżyją wstała, wyciągneła swój miecz i dołączyła do Fenrira

- Te, te , koteczku uspokój sie zanim znikniesz nam z oczu ! - zaskoczony drow zdołał jeszcze za nim krzyknąć. - A, dzięki Silver za ten cholerny sejmitar. - rzucił jeszcze w jej stronę zanim zanurkował za kotołakiem. Z zabójczą wprawą zaczął znowu szatkować szeregi przeciwników, zamieniając ich zgniłe ciała w małe zielono czerwone strzępy. Zobaczył kotołaka otoczonego przez kilku truposzów. Rzucił się w jego stronę ciężarem własnego ciała odpychając najbliższego zgnilca. Cisnął swoim mieczem nad głową zmiennokształtnego (zabijając przy okazji jakiegoś trupa, ale to bez znaczenia) i wyrwał mu ostrze z ręki w zamian zostawiając mu swój sztylet.

- Dobra to teraz pokaż na co cie stać koteczku i pomóż mi się przebić do Silver. Może i jest drowem, ale nawet my nie wytrzymamy takiego tańca śmierci zbyt długo.

Razem rozpoczęli przebijanie się do towarzyszy idealnie uzupełniając swoje ruchy - gdy Etherius się odsłaniał sejmitar drowa natychmiast zapełnił powstałą lukę, gdy elf blokował cios przeciwnika, kotołak gładko podrzynał truposzowi gardło. Współpracując jakoś dostali się do Silver i Dreanei, ale pokrywały ich juz setki drobnych ranek.

- No dobra, to co teraz?... - wysapał drow blokując cios w plecy drowki. Nie zdążył skończyć, a cios potężną pięścią wyrzucił go w powietrze z nieprzyjemnym odgłosem pękających żeber (co najmniej dwa ... -zdążył zauważyć  myślach zanim uderzył w ziemię i stracił przytomność).

Słyszał odgłosy walki, jednak nie był w stanie ruszyc nawet palcem. Do przytomności przywróciło go niezbyt miłe zdarzenie - przeszedł po nim ghul. Elf szybko (na tyle na ile pozwoliły mu popękane żebra) i rozejrzał po polu walki. Zobaczył swoich przyjaciół (w tym poharatanego Dreanei) walczących z zombie-olbrzymem.

- Niech to wszyscy bogowie ..... - westchnął po reaz setny w ciągu ostatniej minuty i wyrzucił z siebie najsoczystszą wiązankę jaka dotąd powstała. Nadal mamrocząc pod nosem spróbował jakoś przeszkodzić olbrzymowi, jednak połowę ciała miał prawie niesprawną ... Jakimś cudem udało mu sie przeczołgać pod nogami kompanów( i kompanki) i wbić ostrze i ścięgna podkolanowe olbrzyma ...

Siły opuszczały już młodego i wątłego druida. Było jednak coś, co wciąż go motywowało do działania. Powoli i żmudnie przedzierał się w stronę Mistrza i jednocześnie do tylnego wyjścia, o ile takie istniało.
- Już nie mogę... - wysapał, kiedy nie miał już sił, aby unieść miecz. Zaczął po prostu iść, kołysząc się przy tym i potykając. Po kilku krokach upadł wypuszczając miecz. Nie miał już nawet siły mówić. W ostatecznym akcie desperacji zamknął oczy i zaczął prosić Matkę Naturę o pomoc...
Wtedy poczuł, że wstępują w niego nowe siły. Początkowo był tak zaskoczony, że nie wiedział co się dzieje. Złapał za miecz i zważył go w dłoni - praktycznie nic nie ważył w stosunku do tego, co czuł przed chwilą. Kiedy uderzył umarlaka pozbawiając go niemalże wszystkich żeber jednej strony i rozcinając kręgosłup na pół poczuł się inaczej - żądny krwi niczym bestia, która im więcej zabija, tym więcej ma sił.
- Dzięki Ci, Svyanto - powiedział w duszy. - Uratowałeś mi życie.

