Zakon Światła Ostoja Fantazji

Oczom Save ukazała się postać Niordda. Jednak nieco inna nieźli zwykle. Był on dokładnie ogolony(co mu się zazwyczaj nie zdarzało zbyt często) i ogólnie rzecz biorąc sprawiał wrażenie bardziej zadbanego. Na uśmiech wampirzycy odpowiedział tym samym przyjacielskim gestem, po czym skłonił się prawie w pół. Gdy wrócił już do swojej wcześniejszej pozycji wpatrując się prosto w Save rzekł spokojnie.
- Uszanowanie, panienko Save. Proszę o wybaczenie, że nachodzę panią w godzinach tak rannych, i dziękuję za zaproszenie, z którego nie omieszkam skorzystać. - Lekkim krokiem ruszył obok wampirzycy, i w chwilę potem znalazł się wewnątrz odciętego klasztoru. Rzucił okiem na wnętrze, po czym natychmiastowo obrócił się z powrotem w kierunku Save i skoncentrował całą swoją uwagę na niej.
- Jeżeli nie przeszkadzam, to chciałbym pani zadać parę pytań. Sprawa jest dla mnie bardzo ważna, więc mam nadzieję, że zostanie mi wybaczone to najście. - Wojownik nie miał przy sobie żadnej broni, tarczy. Nieczgo, co by świadczyło o jego profesji. Widać przyszedł tu tylko i wyłącznie z wizytą, i to wcześniej planowaną.

Człowiek lekko zdziwiony odprowadził wzrokiem lokaja. Jednak szybko opanował własny wyraz twarzy i nie dał już więcej po sobie dać znać czegokolwiek. Spojrzał na krzesło, po czym uśmiechnął się uprzejmie i zwrócił się do Save:
- Dziękuję, postoję. Czyżbym ja również wyglądał na jakiegoś starucha z hemoroidami wielkości melonów...? - Uśmiechnął się lekko unosząc prawy kącik ust do góry, w grymasem który jednak mimo wszystko wyprany był z jakiejkolwiek złośliwości. - Ale...nie, nie wyglądasz. Wręcz przeciwnie....Save. 
Chwilę odczekał wpatrując się bystro w wampirzycę, po czym odchrząknął cicho i zaczął trochę już poważniejszym tonem:
- Przejdźmy do meritum...Wybacz nietakt, ale...Jesteś wampirzycą, prawda? Myślałem, że możesz wiedzieć cokolwiek o istotach zwanych....Bruxami. Jakakolwiek informacja może być przydatna. - Wojownik miał ręce oparte na krześle, i wpatrywał się w Save siedzącą na stole z pewną dozą zainteresowania.

Wojownik słuchając wypowiedzi Save, zwęził delikatnie prawie niezauważalnie powieki i wpatrywał się w jakiś martwy punkt w przestrzeni. Gdy wampirzyca już skończyła, wojownik zerknął lekko w bok, po czym powrócił szybko wzrokiem ku oblicza kobiety, i uśmiechnął się lekko:
- Oczywiście nie zamierzałem cię do nich porównywać. Po prostu pomyślałem, że możesz wiedzieć o nich więcej. I się nie zawiodłem. A w bibliotekach nie ma tak czarujących panien, więc sama rozumiesz mój wybór. - Mówiąc to zachował poprzedni wyraz twarz, po czym spuścił wzrok jakby w zamyśleniu. - Tak więc....srebro. - Wydukał swoje myśli, po czym spojrzał na wampirzycę. - Myślisz, że odcięcie głowy też by spełniło swoją funkcję? - Jego prawa ręka delikatnie otrzepała białą tunikę z niewidzialnego pyłku - był to zwykły odruch. Niordd po zadaniu pytania, puścił poręcz krzesła, o którą się opierał i wyprostował się wciągając powietrze. W tym momencie można było poznać, że był on wojownikiem po całkiej pokaźnej muskulaturze i szerokiej klatce piersiowej. Cały czas wyprostowany wpatrywał się w twarz Save wyczekując odpowiedzi.

Niordd spojrzał na Save z lekkim uśmiechem malującym się na twarzy. Wojownik był czymś najwidoczniej lekko rozbawiony. Gdy wampirzyca wypowiedziała ostatnie słowa, kiwną głową i zaczął spokojnym tonem, tłumiąc już zupełnie oznaki jakiegokolwiek rozbawienia.
- Nie jestem wielkim fanem ognisk i kiełbasek. Ale dziękuję za wszelkie informacje, nie zawiodłaś moich oczekiwań ani trochę. Skoro wiem już to, co wiedzieć chciałem, nie chce się już narzucać ze swoim towarzystwem. - Uśmiechnął się przyjacielsko i poczynił delikatny gest głową, schylając ją lekko. Stał tak wpatrując się w Save oczyma w których zdawało się tlić zaciekawienie z rozbawieniem....A może tak tylko się wydawało?

