Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Utopię Cię, Ty mała podstępna pijawko! - Ekena niemal krzyknęła, głosem znacznie wyższym niż zazwyczaj, gdy tylko odzyskała zdolność nabrania tchu. Nie rzuciła się jak opętana, nie kontynuowałą też przemiany, a cofnęła ją. W wodzie miała większy zakres ruchu jako człowiek, niż kot, którego spowalniało ciężkie futro. Zanurzyła się nieco bardziej w wodę, po czym odepchnęła od ścianki basenu, by zanurkować całkowicie i popłynąć "strzałką". Celowała w kolana Angelusa, chcąc go przewrócić. Niezbyt obchodziło ją, że wszelkie zdobyte informacje sugerowały, że wampir nie musiał oddychać. Chodziło o podcięcie mu nóg, by choć minimalnie zrewanżować się za ten paskudny dowcip. Gdyby nie urażona duma, prawodopobodobnie nawet śmiałaby się z niego i własnej reakcji. Ale była w końcu skrytobócją, tak czy nie? I cholerną królową bez królestwa, prawda? A takich numerów nie wycina się komuś, kto prezentuje tak paskudny poziom dumy, godności i diabli wiedzą, czego jeszcze. Prawdopodobnie wszystkiego po trochu, z wyłączeniem honoru, słowności i prawdomówności. Gdyby dodać do tego jeszcze temperament wielkiego drapieżnika, otrzymalibyśmy wściekłą polimorfkę z niewyobrażalnym pragnieniem zemsty.

Ekena nie została jednak dłużej w wodzie. Dopłynęła do najbliższej krawędzi basenu i zanurkowała głębiej, tylko po to, by odbić się od dna i wyskoczyć na brzeg już jako kot. Nie było to przyjemne doznanie, ale łatwiejsze, od wspinania sie po śliskich kafelkach. Polimorfka otrzepała się z nadmiaru wody, po czym wbiła wzrok w toń. Szybko wypatrzyła rozmazany kształt, który musiał być wampirem, po czym trzepnęła raz łapą o wodę. Szczerzyła zęby i bezwiednie wysunęła szorstki, czerwony jezyk. Z mokrą sierścią nie wyglądała nawet w połowie tak drapieżnie, jak zazwyczaj. Stanęła na szeroko rozstawionych nogach, przeskakując na boki z każdym ruchem Angelusa. Widocznie w jej żyłach krążyło nieco zbyt wiele adrenaliny, by mogla stać spokojnie, jak powinna. Zdawało się, że szykowała się do wepchnięcia wampira pod wodę, gdy ten tylko się wynurzy. W rzeczywistości jednak planowała wykorzystać własny ciężar, by ściągnąć go znów na dno. Chciała zapleść przednie łapy dookoła jego karku, by zyskać możliwie pewny chwyt. Zaledwie przez moment zastanawiała się, co zrobi, jeśli towarzysz postanowi zostać pod powierzchnią, albo sama odczuje brak tlenu, ale tym postanowiła zająć się później.

Jedną z wad kociego ciała były luźne wargi. Tak samo jak  pies, po zanurzeniu się w wodzie, Ekena, chciała czy nie, szczerzyła zęby. Nie wykonywała zadnych agresywnych ruchów, wykorzystała tylko ciężar, by przyciskać wampira do dna zbiornika. Nie miała konkretnego planu i takowy nie pojawił się podczas niezbyt długiej chwili, jaką mogła spędzić bez oddychania. Stosunkowo szybko odbiła się od dna, zmieniając przy tym w człowieka. Jako kot była nieco zbyt niska, by wystawić łeb na powietrze, a jej zdolności pływacie w tym ciele zdecydowanie nie należały do wybitnych. Z ulgą wzięła głęboki wdech i oparła przodem o brzeg basenu. Adrenalina opuściła ją już chwilę wcześniej, a wstrzymywanie oddechu tylko dodatkowo pozbawiło sił.
-Nigdy sie nie męczysz? Powinieneś spróbować, niesamowite uczucie. - Przekazała wampirowi nieco niewyraźną myśl, korzystając z końcówki przemiany. Od jakiegoś czasu zastanawiało ją, czemu mogła porozumiewać się telepatycznie tylko, jako zwierzę. Po którkich rozmyślaniach doszłą jednak do wniosku, że lepiej czuje się, mając myśli wyłącznie dla siebie. Nawet, jeśli chodziło o przesyłanie zamierzonych wiadomości.

