Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Żart? - Finua obróciła się powoli, cmoknąwszy na Kiera. Wiewiórka wróciła do swojej pani i usadowiła się na jej ramieniu, za co otrzymała nagrodę w postaci kawałka skórki od chleba. - W taborze w którym się wychowałam, za taki żart zostałbyś przynajmniej wychłostany. O ile nie zabity.
Głos dziewczyny był poważny i zdecydowanie zbyt ponury jak na kogoś w jej wieku. W pewnej chwili usta cyganki wygięły się w gorzkim uśmiechu.
- A co do mężczyzny życia, jak to ująłeś... Mi nie wolno. Mi nie wolno nawet rozmawiać w cztery oczy z mężczyznami. Wróżbitkom nie wolno. - Łapa bezwiednie zaczęła głaskać Kiera po łebku, gdy ten w ramach zabawy zaczął szarpać za jeden z większych kolczyków. Wreszcie gryzoniowi, przy akompaniamencie syku jego pani, udało się wyjąć spore kółko z ucha tancerki i zeskoczyć na ziemię.
- Na twoim miejscu, oddałabym to, kurduplu... - Finua wymamrotała groźnie, chociaż jej humor poprawił się nieco, co było widać po rozbawionym błysku w oczach. Dziewczyna przyklęknęła powoli, wyciągając do wiewiórki wyjętego z torby żołędzia. Zwierzak podszedł z lekkim wahaniem, wciąż trzymając w pyszczku kolczyk. Wróżbitka odczekała chwilę, po czym chwyciła szybko gryzonia, drugą dłonią zabierając mu błyskotkę. Kier puścił zdobycz, by zagłębić ostre ząbki w nadgarstku swojej pani. Tancerka odruchowo rozluźniła uchwyt, co rudzielec wykorzystał do ucieczki z przysmakiem w pysku.
- Pożałujesz, ty mała paskudo. Posiedzisz w zamknięciu... - Łapa pogroziła małemu przyjacielowi palcem, patrząc na wąską strużkę krwi spływającą z nadgarstka. - Przynajmniej stopa już nie krwawi...
Finua wstała, oparła się plecami o ścianę, patrząc na oba wampiry.
- Amras? O co chodziło Ci wcześniej z krwią? Po co Ci czyjaś krew? Jesteś alchemikiem i robisz jakieś dziwne eksperymenty?

- Jeśli chcesz, to mnie wychłostaj. Zdejmę zbroję, odkryję plecy i dam Ci... hmm... nie mam żadnego bicza, ani nic, ale zawsze można zastąpić jakimś bluszczem z lasu. - Zwrócił się do Finuy.
Westchnął, kiedy usłyszał groźby Finuy kierowane do Kiera. Odwrócił głowę i spojrzał na Fedrę. Najpierw zignorował jej zachowanie i odwrócił się do Finuy.
- O nic mi nie chodziło z krwią. Widzisz... jestem wampirem i lubię pić krew. - Wyjaśnił i uśmiechnął się. - Krew młodych dam jest najsmaczniejsza, lecz nie bój się. Nic Ci nie zrobię. - Przysiągł i znowu odwrócił się w stronę Fedry.
Nie wiedział, po co się na nią gapi. Dziwne uczucie go przeszyło. Przypomniał sobie jej wcześniejsze słowa. Rozważając je odwrócił całe swoje ciało w jej stronę i ruszył powolnym krokiem. Kiedy do niej dotarł z tą poważną miną. Wyciągnął ręce przed siebie rzucając się na kobietę. Zaczął ją łaskotać po całym brzuchu wydając z siebie odgłosy typu ,,ziu, ziu, ziu, ziu". Zrobił głupią, dziecięcą minę nie przerywając.

