Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Jakby Ci to wytłumaczyć...-dziewczyna zamyśliła się przez chwilkę-Na świecie istnieją dwa typy czy rodzaje wampirów.Jeden nazywany zwyczajnie wampirami szczególnie nie wyróżnia się niczym od wioskowych legend w stylu ''Zżarł dziewice ,lecz po czosnku padł''.Muszą pić krew która jest dla nich jak Narjum narkotyk który uzależnia na stałe,unikają słońca i czosnku oraz inne takie dyrdymały o których pewnie wiesz z bajek.Z wyglądu są jak te typowe czarne charakterki.Drugi typ do którego należę to żywy wampir.Niegdyś grupa uciekinierów skryła się w górach.Musieli pożerać własnych braci by przeżyć.Ich skóra zrobiła się twarda niczym kamień a ich organizm stał się odporniejsze.To właśnie my żywe jesteśmy stwórcami nieumarłych wampirów.Gdy my żywi kąsamy-wampirzyca uśmiechnęła się na tyle by pokazać białe kły-zamieniamy innych w nieumarłych.Sądzę iż żeby być żywym trzeba się takim urodzić.Ale słowo ''żywy'' nie odnosi się do tego że każdy jest śmiertelny -zaakcentowała specjalnie ostatnie słowa-Nie boimy się światła ani czosnku.Natomiast srebro jest dla nas największym złem...działa niczym trucizna.
Save uśmiechnęła się wrednie.
-Z pewnością nie wiesz co wampiry widzą w krwi czyż nie?Jest to słodki zapach który czujemy tylko my ..oraz inne potwory.To niczym wąchanie jednego z najpiękniejszych zapachów świata.Uzależnia i jak każde uzależnienie ma swoje konsekwencje.Niektórzy nie mogą pogodzić się z myślą ,że zabijają niewinnych ludzi czy zwierzątka.Wpadają w depresje i inne takie bzdety.Ja sama oczywiście trzymałam krew w buzi z dwa razy jednak była to kwestia życia czy śmierci...nie moja..Ale to i tak za dużo jak dla mnie wskazując że mam hemofobie inaczej mówiąc lęk przed krwią.Cóż za parodia i dlatego wolę sałatki oraz mięso.Jeszcze nawracając do tego zapachu...on jest wszędzie.Podeszła do Angeliny wpatrując się w nią jak by miała zaraz dziewczynę schrupać.Złapała jeden z jej kosmyków przybliżając do nosa głęboko wdychając powietrze.
-Tu masz przykład najpiękniejszego zapachu na świecie...Pachnie delikatnie cynamonem.Tak mogę Ci to najlepiej przybliżyć,acz wiedz ,że każdy wampir czuje swoją ofiarę inaczej.

Dziewczyna trzymała jeszcze przez chwilę jeden z kosmyków Angeliny.Uśmiechnęła wrednie przybliżając swoje usta do jej ucha.Zamruczała cicho ,a po chwili szeptem tak cichym i niskim że wręcz z takiej odległości dziewczyna nie dosłyszała.Wampirzyca ugryzła ją delikatnie w uszko następnie łapiąc ją za podbródek zwracając jej głowę w swoją stronę.Pocałowała dziewczynę lekko w czółko uśmiechając się figlarnie.
Trzymała dziewczynę stanowczo choć tak by nie sprawić jej przy tym bólu.Zeszła niżej całując ją w policzek tym razem wkładając w to więcej energii.Dotknęła przy tym jej zimnej skóry swoimi kiełkami.Ciepły oddech wampirzy nadrobił lekko tempa muskając teraz policzek Angeliny.Cały czas pochylona stała tak po czym znów zniżyła swoje usta niżej.Delikatnie je rozwarła.Jej serce zaczęła bić jeszcze szybciej.Oddech zrobił się cięższy.Powolutku nigdzie się nie śpiesząc celowała w jej wargi.Przymknęła swoje powieki.Teraz ślepo oraz delikatnie muskała jej usta.W końcu poczuła jej ciepłe miękkie wargi na swoich.Były całkowicie inne od ust Save,zimnych oraz twardawych.Z początku Save całowała dziewczynę gwałtownie.Nawet jej serce się dostatecznie uspokoiło choć dla normalnego człowieka było to wręcz szaleńcze tępo.Po chwili i sama Save zdelikatniała.Jeszcze raz pocałowała Angelinę podnosząc głowę lekko ku górze.
Odwróciła się zaraz potem z takim samym uśmiechem jak przedtem.
-Wyglądasz przezabawnie-rzuciła do Freeny z nutką rozbawienia.Teraz w jej całym ciele gotowało się co maskowała idealnie uspokajając się z chwili na chwilę umiejętnie.