- Idź mi z tą panią, bo Cię walnę. I za co niby mi się należało? - Albinoska oparła policzek o chłodne kafelki, częściowo unosząc się w wodzie. Nie miała ochoty na kolejną przemianę, a w ten właśnie sposób poruszała się poza basenem, pozostała więc w zbiorniku. Jedną ręką zgarnęła włosy i wycisnęła je lekko, opierając się wygodniej. - Czemu miałabym się Ciebie bać?
Zapytała lekko roztargnionym tonem. Nie zamierzała przyznawać nawet przed sobą, że wampir ją wystraszył, nie było więc mowy o mówieniu tego jemu. Gdzieś w głębi umysłu kołatała się nadzieja, że nie postanowi tego sprawdzić. Tym razem pozwoliła sobie zaledwie na przymknięcie jednego oka. Czuła się znacznie lepiej, gdy odświeżyła się nieco. Leniwie przesunęła się nieco dalej i sięgnęła po stojące pod ścianą flakoniki. Musiała w tym celu wychylić się nieco bardziej z wody, ale dała radę przyciagnąć kilka buleteczek. Ze szczątkowym zainteresowaniem zaczęła przeglądać przymocowane do nich małe bileciki i sprawdzać wonie. Ot, zwykła babska ciekawość.

- Ciekawe rzeczy te wszelkie pachnidła i olejki. Niektóre kobiety ponoć nie wyobrażają sobie bez nich kąpieli. - Mruknęła na wpół do siebie, wąchajac zawartość flakonika z fioletowego szkła. - Ale nie sądzę, abym spoktała kiedyś zakochaną w nich polimorfkę. Chyba, że nigdy nie opuszczałaby domu, a już szczególnie jako zwierzę.
Ekena westchnęła ciężko odstawiając fiolkę na miejsce i jakby tracąc nimi zainteresowanie. Przymknęła na chwilę oczy, obracając się, by oprzeć o kafelki plecami. Tym razem jednak nie odchyliła głowy.
- Gdybym spróbowała czegoś takiego użyć, nie musiałabym ścigać ofiar. Padłyby ze śmiechu na widok kota śmierdzącego lawendą albo różą. - Albinoska sama uśmiechnęła się kącikiem ust, na taką wizję. Czasem musiała uciekać lub bronić sie przed wilkami, jeśli zdybały ją w postaci konia. Gdyby któryś z nich roztaczał kwiatową woń zamiast znajomego mokrego futra, tarzałaby się po ziemi, rżąc ze śmiechu. Niewiele obchodziło ją, że prawdopodobnie nudzi wampira swoim gadaniem. Biorąc pod uwagę, że większość jej dzieci mogła przekazywać tylko proste informacje, często mówiła do siebie. Kwestia przyzwyczajenia. - I musiałabym używać tego chyba kilka razy dziennie, biorąc pod uwagę, jak często utytłana jestem krwią i błotem. No i jak tylko stąd wyjdę, trzeba będzie zadbać, żeby zamaskować swój zapach w lesie. Uroki bycia półzwierzęciem.
Ostatnie słowa wymówiła z drwiącym uśmieszkiem, odchylając się do tyłu, aby mieć Angelusa na oku. Tym razem trzymała ręce blisko siebie, wiedząc, że ta pozycja odsłania szyję. Jedna dłoń zanurzona w wodzie była z resztą w połowie przemieniona, by w razie potrzeby zniechęcić pewne zbyt natrętne pijawki.