- Mój lud by to zrobił, nie ja... - Dziewczyna szepnęła, patrząc na wampiry kątem oka. Nigdy nie rozumiała starej Nom, która tak bardzo upierała się przy okazywaniu i wymuszaniu szacunku do wróżbitek. Osobiście Finua uważała, że miało to coś wspólnego ze szczuciem psami i groźbami spalenia na stosie w niektórych wioskach. Nagle na twarzy cyganki pojawił sie wyraz całkowitego zdziwienia.
- Chwila... wampir? Czy to nie jest takie nieumarłe, łażące nocą po wsiach i wysysające krew, przez co czasem krowy tak mogą osłabnąć, że mleko tracą... - Wróżbitka spojrzała na Amrasa i Fedrę nieco bardziej podejrzliwie. - Pf! Chyba nie myślisz, że uwierzę w takie zabobony! To tylko legendy i dobre usprawiedliwienie jak komu się nie będzie chciało o zwierzęta dbać.
Najwidoczniej Łapa nie wierzyła w istnienie wampirów, chociaż dwa z nich miała przed sobą. Dziewczyna powoli założyła kolczyk i potrząsnęła lekko głową, co spowodowało ciche brzęczenie kilku kolczyków i łańcuszków. Właściwie przy każdym ruchu tancerki słychać było uderzającą o siebie biżuterię i kilka dzwoneczków. Kier, postanowiwszy, że nie będzie przebywał przy kimś, kto uparcie próbuje go łapać w sposób, którego ten bardzo nie lubił, usiadł ze zdobytym żołędziem na jednym z parapetów i zaczął pochłaniać smakołyk, trzymając go w przednich łapkach. Zarówno cyganka jak i gryzoń patrzyli ze zdziwieniem na zachowanie Amrasa i Fedry. Wiewiórka nie rozumiała, co miało to na celu, zaś wróżbitka uważała to za nieco osobliwą rozrywkę. Szczególnie biorąc pod uwagę dźwięki wydawane przez mężczyznę, które wywołały na twarzy Łapy niepewny uśmieszek. Gdy Fedra odeszła wyraźnie zdenerwowana, cyganeczka wzruszyła ramionami, co spowodowało kolejne brzdęknięcia.

Ostatnio edytowany przez Finua (2009-07-13 20:50:23)

- Jak śmiesz?! - Dziewczyna znów powtórzyła wypowiadane już wcześniej słowa. Szerokim rękawem krótkiej bluzki otarła szyję, patrząc na wampira z czystym oburzeniem. Jednak zamiast wyrwać rękę z uścisku Amrasa, tupnęła nogą, unosząc wysoko kolano. Zdawało się to typowo dziecinnym zachowaniem, jednak pozwoliło Łapie chwycić ukryty pod spódnicą sztylet, którym teraz mierzyła w kierunku mężczyzny. Widocznie tancerka była wychowana na wyjątkowo pewną siebie osobę, skoro miała czelność grozić komuś, kto był w stanie wykręcić jej rękę i unieruchomić zanim zdążyła zareagować. Sytuacja musiała wyglądać nieco komicznie, biorąc pod uwagę niski wzrost i kruchą sylwetkę wróżbitki, którą prawdopodobnie wampir mógłby bez większych problemów przerzucić sobie przez ramię, albo wręcz podnieść ją jedną rękę, biorąc pod uwagę plotki jakie krążyły o ich sile.
- Rada na przyszłość. Nawet mnie nie dotykaj! Może i jesteście wampirami, ale wszystko co żyje, można zabić. - W tej chwili Finua postanowiła cofnąć się bezpiecznie pod ścianę, jakby zdając sobie nagle sprawę, że groziła dwóm niebezpiecznym istotom, przy których nie miała najmniejszych szans. Kier nie siedział już na parapecie. Jako wierny przyjaciel postanowił bronić swojej pani, wdrapał się więc po jej spódnicy i dostał an ramię, skąd zaczął ostrzegawczo piszczeć na wampira, strosząc puszysty ogon, by wydawał się większy i pokazując ostre ząbki.