Nawet jeśli Freena zdziwiła się, nie okazała tego. A więc o takie "koleżeństwo" chodziło... Wymieniła porozumiewawcze spojrzenia z lokajem. Gdzieś, w głębi jej umysłu łomotało się stwierdzenia, że "po wampirach można się wszystkiego spodziewać", ta myśl była jednak tak niepoprawna politycznie, że nawet przed sobą samą nie chciała się do niej przyznać.
Przez chwilę stała w drzwiach, ale zapowiadało się na dłuższe uściski, więc z obojętną miną ominęła "koleżanki" o podeszła do okna. Nie zmieniając wyrazu twarzy zaczęła je myć. Zastanawiała ją psychika Save: najpierw nerwowa introwertyczka, teraz zamieniała się w... No, w wampa po prostu!

Freena patrzyła na właścicielkę klasztoru jak na osobę niespełna rozumu. Czy ona na prawdę myśli, że po opuszczeniu jednej niewoli, z radością, z własnej woli wejdzie w kolejną? Nie, jej na pewno nie o to chodzi. Po prostu znowu coś źle rozumiem i tyle - mówiła sobie w myślach, lecz w tym samym momencie smocza krew dała o sobie znać - coś w okolicach jej serca zawrzało i przekrzykując zimny rozum wołało: "Jak ten strzępek człowieka śmie oferować s m o k o w i poddanie? Będziesz musiała się przy mnie pokazywać - za kogo ona do pioruna się ma?" - Freena opanowała się i przywołała na swoją twarz dyplomatyczny półuśmiech.
- Dzięki za ofertę, ale chyba jednak odmówię. Widzisz, na razie wciąż napawam się samodzielnością, ale kiedy mi się znudzi, dam ci znać. - szczebiotała w myślach dodając, że w razie kłopotów prędzej pójdzie pracować w burdelu, niż dołączy do tej przeuroczej kolekcji - Do tej pory potrafiłam o siebie zadbać, więc chyba jakoś sobie zawsze poradzę - żartobliwy śmiech. Zastanawiało ją czemu żaden z "okazów" nie wbił jej jeszcze osicznego kołka w serce, podczas snu - Ale wróćmy może do powodu dla którego tu przyszłam.  Chyba można powiedzieć, że klasztor wygląda dużo lepiej. Jeszcze teraz kilka drobiazgów takich jak firanki czy dywany. Ale do tego chyba już nie będę ci potrzebna... - patrzyła teraz w oczy Save, chcąc dać jej do zrozumienia, że ma już ochotę wynieść się stąd, obojętnie czy z zapowiadanymi pieniędzmi, czy bez.

Freena rzuciła pieniądze niedbałym ruchem do kieszeni. Przynajmniej sprawę z nieszczęsną kąpielą ma już za sobą... Wciąż przypatrywała się Save. Uśmiech pozostał już tylko na ustach, reszta twarzy wyrażała coś między politowaniem a irytacją. Czy zrobiła dziewczynie przykrość? Tan cień który przemknął po jej twarzy nie wróży niczego dobrego... Lekko westchnęła.
- Dzięki. Zawsze coś. Wiec teraz kwestię nielegalnego połowu mamy już za sobą. Do zobaczenia - korzystając z tego, że Save jeszcze nie schowała ręki, która dawała jej "wypłatę", Freena uścisnęła ją (rękę) i odwróciła się do wyjścia. - Jakaś niezręczna sytuacja... - myślała - dziwnie się to wszystko potoczyło - stojąc przy drzwiach rzuciła jeszcze spojrzenie na mieszkańców klasztoru. "Pionki", ""nowy okaz", "rodzina Valentine" - te słowa brzmiały w jej głowie. Dopiero gdy wyszła na świeże powietrze otrząsnęła się. Nieprzyjemny nastrój prysł. Przebiegła ścieżką przez zapuszczony ogród. Żwirek chrzęścił jej pod bosymi stopami. "Co teraz? - myślała - Najlepiej chyba odnaleźć Daraya" - stwierdziła i ruszyła przez puszczę w kierunku majaczącej nad drzewami wierzy.

