Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekena prychnęła, gdy porcja wody trafiła ją prosto w pysk. Otarła łapą nos i warknęła głucho, pokazując zęby. Uszy położyła po sobie a wilgotną sierść nastroszyła. Bieg po śliskiej podłodze nie należał do najlepszych pomysłów, ale warunki musiały spowalniać również wampira. A to powinno wystarczyć, aby dałą radę wepchnąć go do basenu. Pazury nie mogły w tej sytuacji zdać sie na wiele, nie wysunęła więc ich, licząc tylko na szorstkie poduszeczki łap. Sam start nie należał do najłatwiejszych, ale zachowała równowagę i dwa niewielkie kroki wystarczyły, aby mogła skoczyć. Idealnym wyjściem z sytuacji byłoby odbicie się od piersi Angelusa i wylądowanie na posadzce, jednak nie liczyła na takie szczęście. Już po skoku przez myśl przebiegło jej, aby tylko nie wylądować na żadnej z fiolek, jakie zostawiła tuż przy krawędzi basenu. Ostatnim, czego chciała, było sprawdzanie reakcji głodnego wampira na krew.

Ekena była nieco zaskoczona takim obrotem sprawy. Nie spodziewała się, że wampir wciągnie ją pod wodę za sobą. Zaczęła przemianę, by móc zaczerpnać tchu jeszcze, gdy ją trzymał. Szok, strach i mała ilość powietrza w płucach sprawiły, że po wynurzeniu się albinoska musiała oprzeć się o krawędź basenu, kaszląc wściekle. Znów omal nie utopiła się z powodu durnej przemiany w Łaźni. Chwyciła zębami własne ramię, zaciskając szczęki tak mocno, jak tylko mogła, chcąc powstrzymać atak kaszlu. Wreszcie przestały rzucać nią gwałtowne skurcze mięśni i mogła nabrać spokojnie tlenu do płuc.
- Dalej wątpię w co? - Zapytała zdecydowanie zbyt chrapliwym głosem, odsuwając mokre włosy z oczu. Patrzyła na plecy wampira z dość niepewną miną. Zbladła nagle, gdy zdałą sobie sprawę, że metaliczny posmak na języku nie jest wodą, tylko krwią z przegryzionej wargi. Natychmiast zamknęła usta, wciąż ciężko oddychając i napinając mięśnie. Nie była pewna, czy wampir mógł wyczuć zapach zaledwie kilku kropli szkarłatnego płynu, ale wolała nie ryzykować.

- Moje dzieci mogą zabić mnie w każdej chwili. Mam wystarczająco wiele adrenaliny na całe życie, wierz mi. To moje ubrania są w strzępach a nie ja tylko dlatego, ze mam refleks. - Ekena mówiła dość cicho, jednak wystarczajaco głośno, by Angelus mógł rozróżniać słowa. Domysły wampira ubodły ją. Miała uczucia, ba, cały wachlarz różnych uczuć, do wyboru, do koloru! Ale nigdy nie była dostatecznie wspólczująca, czy taktowna, by przebywać z kimś tylko dlatego, że głupio było jej wyrzucić go za drzwi. - Całe życie igram ze śmiercią. To dla mnie nic nowego. Nie bałabym się Ciebie, gdyby groziła mi tylko śmierć, wiesz o tym. Jesteś ewenementem jeśli chodzi o wampiry, ale wolę nie sprawdzać, czy wyjątkowość jest zaraźliwa. Po prostu jesteś interesujacy i pomijając momenty, gdy uparcie próbujesz mnie sprowokować, aby potem udawać pokrzywdzone niewiniątko, dobrze spędza mi się z Tobą czas.
Głos albinoski był spokojny, choć wszystkie mięśnie napięte do granic. Starała się jak najmniej poruszać ustami, gdy mówiła, by zatamować krwawienie wargi. Powoli, cicho przesunęła się wzdłuż brzegu basenu, aż natrafiła dłonią na buteleczkę z olejkiem i otworzyła ją na ślepo. Potem następną i kolejną, mając nadzieję, że nie zakręci jej się w głowie od zapachów. Nie miała pojęcia, czy coś takiego ma szansę zadziałać, ale może różne wonie dałyby rade przytłumić wyczuwaną przez wampira krew.