- Wiem jak przeprosić i zakończyć ten mój nieustanny pechowy dzień... - Spojrzał z żalem na Finuę. - Przepraszam. - Delikatnie wziął jej dłoń w objęcia i ucałował.
Pewnie jeszcze mu się oberwie za dodatkowy pocałunek kobiety w dłoń. Westchnął, po czym przypomniał sobie jej pogróżki. Miała prawo mu grozić. W końcu sam zaczął stwierdzać, że już przegina na dzisiaj. Westchnął i cofnął się od cyganki na pięć kroków.
- Przepraszam, Kier. - Powiedział, po czym spojrzał na Finuę. - Przepraszam za moje karygodne zachowanie. - Odwrócił się w stronę Fedry. - Przepraszam, za nabicie Ci guza na pośladkach. - Uśmiechnął się do niej przyjaźnie, po czym odwrócił się od wszystkich. Ruszył powolnym krokiem do wyjścia z klasztoru, spoglądając na podłoże.

- To prawda, nie lubię słońca, ale też nie mogę tutaj zostać. - Wytłumaczył.
Odwrócił się w stronę Fedry.
- Jak zauważyłaś, mam pechowy dzień. Coś stałem się... zboczony? Nachalny? Nigdy wcześniej nie miewałem takiego zachowania. - Westchnął. - Niepokoję się, że jeszcze do czegoś dojdzie. - Obejrzał dziewczyny na dystans. - A jak przypuszczam nie chciałybyście dziecka w tak młodym wieku... o ile jestem płodny. - Zaczął się nad tym zastanawiać.
Nigdy wcześniej o tym nie myślał. Znowu westchnął i położył się na plecy.
- Nudzę się... nie ma co porobić. - Zaczął marudzić i błąkać się wzrokiem po suficie.
Zamknął oczy podkładając skrzyżowane ręce pod głowę, robiąc żywą poduszkę.

Finua uśmiechnęła się lekko do Fedry i Save. Amrasa wydawała się nie zauważać. Po prostu zbytnio bała się wampira, by zwracać na siebie jakąkolwiek jego uwagę. Skłoniła się lekko obu wampirzycom.
- Skoro klasztor jest czyjąś własnością, to czas iść. Chociaż teraz, gdy już wiemy, wrócimy kiedyś z Kierem w odwiedziny. Jeśli pani gospodarz nam zezwoli. Do widzenia. Miło było poznać. Chodź, mały! Musimy jeszcze znaleźć coś do jedzenia i wymyślić dobre miejsce na nocleg. - Dziewczyna ostatnie słowa wypowiedziała do siedzącej na jej ramieniu wiewiórki, która w odpowiedzi zeskoczyła na ziemię, jeszcze raz pisnęła na wampira, strosząc puszysty ogonek, zerknęła ciekawie na wampirzyce i wybiegła z ruin. Zaraz za gryzoniem popędziła jego pani, w jednej dłoni trzymając skraj ciężkiej spódnicy. Brzęczenie towarzyszące ruchom cyganki szybko cichło w miarę jak dziewczyna oddalała sie coraz bardziej, by wreszcie zamilknąć całkowicie.

Save stała jeszcze tak przez chwilę drzwiach nawet się nie ruszając.A jeśli na przykład by skłamała i klasztor nie należał do niej.Jak łatwo było manipulować takimi istotkami.Myślami była gdzie indziej.
Myślała chwilę to o domu to o tym co mówił wampir.Jeszcze raz spojrzała na niego uważnie lecz nie uśmiechała się.Jej twarz była poważna.Oczy lekko przymknięte.Spojrzała potem jeszcze na wampirzyce marszcząc czoło i odwróciła się do wampira wychylając głowę  zza drzwi zabawnie mu machając poruszając przy tym tylko palcami.Mogła teraz zrobić wszystko.Tyle możliwości.Nie było tu wampira ,a wampirzyca zostałam sama.Przecież oni nie znali Save.Skąd mogli wiedzieć ,że nie zrobi czegoś nieprzemyślanego?Westchnęła jedynie przyglądając się wampirowi który wyszedł.