Wojownik nie wykazywał właściwie zaskoczenia całą sytuacją, przyjął to zupełnie tak, jakby właśnie jakaś sąsiadka przyszła pożyczyć kilo cukru. A przynajmniej tak wyglądał. Stał wyprostowany z rękoma opuszczonymi wzdłuż tuowia, lekkim uśmiechem na ustach, a jego oczy wodziły subtelnie za Save.
- Z tego co zrozumiałem, przebywanie ze mną uznajesz za odpoczynek. - Jego uśmiech delikatnie się poszerzył na kilka krótkich sekund. - Tedy czuje się zaszczycony, więc i pomocy odmówić nie mam ni prawa ni ochoty. - Rozejrzał się po pomieszczeniu i zakasał rękawy, aż do łokci. Gdy jego oczy niedbale skończyły badać pomieszczenie i meble, wróciły do postury Save, a twarz wojownika zdawała się być lekko bez wyrazu:
- Czekam na instrukcję, Madam. A i owego napoju mi odmówić nie wypada. - Spojrzał jeszcze raz na meble po czym wrócił wzrokiem do wampirzycy, czekając na jakiekolwiek instrukcję.

Wojownik przez chwilę, stał patrząc na Save z uśmiechem na ustach, aż w końcu kiwnął głową i zabrał się do roboty. Wyglądał przy tym jakby....odziwo....dobrze się bawił. Podążał zgodnie z poleceniami Save Co chwile na nią zerkając, i jakby nie mogąc przestać się uśmiechać. Tak, jakby to był odruch mimowolny...Nie, to nie był uśmiech dziwny....nienaturalny. Najzwyklejszy na świecie uśmiech.
- No, no....Jeszcze trochę, i wyrzygam kręgosłup. Nie tam, żeby się przejmować moi losem trzeba było, ale sprzątanie może trochę zająć. - Powiedział i zaśmiał się lekko, po czym przesunął stolik na miejsce, jakby na znak, że tak na prawdę, jeszcze nie jest nawet zmęczony.
- Swoją drogą myślałem, że w klasztorze będzie inny rodzaj....khem....mebli. Jakiś ołtarz...organy....Oczywiście szafa i stoliczek mają też swój niewątpliwy urok, wręcz czarujący. Jednak cóż....te mury z trudnością można zaliczyć jako dobry fundament pod przytulny domek. - Rozejrzał się wokoło po czym westchnął. - Z drugiej strony mój gust estetyczny można by przyrównać do gustu pierwszego lepszego mutanta armii chaosu, i to takiego ślepego i bez jednej ręki...Z trudem mi przychodzi rozróżnianie ładnego od nieładnego. - Mówiąc to wracał powoli wzrokiem ku Save omiatając przy okazji spojrzeniem pozostałe meble. - Się rozgadałem - Uśmiechnął się lekko. - Co z tamtymi...?

Gdy Save chwyciła ręce wojownika, przez chwilę wydawał się lekko zaskoczony, nawet z jego ust zszedł uśmiech. Pogładził delikatnie rękę Save kciukiem prawej ręki, i spojrzał na wampirzycę, spoglądając w oczy. I w tym momencie jego usta wykrzywiły się raz kolejny w grymasie uśmiechu, jednak był on delikatnie inny niż tamten poprzedni. Nie wyrażał już jakiejś...dziwnej...radości. Był to po prostu uśmiech, delikatnie tajemniczy, niczym mgła w księżycową noc i tak samo fascynujący. A przynajmniej tak wyglądał przy pierwszym wrażeniu, jednak szybko ono mijało, i wyglądał on już zupełnie naturalnie.
- Ciekawe...- Co dziwne, pomimo upływającego czasu, wojownik jakby nie odczuwał zimna. Albo nie dawał po sobie tego poznać. W końcu gdy Save wskazywała kolejne przedmioty, podążał za nią wzrokiem. Zatrzymał się na dłużej na owym obrazie, jednak jego uwaga szybko się rozproszyła, i ponownie skupiła się na wampirzycy stojącej przed nim.
- To jak będzie z tym napojem...? Zawsze mnie ciekawiło, jaki smak ma krew.

Wojownik nie ruszając się prawie w ogóle, jedynie przekrzywiając głowę, tak by móc wodzić wzrokiem za Save jakby posłusznie spijał każde słowo wampirzycy, a jego postura zdawała się rozpromieniać z minuty na minutę. W końcu odwrócił powoli całe ciało w stronę wampirzycy podążając za oczyma które już były na miejscu bystro wpatrując się w dziewczynę. Odezwał się....z początku cicho, głosem tak dobitnie nie melodyjnym, że aż po prostu ciekawym i zupełnie innym od jakiegokolwiek głosu.
- Przekąską...? Och, brzmi jak komplement....Tak...tak...To z pewnością był komplement. - Wojownik wyprostował się i ruszył lekkim, wolnym krokiem w stronę Save. - A na komplement powinno się odpowiedzieć komplementem. - Parę kolejnych kroków. - Więc... - Był już bardzo blisko wampirzycy, pochylił się nad nią i niemal szepnął. - ...Wampiry są takie....pasjonujące.
Stał w tej pozycji jeszcze przez chwilę. Całe jego zachowanie do tej pory było diametralnie inne od tego, jeszcze przed paroma chwilami. Nie widać było tego na pierwszy rzut oka...nie. To było po prostu jakieś dziwne uczucie, które podpowiadało, że jest inaczej...nieznanie. Ale teraz wróciło wszystko do normy:
- Cóż, muszę się niestety pożegnać. Muszę...zabić pewną Bruxę. - Mówiąc ostatnie zdanie cały czas patrzył Save w oczy i jakby czekał na reakcję. Po paru sekundach takiego zdania odwrócił się i zaczął powoli iść w stronę drzwi.