- Zależy. - Ekena stwierdziła po chwili zastanowienia, odkorkowując właściwą buteleczkę, a  pozostałe zamykając. - Najczęściej wtedy, gdy wymagają tego interesy, ale w małych ilościach zdarza mi się. Czy też raczej zdarzało, nie piłam od bardzo dawna. Wiesz, jak jeszcze byłam dzieckiem, mój opiekun wyrabiał we mnie odporność na alkohol tak samo, jak na inne trucizny. Żebym nie dała sie spić, ubijając interesy. I w sumie nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek miała kaca od momentu, gdy uznał, że mój organizm jest dostatecznie odporny.
Najwidoczniej albinoska była w dzieciństwie pojona przez innego skrytobójcę sporymi dawkami alkoholu z domieszką jakiś mikstur, aby przestał wpływać na nią tak silnie.
- I jeśli pytasz, bo planujesz mnie spić słodkim winem dostatecznie, abym zaczęła upuszczać sobie krwi, to zmarnujesz czas. - Polimorfka nie dodała, że może i nie potrafiła się upić, ale za to momentalnie stawała się senna, gdy tylko wypiła choćby łyk ponad to, co powinna. - I ustalmy jedną rzecz. Z gębą z dala mi od szyi, albo wyciagniemy z tego konsekwencje. Przykłądowo będziesz musiał zabawiać moje urocze maleństwa. Powinny świetnie się bawić, gdy odkryją, że nie są w stanie zranić kogoś Twojego pokroju. Przy mnie muszą być delikatne.

- Przykro mi. Już taki nasz los, skrytobójców, że z natury jesteśmy bezużyteczni w większości przypadków. Niemal nie do życia. Pociesza mnie tylko myśl, że to z was są zimne dranie. - Zauważyła z możliwie uroczym uśmieszkiem. - Czekaj, czekaj... czy przypadkiem trzepnięcie kopytem w głowę nie powinno pozbawić Cię przytomności? A obawiam się, że jako koń moje zdolności obronne sprowadzają się do tego.
Ekena zmieniła się częściowo w kota, wychodząc z basenu. Podeszła do sterty ręczników i wybrała jeden z większych, po czym okręciła się nim, wciąż pozostajac w stanie między dwiema określonymi formami, stając się co chwilę to bardziej kocia, to bardziej ludzka. Gdy już siedziała spokojnie w ręczniku na brzegu zbiornika z wodą, jej ciało było ciałem człowieka.
- Swoją drogą... jak alkohol działa na wampiry? Wybacz, zwykła ciekawość.

- Lepiej od czego? Ale muszę powiedzieć, że czuję się niezgorzej, jeśli akurat się nie topię, nie krwawię ani nikt bezpośrednio nie grozi mi zagryzieniem. Dziwne, nie? - Ostatnie słowa wypowiedziała takim tonem, jakby mówiła o znalezieniu polnego kwiatka w nietypowym kolorze. - Czyli możesz pić alkohol, więc zapewne również spożywać zwykłe jedzenie? Sądziłam, że służy to tylko całkowicie żywym wampirom.
Widząc, jak Angelus wącha zawartość jednegoz  flakoników, odnotowała w pamięci, aby wychodząc zabrać olejek lawendowy. Skoro rzekomo tłumił nieco zapach krwi, mógł okazać się kiedyś przydatny. Jakoś wciąż Ekena nie odczuwała zbytniej radości na myśl o kimkolwiek z zębami wbitymi w jej szyję. Zwłaszcza, że wampiry były dostatecznie silne, by nie mogła się wyrwać. Nieraz już była gryziona, duszona zaciskajacymi się szczękami. Chyba nawet Ireth próbowała ją kiedyś tak zagryźć, albo odwrotnie. W każdym razie z tym zawsze jakoś sobie radziła. Ale przerośnięte nieumarłe pijawki to inna kwestia.

- Mi to absolutnie dowolnie. Więc zostawiam decyzję Tobie. - Ekena wstała z lekkim uśmieszkiem, zmieniając się jednocześnie w kota. Przez grzbiet zwierzęcia przebiegł lekki dreszcz, który sprawił, że futro wzdłuż kręgosłupa  zafalowało. Chwyciła w pysk buteleczkę z olejkiem lawendowym i ruszyła powoli do szatni. Normalnie potruchtałaby, ale wilgotna podłoga była zbyt śliska na takie pomysły. Kilka chwil później albinoska wróciła do wampira, mierzwiąc włosy, w pełni ubrana. Nie można było powiedzieć, aby wyglądała znacznie lepiej. Odzienie wołało o pomstę do niebios. Tylko długie buty były w dość dobrym stanie. W końcu tam polimorfka trzymała swoje sztylety, a broń była dla niej istotna. Nie mówiąc już o całych latach lekcji, które odbierała na temat konserwacji ostrzy i tego, w jakim stanie powinny być. Jej nauczyciel zawsze wydawał się niezadowolony z jej postępów, ale dzięki temu swojego czasu mogła spokojnie myśleć o sobie jako o jednym z lepszych skrytobójców. Od dawna jednak nie ćwiczyła tak, jak powinna i straciła dawną kondycję.
- To co, gdzie teraz? Byle nie na Salę Balową. Ładne miejsce, ale niezbyt lubię tam siedzieć. - Albinoska postanowiła nie wspominać Angelusowi o tym, że każde wejście do wspaniałej Sali sprawiało jej ból, gdy wzrok bezwiednie zatrzymywał się na parapecie, na którym kiedyś leżał jej trup.