Zakon Światła Ostoja Fantazji

Nad klasztorem zaczął kołować spory kształ. Gdy zniżył nieco lot okazał się półgryfem z jeźdźcem na grzbiecie. Polimorfka pochyliła sie na bok i rozejrzała. Kazała potem Astarze zniżyć bardziej lot. - Nie jest dobrze... - Wymamrotała do siebie. W końcu szepnęłą coś córce i ześlizgnęła się z jej grzbietu. Spadajac zmieniła się w kota by nieco złagodzić upadek z kilku metrów. - Długo trwa walka? - Zapytała podbiegajac do Jaroo. W tym czasie Astara kołowałą nad Klasztorem i co jakiś czas pikowała by zaatakować.

Widząc wycieńczenie Druida, podbiegła do niego w kociej postaci i kazała mu się położyć. Sama stanęła na szeroko rozstawionych nogach i zjeżyła sieść, napinając mięśnie. Uniosła górną wargę, pokazując zęby i warcząc. Była gotowa zwyczajnie rzucić sie na każdego, kto próbował podejść do Jaroo.

Kotołak wciąż wpadał w mniejsze grupy nieumarłych i zabijał. Czar jeszcze trwał i podtrzymywał go na nogach. Wtem zauważył Ireth i Ekenę.
- W samą porę!- krzyknął.
Natychmiast się do nich przedostał i zobaczył, że Jaroo nie jest w najlepszym stanie. Spojrzał za siebie i dojrzał atakującego od tylu ghoula. Natychmiast uskoczył i zaatakował z dołu. Przeszedł z nogi na nogę i wbił umarlakowi sztylet prosto w głowę, a raczej jej pozostałości.

(Chciałbym zaznaczyć, że Mangel zabił wszystkich nieumarłych już dobrych kilka postów temu, a wy lejecie się z powietrzem.)

Pomoc Ireth, Ekeny i Nikoletty nie była już potrzebna - pomogły tylko dobić resztki wrogów. Znaczną większość zabił Mistrz. Sytuacja wyglądała na opanowaną w odciętym klasztorze, choć sam klasztor był nieco podrujnowany z powodu ataków zarówno nieumarłych, jak i Zakonników.

Czasu było coraz mniej. Tutaj zwyciężyli, lecz na polu cmentarnym zbierała się już kolejna armia. Musieli zabić przywódcę tej plagi i położyć temu kres, nim będzie za późno. Wszystkie oczy zwróciły się w stronę Mangela. Bez niego nie było co myśleć o przebiciu się przez rzesze niemartwych wojowników.

Ostatnio edytowany przez Zefir (2008-02-02 17:05:40)

Rozejrzała się. Sytuacja wyglądała na opanowaną, jednak Zakonnicy wyglądali na wycieńczonych, a przecież czeka ich jeszcze większa bitwa. - Wszyscy potrzebują czasu, a my go nie mamy! - powiedziała na tyle głośno, że każdy mógł ją usłyszeć. - Trzeba iść na pole cmentarne... - dodała już ciszej patrząc z niepokojem na Ekenę zadając jej bezgłośne pytanie."Ilu z nas z tamtąd nie wróci?"

Kotołak rozprawiał się jeszcze z nielicznymi maruderami. Odpoczął już na tyle, że był w stanie wykonywać sprawne ruchy i szybkie uniki. Pierwszy raz widział, aby jedna osoba tak szybko rozprawiła się z tak dużą hordą nieumarłych. Ocierał krew ze swoich niewielkich ran. Niektóre były głębokie i bolały, ale co to by była za walka bez strat. Spojrzał w stronę Ireth i zobaczył jej zaniepokojoną twarz. Pomyślał, że to naprawdę jeszcze nie koniec. Wszystko rozstrzygnie się na polu cmentarnym.
- Musimy nabrać sił. Walka będzie cięższa niż tutaj. Tam nie będzie już odwrotu.
Podniósł z ziemi białą kość, która ku jego zdziwieniu nie była brudna ani spróchniała. Wziął ją do ręki i zaczał nią podrzucać. Ten do kogo należy ten gnat musiał umrzeć niedawno. Wyrzucił ją za siebie i podszedł do rannego Drowa aby pomóc Amazonce opatrzeć rany.

Elf ocucony nagłą ciszą (nawet jeżeli względną) niezbyt przytomnie rozejrzał się dookoła. Zdziwiony zobaczył wyglądającego na w miarę krzepkiego Jaroo opierającego się o ścianę, przemienione Irteh i Ekenę, zbliżającego się do niego Etheriusa i przede wszystkim dość paskudną ranę Nikoletty zalewającą mu powoli oczy krwią.

-Arghh.... - stęknął czując połamane żebra. - Gdybyś była taka miła i opatrzyła swoją ranę zanim zupełnie oślepnę, byłbym bardzo wdzięczny. - z krzywym uśmiechem wystękał do amazonki. - Ze mną będzie w porządku tylko chwilkę odpocznę. Lepiej zajmijcie się Silver. Nie dość, że wytłukła sporo chodzących zgnilizn, to jeszcze wykorzystała prawie całą manę na leczenie nas. Trudno się dziwić, że padła z wyczerpania.... - wyrzęził przez pełne krwi usta, jednocześnie wskazując na leżącą nieopodal nieprzytomną elfkę.

- Ma ktoś może coś na wzmocnienie ?! ... Chyba bez pomocy magii albo alchemii nie pociągnę zbyt długo ...

Amazonka odsunęła się energicznie od Fenrira. Nie potrzebował jej pomocy. Wstała więc i odeszła, dopiero teraz czując ból promieniejący z rozszarpanych pleców. Wyjęła piersiówkę, którą dostała niegdyś od Grogo i bez ceregieli polała sobie nią plecy. Syknęła i zaklęła pod nosem.
Do tego pociągneł jeszcze łyk. Cóż, musi wrócić i założyć lepszą zbroję, niż ta lekka, którą nosiła...