Zakon Światła Ostoja Fantazji

Tafla wody zamknela sie nad anielica. Wstrzymala powietrze ale po chwili z jej ust zaczely uciekac babelki powietrza. Zamachala mocno nogami i skrzydlami i po chwili pomknela pod woda jak strzala. Przebila powierzchnie wody i wyrzucila wilczyce dwa metry w powietrze. Po chwilki futrzasta kulka wpadal z pluskiem do wody zalewajac Shadowa. Anielica stracila wode ze skrzydel i gladko zanurzyla sie w wodzie podplywajac do Ireth.

-Nie ma problemu.-podeszla do szczastek ogniska z wczorajszego wieczora i podpalila nowe galazki, ktore zajely sie ogniem od razu. Po ich cialach rozeszlo sie rozkoszne cieplo.-Poczekajm moment, musze sie przebrac z tych mokrych ciuchow. Weszla w krzaki i po chwili wrocila odziana w swoj plaszcz, ktory zakrywal cale cialo i z mokra sukienka w reku.-Teraz dobrze.-usmiechnela sie.

Obudziła się dopiero teraz, gdy niebo zaczynało się właśnie ściemniać. Ile spała? Uh, chyba niezbyt długo. Przymrużyła lekko sennie oczy, patrząc na połyskującą wodę, ale szczególnie na płonące ognisko. Uśmiechnęła się do siebie z zadowoleniem. Zawsze ognisko wprawiało w nią pewien czarujący nastrój, pełen biernego oczekiwania i spokoju. Dawało jej poczucie bezpieczeństwa, dlatego dobrze się przy nim czuła.
Przez chwilę zastanawiała się, czy nie zejść i nie usadowić się przy ogniu, by poczuć jego rozkoszne ciepło. Ale rozmyśliła się. Tu było jej dobrze, samej, otulona ciemnością, ale także kochaną wodą, która szemrała cichutko, jakby zapadała w wieczorny sen..

Nimfa wsłuchiwała się w stojącą wodę, próbując usłyszeć cokolwiek. Po chwili odezwała się z przejęciem
- Słyszysz?.. Ona mówi.. Jest zadowolona.. I szemrze cichutko, jak niewiniątko, bo chce zasypiać.. - szeptała mu do ucha, po czym przerwała zasłuchana. Druid dopiero po chwili zrozumiał o czym mówi i z lekka się uspokoił, bo jej głos przyprawił go o gęsią skórkę.
- ..tak łagodnie zasypia.. jakby ją kto utulał.. - rozmarzonym głosem marzyła, siedząc bez ruchu. Uśmiechnęła się promiennie do Jaroo. Był jedyną osobą, która nie przeszkadzała jej w byciu samej, z którą mogła posiedzieć w ciszy i być pewną, że on ją rozumie. Delikatnie położyła swoją głowę na jego ramieniu, chcąc mu do wyrazić, bez słów i przymknęła z rozkoszą oczy.

Z niedaleka, gdzie cały czas płonęło ognisko, słychać było czyjeś rozmowy, potem radosny śmiech. Dobrze, że w naszym życiu często mamy powody do śmiechu, inaczej żyłoby się nam znacznie ciężej. Aż zaskakujące. Od tylu lat, stuleci i wieków, ludzie żyjący się zmieniają, jest ich mniej lub więcej, zmieniają się wyznania, kulty, ludzkie myśli i pragnienia, zmienia się sam człowiek - a mimo wszystko, zawsze mamy jakiś nowy, nieznany dotąd powód do uśmiechu. To bardzo pocieszająca myśl. Miejmy tylko nadzieję, że to się nigdy nie zmieni..
Nimfa myślała o różnych rzeczach mając zamknięte oczy. Nie widziała więc druida, który wcale nie wyglądał na śpiącego, a nawet - biło od niego mocą. Maud czuła to i spodobało jej się, poczuła się zupełnie bezpiecznie. Nic nie mogło im teraz zagrozić.
Świerszcze ukryte niewidzialnie w trawach, grały czarująco, a ich muzyka roznosiła się w ciemnej nocy. Gwiazdy świeciły ujmująco, ale tak jak zawsze. One się nigdy nie zmieniały.

Coś drgnęło i nimfa otworzyła oczy, spoglądając na druida.
- Jesteś tu po raz pierwszy? - spytała odkrywczo, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że wcześniej go tu nigdy nie widziała. Przemknęło to jakoś niezauważalnie, że nie zwróciła uwagi - W Puszczy można się pogubić, gdy się jej nie zna. I nie jest też aż taka bezpieczna.. - dodała mówiąc cicho. Jaroo zdawał się być zmęczony drogą, ale nie dawał po sobie poznać. Nimfa ziewnęła, nie zdążywszy się powstrzymać.

- Jak zaśniemy to.. trudno. Nic się nie stanie. Tutaj, na otwartej przestrzeni nie ma groźnych zwierząt. Zresztą, nieraz nocowałam w lesie i nic się nie stało.. - zdążyła tylko zapewnić gorączkowo, po czym przymknęła oczy i zasnęła. Jaroo zorientował się o tym dopiero po chwili. Oddychała spokojnie i miarowo, jak każdy śpiący. A świat tak wielki, który ich otaczał, przez ten czas wydawał się wyjątkowo spokojny i bezpieczny.

Obudziła się po najprawdopodobniej najspokojniejszym śnie od kilku miesięcy. Ziewnęła przeciągle i rozejrzała się. Anielicy już nie było. Musiała odejść niedawno bo na ziemi widać było świeże ślady krzątaniny. Uśmiechnęła się smutno i ruszyła w stronę puszczy. Nie przejmowała sie tym, że przebyła ją tylko raz i to w towarzystwie anielicy. Ostatni raz spojrzała na wodę i las za nią po czym zniknęła w zaroślach.