Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Nie. - odpowiedziała bez namysłu. Bo po co ma kłamać? Nikt jej nigdy nie uczył walki, a sztylet miała tylko po to, by móc zbierać zioła. - Jedynie wezwanie ducha, lecz tylko jako teorię, nigdy tego nie próbowałam... - powiedziała. - Zawsze unikałam towarzystwa, tak więc nie uważałam za potrzebne nauczyć się walczyć... - dodała.

Słuchała uważnie zaleceń na przyszłość. NIe lubiła, gdy ktoś jej rozkazywał, jednakże teraz wydawało sie to całkiem rozsądne.
   Zgasić ognisko? Po jaką cholerę? Niech sobie płonie, przynajmniej jest ciepło!
- Szczerze mówiąc wolałabym poczekać aż samo zgaśnie - powiedziała uśmiechając się. - Lecz w tej chwili, to ty tutaj rządzisz. - dodała. Patrzyła się chwilę na ognisko. No co by tutaj zrobić? Jedyne wyjście, to zalać je wodą. Każdy żywioł ma odpowiednika, z którym wygrywa i drugiego, z którym przegrywa. W tym przypadku potrzebna była woda. Podeszłą do studni, nabrała wody, wzięła wiadro, podeszła do ogniska i zalała je...

Uśmiechnęła się mimowolnie. Smok tak bardzo zachowaniem przypominał jej matkę...
-Ogień. Jeden z czterech żywiołów świata. Przegrywa z wodą, wygrywa z powietrzem. Gorący i suchy.
Ma moc niszczącą, jednakże wykorzystywany jest w różnych dziedzinach życia, np. kowalstwie, kulinarii...  Często jest symbolem miłości, pożądania i namiętności, a także siły niszczącej, piekieł oraz katastrof... - powiedziała spokojnie, nie spiesząc się...

- Woda przegrywa z ogień w tak banalnej czynności jak np. suszenie ubrań. Woda odparowuje nad kominkiem, w którym pali się ogień. Z powietrzem zaś ogień moze przegrać, gdy jest małym płomyczkiem świecy,a podmuch wiatru jest dostatecznie silny, by go zdmuchnąć... - powiedziała stojąc nieruchomo i wpatrując się w miejsce po ognisku.

Zamyśliła się na chwilę.
- Powietrze podsyca ogień. Ziemia... wydaje plony, które ogień moze spalić. Woda... - tutaj zrobiła przerwę- do wody nie mam żadnej idei. - powiedziała zwracając twarz w stronę Smoka. - Jak woda mozę pomóc Płomieniom? Jedyne co mi przychodzi na myśl to to, że woda daje życie roślinom, które ogień pochłania... - mówiła dalej. Wiedziała, że plecie głupoty, ale tak właśnie sadziła, tak podpowiadała jej intuicja...

Pyski kotów, choć tak podobne ludzkim twarzom, są praktycznie pozbawione mimiki. Jedynie osoby znające koty dobrze zauważają większość przekazów oraz poprawnie je zinterpretują. Mimo tego mina białęgo podobnego panterze kota wyrażała wprost idealnie najczystsze znudzenie. Ziewała dość często, nie próbując nawet tego ukryć. Nawet ogromne kły, czy pazury wysuwane przy przeciąganiu się nie sprawiały wrażenia tak groźnych jak wcześniej. Zwierzę wyglądało na zbyt wynudzone i senne by zaatakować, choćby kopnąć je w brzuch i pociagnać za wąsy. Mimo wszystko nie było to raczej najlepszym pomysłem biorąc pod uwagę gabaryty zasypiajacego zwierzaczka.

Kocica gwałtownie podniosła łeb, słysząc znajomy głos. Gdy Ireth skończyła mówić, skinęła jej powoli łbem i wstała, zmieniając się w człowieka. Co prawda dziwnie sztywna postawa czarnowłosej postawiła albinoskę w stanie gotowości do obrony, nie dawała tego jednak po sobie poznać. Napięte mięśnie ramion ukryte były pod luźnymi rękawami koszuli.
- Witaj. Chodzi o coś konkretnego? - Ekena zapytała stosunkowo cicho, zerkając nieufnie na smoka, jakby sama jego obecnosc sugerowała, że będzie podsłuchiwał. Zdziwiła się dość mocno pojawieniem sie dawnej przyjaciółki, która przecież ostatnio wyglądała na bardziej skłonną do walki, niż rozmowy. - Nie sądzisz, że w formie zwierzęcej nie mogliby nas podsłuchiwać?
Albinoska wskazała lekko brodą na Kraght'nara, ujawniając jeszcze bardziej swoją nieufność wobec sędziego.

- Nie przeszkadza mi to, że ktoś będzie słuchał naszej rozmowy. - Odparła niemal natychmiast, gdy Ekena skończyła mówić. Podniosła lekko głowę, żeby spojrzeć albinosce w oczy.
- Sędzia jest moim pracodawcą, więc nie będę się przed nim ukrywać, jeżeli już tu przyszłam. - Kątem oka spojrzała na nimfę. - Panienka, mam nadzieje potarfi trzymać buzię na kłódkę. - Przez jej twarz nie przebiegł nawet najmniejszy grymas. Cały czas mówiła spokojnym, wypranym z uczuć głosem. Zupełnie nie tak, jak dawna Ireth, Ireth, którą Zakon znał.
- Po pierwsze Ekeno... Masz mi coś do wyjaśnienia. Coś czego nasi świadkowie nie są nawet świadomi. - Na ułamek sekundy zmarszczyła brwi. Szybko jednak wyraz jej twarzy powrócił do dawnego stanu. - Nie oczekuje od Ciebie przeprosin, wątpię nawet byś była do nich zdolna, chcę jedynie wyjaśnień. Po co? - Na chwilę zawiesiła głos. Mówienie o wskrzeszeniu wciąż stanowiło dla niej nielada wyzwanie. Nie dała się jednak ogarnąć ani wspomnieniom, ani emocjom. To się zawsze źle kończyło. Na momen zacisnęła dłonie w pięści, po czym zaraz je otworzyła. Był to swoisty odreagowywacz.
- Po drugie. Niezależnie ilu jest na Zakonie polimorfów (doskonale wiedziała, że jak na razie tylko one dwie miału ten dar widoczny), ani jak bardzo nieoficjalny jest ten tytuł... Nie będę Twoją Gwardią. Nigdy więcej. Nie będę się za Tobą stawiać w żadnej dziedzinie, nawet tej rasowej.
A po trzecie i chyba najważniejsze. Od teraz, czy raczej od tych pamiętnych godzin na Cmentarzu jesteś mi osobą obcą. Wraz z tamtym wydarzeniem przestałaś dla mnie istnieć i mogę Cię jedynie prosić byś to uszanowała. - Powiedziała, oddychając szybko. Jej wzrok jeszcze bardziej się nachmurzył. Polimorfka nic jednak nie uczyniła. Tylko stała i wpatrywała się w albinoskę, czekając na jej wyjaśnienia.
Później sobie to wszystko jakoś odbije. Wybierze się na długi spacer po włościach i znów uporządkuje swoją mentalność. Długi spacer, bardzo długi.