Zakon Światła Ostoja Fantazji

Drow jakos wrócił do siebie, chociaż krwawił z kilku ran, rozciętej wargi i pękniętego nosa (Miałby złamany, ale nadgnita noga ghula nie było wystarczająco twarda).

- Widział ktoś może gdzieś moje sejmitary !? Cholera ! Wystarczy sztylet czy coś takiego !!! - krzyknął lekko jeszcze oszołomiony unikając ciosu jakiegoś szkieleciaka.  - No dobra .... - westchnął odrywając niedoszłemu przeciwnikowi rękę i wykorzystując ją jako zaimprowizowane narzędzie mordu.

Przeturlał się w bok i i przebił jakiegoś truposza kością na wylot. Schylił się i trzasnął Etheriusa ręką na odlew w twarz.
- Obudź się bałwanie !! Może i jesteś mały i słaby , ale wolę mieć za soba coś przytomnego, niż taką szmacianą lalkę !!

Zaraz potem musiał się przeturlać dalej, żeby nie dostać ciosu w głowę. Nagle nad murem przeskoczył cień i wylądował wśród truow,które natychmiast się rozsunęły. Był yo zombie większy niż inne, dodatkowo wyposażony w dobrej jakości ząbkowany miecz oburęczny i ubrany  przerdzewiałą kolczugę.

- Erkhanas ..... - wymknęło się wstającemu drowowi elficki przekleństwo. - No to teraz będzie trudno .....

Kątem oka zobaczyl w miarę dobry miecz i swój sztylet leżący na ziemi. Uciszony podniósł je i przybrał pozycję do walki, jednocześnie odgradzając Etheriusa i poranionego Dreanei od hordy żywych zgnilizn ....

Tymczasem z bandy Ghuli wyskoczyła Silver. Wtciagneła zza pasa sejmitar Fernira i rzuciła nim do zrecznego pobratymca. Mimo tego, ze już od dłuzszego czasu walczyła przeciwko zdechlakom, była jeszcze pełna sił. Widzac gigantycznego zombie usmiechneła sie paskudnie.

- No..narescie cos konkretnego....

Jednak gdy zerkneła na bok, przestała sie usmiechac. Zauważyła kotołaka w złym stanie i Dreaneia. Podeszła do nich prawie biegnąc i wygrzebała z pamięci dosyc proste zaklęci leczenia.

-Curavi!

Potraktowała nim kota jako najbardziej potrzebującego, potem podeszła do krwawego elfa i uczyniła to samo..lecz zaklęcie było słabsze niż to, ktore użyła na jego poprzedniku. Nie miala już tyle many. Widzac, ze przeżyją wstała, wyciągneła swój miecz i dołączyła do Fenrira

- Te, te , koteczku uspokój sie zanim znikniesz nam z oczu ! - zaskoczony drow zdołał jeszcze za nim krzyknąć. - A, dzięki Silver za ten cholerny sejmitar. - rzucił jeszcze w jej stronę zanim zanurkował za kotołakiem. Z zabójczą wprawą zaczął znowu szatkować szeregi przeciwników, zamieniając ich zgniłe ciała w małe zielono czerwone strzępy. Zobaczył kotołaka otoczonego przez kilku truposzów. Rzucił się w jego stronę ciężarem własnego ciała odpychając najbliższego zgnilca. Cisnął swoim mieczem nad głową zmiennokształtnego (zabijając przy okazji jakiegoś trupa, ale to bez znaczenia) i wyrwał mu ostrze z ręki w zamian zostawiając mu swój sztylet.

- Dobra to teraz pokaż na co cie stać koteczku i pomóż mi się przebić do Silver. Może i jest drowem, ale nawet my nie wytrzymamy takiego tańca śmierci zbyt długo.

Razem rozpoczęli przebijanie się do towarzyszy idealnie uzupełniając swoje ruchy - gdy Etherius się odsłaniał sejmitar drowa natychmiast zapełnił powstałą lukę, gdy elf blokował cios przeciwnika, kotołak gładko podrzynał truposzowi gardło. Współpracując jakoś dostali się do Silver i Dreanei, ale pokrywały ich juz setki drobnych ranek.

- No dobra, to co teraz?... - wysapał drow blokując cios w plecy drowki. Nie zdążył skończyć, a cios potężną pięścią wyrzucił go w powietrze z nieprzyjemnym odgłosem pękających żeber (co najmniej dwa ... -zdążył zauważyć  myślach zanim uderzył w ziemię i stracił przytomność).

Słyszał odgłosy walki, jednak nie był w stanie ruszyc nawet palcem. Do przytomności przywróciło go niezbyt miłe zdarzenie - przeszedł po nim ghul. Elf szybko (na tyle na ile pozwoliły mu popękane żebra) i rozejrzał po polu walki. Zobaczył swoich przyjaciół (w tym poharatanego Dreanei) walczących z zombie-olbrzymem.

- Niech to wszyscy bogowie ..... - westchnął po reaz setny w ciągu ostatniej minuty i wyrzucił z siebie najsoczystszą wiązankę jaka dotąd powstała. Nadal mamrocząc pod nosem spróbował jakoś przeszkodzić olbrzymowi, jednak połowę ciała miał prawie niesprawną ... Jakimś cudem udało mu sie przeczołgać pod nogami kompanów( i kompanki) i wbić ostrze i ścięgna podkolanowe olbrzyma ...

Siły opuszczały już młodego i wątłego druida. Było jednak coś, co wciąż go motywowało do działania. Powoli i żmudnie przedzierał się w stronę Mistrza i jednocześnie do tylnego wyjścia, o ile takie istniało.
- Już nie mogę... - wysapał, kiedy nie miał już sił, aby unieść miecz. Zaczął po prostu iść, kołysząc się przy tym i potykając. Po kilku krokach upadł wypuszczając miecz. Nie miał już nawet siły mówić. W ostatecznym akcie desperacji zamknął oczy i zaczął prosić Matkę Naturę o pomoc...
Wtedy poczuł, że wstępują w niego nowe siły. Początkowo był tak zaskoczony, że nie wiedział co się dzieje. Złapał za miecz i zważył go w dłoni - praktycznie nic nie ważył w stosunku do tego, co czuł przed chwilą. Kiedy uderzył umarlaka pozbawiając go niemalże wszystkich żeber jednej strony i rozcinając kręgosłup na pół poczuł się inaczej - żądny krwi niczym bestia, która im więcej zabija, tym więcej ma sił.
- Dzięki Ci, Svyanto - powiedział w duszy. - Uratowałeś mi życie.