Nieumarła horda była zastraszająco inteligentna. Widząc zaciekłość Etheriusa, grupka ghouli otoczyła go i zaczęła gryźć, drapać bezlitośnie. Kotołak ledwie umknął z życiem. Najwidoczniej straszliwie nie docenił swych przeciwników. Zresztą nie tylko on był ciężko ranny, Silver i Fenrir również nie wyglądali najlepiej. Ghoule, osłabiwszy Etheriusa, rzuciły się na rozwścieczonego Jaroo. Ten jednak odparł je, podsycając tym żądzę krwi. Gigantyczny zombie zwrócił na niego swe okropne, puste oczy, lecz najpierw pochwycił Fenrira, który zranił jego nogi, i rzucił nim w Mangela. Potem uderzył bezlitośnie na Jaroo i posłał go w tym samym kierunku.

Zakonnicy zebrali się wokół Mistrza. Ten rozejrzał się wokół siebie, pod jego stopami leżeli poturbowani członkowie jego Zakonu, ich ciała dotkliwie pokaleczone, ich ubrania rozszarpane. Wszędzie wokół widział nieumarłych, szkielety, zombie (w tym giganta, który właśnie szykował się do ostatecznej szarży) i małe, działające razem grupy ghouli. Cała nadzieja w nim. Nadszedł czas, by Mistrz Zakonu Światła pokazał, czym jest potęga.

Drowka znalazła się w najgoszym punktcie. Pomiędzy zwierzetami, a nieumarłymi. Niestety, jak juz zauważyła, na moze juz wrócic bez walki. jednak nie miala gdzie indziej iśc. zaczrla walczyc z nieumarlymi razem ze zwierzetami. Po jakims czasie wywalczyła sobie droge powrotną. lecz zaskoczył ją  wyjątkowo zaciekły ghul. zaszarżował na nia z potężna buławą w dłoniach. Zmobilizowała w sobie ostatnie resztki sił i zaceła odbijac jego ciosy. Niestety, za ktoryms razem nie zdążyła i dostała w ramię....zabolało. Wsciekle zaczeła walczyc drugą dłonią. Po dosyc długiej walce podciela ozywiencowi nogi i dobiła.  Zdążyła dojsc do towarzyszy i..pasc na posadzkę nieprzytomna. jak na kobietę i tak wiele wytrzymała. Krew z jej licznych ran barwiła podłożę czerwienią.

Drow jakimś cudem (w większości dzięki magii swej towarzyszki) wstał i przebił się do nieprzytomnego Dreanei. Dość brutalnie kopnął go w żebra i spróbował podnieść, jednak elf w pancerzu był ponad jego aktualne siły. Zdjął z niego trupa ghula i ostatkami sił przeciągnął pod stopy Mistrza.

- Ten tutaj długo już nie pociągnie. Jeżeli ktoś zna jakiś czar teleportacji radzę szybko go przenieść. Nieprzytomny będzie kulą u nogi, a nie wsparciem.

Jeszcze na chwilę odszedł od towarzyszy i intensywnie (a że był cały poraniony, wyczerpany i oszołomiony wyglądało to komicznie) zaczął czegoś szukac wśród trupów trupów. W końcu znalazł to co chciał, chociaż zdecydowanie się na tym zawiódł. Sejmitar zgubiony w trakcie walki był złamany na pół. Elf zaklął paskudnie i schował resztki swojego ostrza do plecaka. Nagle coś go tknęło i zaczął szukać dalej. Tym razem tez się zawiódł. Kiedy Mistrz przerzedzał szeregi zgnilców drow zauważył charakterystyczny błysk mirhitu. Z tego co kiedyś było wspaniałym ostrzem została tylko rękojeść (resztę prawdopodobnie zabrał kryształ cienia). Jednak nieopodal zauważył błysk metalu. Kiedy się schylił okazało się, że jest to miecz olbrzymiego zombie, który tak go poturbował. Z kpiącym uśmieszkiem na twarzy podniósł ostrze, wrócił do towarzyszyi schował nowy nabytek do pochwy na wielki miecz Dreanei (w zamian za zgubiony stary). Zaraz potem padł na ziemię obok Silver .....