Zakon Światła Ostoja Fantazji

Kraght znowu się zaśmiał.
- Prawda, pomógłbym jej - potwierdził, uśmiechając się szeroko. - Tyle że ona by powiedziała, że zrobiłem to tylko po to, by móc ją dalej dręczyć. - Wzruszył ramionami. - Ale co robić? Widocznie tak już musi być... - westchnął i dorzucił drewna do ognia, wzniecając burzę iskier. Pogrzebał ręką w ogniu, poprawiając ułożenie drewna. - Tak już musi być...

Nagle, tuż za plecami, Lehora usłyszała głośny śmiech. Ekena leżała już w swojej ludzkiej postaci, uśmiechając sie okrutnie.
- Słuchaj smoka, a dobrze na tym wyjdziesz. Jestem polimorfką, moją podstawową formą zaraz za ludzką jest koń. Tak, jestem dość nietypowa, zmieniam się w dwa rodzaje zwierząt oraz człowieka. On wiedział dobrze, że kocham konie. Podziwiam je, szanuję i nie pozwalam krzywdzić. Więc na moich oczach zarżnął jednego z nich. Tak, abym widziała, że zdycha. Następnie ranił mnie i atakował jedynie za to, że jedną z moich form jest koń. - Albinoska wstała powoli i zaczęła okrążać ognisko, jednak przechodząc za smokiem wyraźnie cofała się, chowając w cieniu. - Gdyby nie interwencja Mangela, zobaczyłabyś, co się ze mną stało przez niego. Całe moje ciało pokryte było bliznami od oparzeń. Już drugi raz zostałam z nich uleczona. Nie rozpoznałabyś we mnie człowieka. W Puszczy mają dom moje dzieci. Smok przyszedł raz, za nim ludze. Zaatakowali, ale udało się ich wymordować. Moje dzieci ucierpiały na tym, odniosły rany. Potrzebowały medyka, druida. Zdrowe zaczęły znosic materiały na nosze dla rannych. Kazłam smokowi odejść, ale nie posłuchał. Przegoniłam go kłami, to spalił, co przyniosły moje dzieci. Kilka z nich omal nie przypłaciło tego życiem. Gdy wreszcie zagryzłam gada, nekromanta wzniósł modły do swego boga i ten wskrzesił trupa. Nie zaatakowałam go jeszcze tylko ze względu na Ciebie, nimfo. Odejdź na chwilę, a przysięgam, że jedno z nas stąd wyniosą.

Patrzyła na zachowanie dwóch osób, które pałały do siebie niezidentyfikowanym przez Lehorę uczuciem...
- Myślę, że obydwoje jesteście uparci... - powiedziała uśmiechając się lekko, nieśmiało. -Żeby ocenić sprawiedliwie Wasze zachowanie, musiałabym wcielić się w Was, by poznać Wasze uczucia, lecz to nie jest mi dane...

- Uparci na pewno - zaśmiał się smok, ignorując nowoprzybyłego. - Chociaż jakby się zastanowić, to ona nawet bardziej ode mnie - mówiąc to, podwinął rękaw kurtki i zaczął rozpinać wiązania prawej rękawicy. - Ale chyba dobrze powiem, że są przyjemniejsze rozmowy od tego, kto jest ile winien i co sobie nawzajem możemy zrobić. - Zsunął rękawicę i wsadził ją do kieszeni. Urękawiczoną dłonią chwycił jeden z płonących kawałków drewna. Zaczął się bawić, wsadzając nagą dłoń w ogień i chwytając płonący koniec kija. - Lubisz ogień, Lehoro? - zapytał.

- Istotę ognia - zapytał się. - Zależy, co przez to rozumiesz. Wiem, co trzeba zrobić, by ogień palił się jak najlepiej... Wiem, kiedy gaśnie... Wiem, gdzie można go znaleźć oraz co się dzieje, gdy go nie ma lub jest nie tam, gdzie być powinien... - spojrzał nimfie w oczy. - A może masz na myśli doświadczenie? Piąty wiek już się ciągnie... Spalałem miasta, topiłem i podpalałem rozmaite rzeczy... Ognisk nie zliczę... - Wzruszył ramionami. - W końcu jestem smokiem... A może masz na myśli coś innego?

Smok zaśmiał się. Nie złośliwie, a radośnie.
- Sama widzisz - wyjął dłoń z ognia i przysunął do nimfy, by mogła się przyjrzeć. - Ogień nic mi nie robi. - Cofnął dłoń, ponownie wsadzając ją do ognia. - Jedyne co czuje to przyjemne ciepło. Możliwe, że podobne do tego, co czuje się, będąc przykrytym pod ciepłą kołdrą. Nie wiem, bo sam nigdy nie dotknąłem niczego, co by nie płonęło... - nagle zniknęła z jego głosu radość. - Mam gorącą skórę... Cokolwiek, czego dotknę, już po chwili zajmuje się płomieniem. Nie wiem, jakie to uczucie czuć pod stopami trawę, jakie w dotyku jest drewno, kamienie, obce zdrowe ciało - westchnął i opuścił głowę. - Znam tylko popiół, wrzątek oraz topniejące skały i metale... Nie mówię oczywiście o smoczej postaci, bo wtedy wszystko jest w niejakim porządku, ale przecież łuska nie przekazuje tyle, co skóra... Nie da się tyle samo wyczuć przez kilka centymetrów pancerza... A teraz? Muszę nosić ubranie izolujące moje ciepło od otoczenia. Gdyby nie ono, już siedziałbym na popiołach tego, co mnie otacza. Mogę sobie pozwolić jedynie na takie zabawy z ogniem. - Znów uniósł głowę. - I tak już niemal pół tysiąca lat i będzie tak, dopóki nie zginę. W tym sensie ogień jest moim bratem i muszę przyznać, że go lubię. - Na twarzy smoka pojawił się szczególny rodzaj uśmiechu.

Do ich rozmowy wtrącił się skrzydlasty nieznajomy, którego przybycia nawet nie zauważyła. Widocznie rozmyślania za bardzo ją pochłonęły...
   Szczerze współczuła Smokowi. Nie móc dotknąć trawym nie móc złąpać kogoś za rękę... To musi być naprawdę straszne.
   Nie odpowiedziała Aniołowi. Czekała na reakcję Smoka. To nie od niej zależało, czy Anioł będzie mógł się przyłączyć do rozmowy.
   Jej oczy błyszczały teraz smutną, czystą czernią. Siedziała wpatrując się w Smoka...i nie wiedziała, co odpowiedzieć...

- Interesujące - mruknął. - Twoja skóra musi być wyjątkowo gorąca.
Przyjrzał się uważniej smokowi. Zauważył tylko specyficzny strój i brak jednej z rękawic. Nie musiał pytać, po co to założył, sam się domyślił.
Zerknął na nimfę. Musi się o tego smoka naprawdę martwić.
Anioł przyjrzał się swoim rękawicom. Też je nosił, ale miał zupełnie irracjonalny powód, dla zwykłych ludzi.