- Wybacz, ale od kiedy urodziłam dzieci nie wypada mi oferować świeżej krwi dziewicy po niskich cenach. Brzmi mało wiarygodnie. Nie wiem, czemu. - Mruknęła nieco sarkastycznie, przeglądając buteleczki. Starała się zachowywać swobodnie, ale poczuła, że instynktownie napina mięśnie. Jak znała swoje szczęście, nie zdziwiłaby się wcale, gdyby któraś fiolka właśnie w tym momencie okazała się nadtłuczona, albo śliska i wypadła jej z ręki, kalecząc minimalnie jakimś odłamkiem. Wolała nie sprawdzać, jak zareaguje głodny wampir na zapach krwi. W tej chwili cieszyła się, że gorąco panujące w Łaźni zaczerwieniło lekko jej skórę, bo dzięki temu skutki przyspieszonego bicia serca nie były aż tak widoczne. Wreszcie podniosła przezroczystą buteleczkę z odpowiednią etykietką, po czym sprawdziła woń, by upewnić się, że znalazła właściwą.
- Trzymaj. Jaśmin. Tylko nie licz na to, że wysmaruję Ci tym plecy, Słonko. Radź sobie sam. - Pokazała wampirowi język, sięgając po prostą drewnianą szczotkę, którą zaczęła przeczesywać podsychające lekko włosy, choć wciąż była zanużona częściowo w wodzie i gorąca para nie wspomagała szybkiego schnięcia.

Nowe zachowanie wampira, całkowite rozluźnienie, postawiło Ekenę w stan całkowitej gotowości. Nauczyła się, że najlepiej zachodzi się ofiarę, udając bezbronnego. Nawet niektóre lisy stosowały tą sztuczkę, udając szaleństwo, by łatwiej podejść ciekawskie króliki. Datego też, gdy Angelus poruszył nogą, albinoska już znajdowała się pod wodą, reagując na najdrobniejszy ruch. Chwilę później wygramoliła się z basenu w postaci kota, kaszląc nieco, jakby zakrztusiła się. Cóż, przemiana pod wodą chyba już zawsze miała być dla niej ryzykowna.
-Życzę Ci śmierci. I bólu.- Głos, który odezwał się w głowie Angelusa był bardziej zrezygnowany, niż wściekły, czy zawistny. Kocica strepała z siebie tyle kropel, ile mogła, z czego większość wylądowała na wampirze. Zaraz potem bez udziału świadomości zaczęła potrząsać po kolei łapami, w typowo kocim geście. Im więcej czasu polimorfka spędzała w ciele jakiegoś zwierzęcia, tym więcej odruchów i instynktów przejmowała od niego. Postanowiła nie przejmować się tym jednak tak długo, aż nie zacznie łazić wiosną po Puszczy i ryczeć albo rżeć. - Chciałabym tylko przypomnieć, że wygląd to nie wszystko i daleko mi do dzikiego zwierzęcia.
Kolejna wiadomość odezwała się w umyśle wampira, gdy Ekena zaczęła przylizywać futro na jednej z łap.

Po pierwszym chluśnięciu Ekena otrzepała się tylko z wody. Drugi "atak" nie był już takim zaskoczeniem, więc dała radę częściowo odskoczyć, warknięciem wyrażając irytację. Woda była znośna, gdy była człowiekiem, przyjemnie chłodziła końskie boki... ale dumny drapieżnik zwyczajnie nie umiał znieść takiego zachowania.
-Przestań! - Mentalna wiadomość idealnie zgrała się z warknięciem i zademonstrowaniem kłów. Polimorfka cofnęła się kawałek, zaczynając obchodzić wampira dookoła. - I nie pochlebiaj sobie, trzeba czegoś więcej, żeby mnie przestraszyć.
Dopiero po chwili albinoska zdała sobie sprawę, że Angelus mógł uznać to za prowokację do sprawdzenia, czego było potrzeba, by wywołać u niej lęk. Czuła się jednak w miarę pewnie, trzymając pewną odległość i znajdując się bardziej za plecami wampira, gdzie nie mógł nawet ochlapać jej bez obracania się.