Nie odezwała się.Chwyciła dłonie wampirzycy i odciągnęła od siebie.Spojrzała na nią z nie małym politowaniem.Odwróciła się w stronę drzwi.Nawet nie odwróciła się z powrotem.
Chciała by Save teraz cierpiała lecz nie chciała widzieć tej zbolałej miny.
Miała do niej nie małą urazę.Wpatrywała się teraz w drzwi.
-Nie mam ochoty odgrywać roli Twojej kukły.Może jedni lubią taki styl życia jednak daj mi oddychać.
Nawet nie wiesz jak czasami Cię nienawidzę.Nienawidzę twego egoizmu.Jeśli jesteś samotna znajdź sobie przyjaciół.Co ja jestem?Nienawidzę tego jak mnie kontrolujesz.Jak na mnie patrzysz.Jak do mnie mówisz.
Kiedy jesteś blisko mnie.Kiedy mnie przytulasz.Kiedy mnie całujesz.Myślisz ,że niby kim dla Ciebie jestem?!Gdy Ci się znudzę wyrzucisz mnie jak parę starych rękawiczek?Ogarnij się w końcu ,przecież nie jesteś już dzieckiem.Masz przecież już dwadzieścia jeden lat.Myślisz ,że co.Zestarzeję się a ty mnie w końcu zabijesz jeśli mnie wogóle będziesz chciała dotknąć za pomocą patyka.Ty,zawsze dumna?Jesteś jedynie spaczonym samotnych niekochanym dzieckiem w głębi siebie które szuka pocieszenia i ciepła gdzie tylko może.Głupio zakrywa swoją twarz sztucznymi uśmiechami.Znamy się pięć lat a ty nigdy nie pokazałaś mi siebie prawdziwej.Tej prawdziwej Twojej strony.I to ma być niby przyjaźń ?Jesteś chora i powiem Ci tylko tyle że powinnaś się leczyć bo już nie odróżniasz kłamstwa od prawdy i zaczynasz się w tym wszystkim gubić.Sama siebie oszukujesz.Teraz idę się gdzieś przejść.Jeśli chcesz możesz już dziś wieczór spakować moje rzeczy.
Angelina nawet nie drgnęła.Jedynie jak na razie pewnym krokiem wyszła z klasztoru.Dopiero potem jej nogi były niczym z waty.

Był ranek, około dziesiątej. Słońce powoli wspinało się na niebie znajdując się coraz bliżej połódnia, przy okazji zalewając całe włości zakonu jakby nieświadomie i od niechcenia promieniami. Jednak nie było parno. Od zachodu wiał regularnie wiatr, niosący za sobą kojący chłód. Jeden z silniejszych powiewów uniósł na chwilę kurz zmieszany z piaskiem na drodze prowadzącej do odciętego klasztory. Gdy drobinki opadły, na ścieżce można było zauważyć jakąś postać stanowczym krokiem zmierzającą w kierunku budynku. Ubrany w lekką białą tunikę i brązowe zwykłe spodnie wojownik stanął w końcu na przeciw drzwi. Co mogłoby się wydawać dziwne, Niordd nie rozglądał się, nie badał wzrokiem budowli, która chcąc nie chcąc mimowolnie musiała budzić jakieś emocje u kogoś, kto ten budynek pierwszy raz widzi. Człowiek był jednak skupiony wyłącznie na drzwiach, o ile można tu było mówić o jakimkolwiek skupieniu. Bez wahania zapukał, lekko aczkolwiek stanowczo.