Zakon Światła Ostoja Fantazji

Mruknęła cicho na powitanie, po czym powoli zbliżyła się do brzegu basenu. Mogło wydawać się, że kot nie zanurzy się w wodzie, ale w tym konkretnym przypadku było inaczej. Niezbyt dobrze pływała w tej formie, ale i tak chodziło jej o dosięgnięcie dna, co umożliwiało ciężkie futro. Gdy Ekena pierwszy raz zmieniała formę pod wodą, omal się nie utopiła. Zmiany nigdy nie były przyjemne, ale z czasem można było przywyknąć do nich na tyle, by wydawały sie przynajmniej normalne. Zapomniała jednak, że zazwyczaj przemiana była też bolesna, szczególnie gdy dochodziła do okolic brzucha i klatki piersiowej. Dlatego też podczas zmiany otaczała ją przejżysta ciecz, w pewnym momencie odruchowo zaczęła nabierać oddechu. Potem przez jakiś czas unikała wody, ale wreszcie uznała, że zwyczajnie musi nauczyć się przemieniać pod powierzchnią. Wciąż było to problematyczne, ale dawała jakoś radę, zaciskając mocno zęby i przypominając sobie nieustannie, aby nie oddychać. Przemiana w człowieka, na szczęście, nie trwała długo i już chwilę po zanurzeniu przebijała taflę wody, by odetchnąć głęboko i oprzeć się o brzeg basenu. Odruchowo potrząsnęła głową, pozbywając się nadmiaru wilgoci z długich włosów, które z resztą prawie natychmiast znów moczyły się bezczelnie.
- Ciepło tu. - Polimorfka mruknęła na wpół do siebie. Chociaż spodziewała się temperatury znacznie wyższej od tej panującej na zewnątrz, para wodna sprawiała, że w Łaźni wydawało się znacznie bardziej duszno i gorąco.

- Czy przemiany są bolesne? Zależy. Z pewnością są bardziej irytujące. W każdym razie wyobraź sobie, że musisz zmusić piszczele, aby wydłużyły się, kości udowe skróciły, zmieniły się żebra i pojawił ogon. Zmiany kości często bolą, ale to bardziej świadomość bólu niż rzeczywiste odczucie. Z mięśniami jest inaczej, w skrajnych przypadkach czuję jakby szarpanie. Pojawianie i znikanie sierści jest drażniące, jakby całe ciało oblazły mrówki i w jednej chwili zaczęły kąsać. Najbardziej nie lubię przemiany czaszki. Wiesz, nagle pojawia się coś dodatkowego, lub znika, przesuwają się uszy, oczy... to dziwne, jakby patrzeć przez... drgajacy kryształ? Przez chwilę wszystko jest zniekształcone. Widziałeś jak zmieniam się w konia, to jest... nieprzyjemne. Kot jest dość podobny budową, ale koń... Szczególnie gdy wydłuża się szczęka, a palce zrastają w jedno. I to okropne uczucie gwałtownego przybrania na wadze. - Ekena wzdrygała sie lekko, mówiąc i patrząc bezmyślnie na własne poruszajace sie pod wodą palce. Przez chwile milczała, zanim odpowiedziała na dalsze pytania. - Polimorfia jako ogólna zdolność nie ma ograniczeń przy zmianach kształtu, pomijając, że musi to być coś, co żyje. Większość zmiennokształtnych ma możliwość zmiany tylko w jedną istotę. Zmiana koloru, albo w przedmiot to zupełnie inna bajka. Ja mogę zmieniać się tylko w wielkiego kota i konia. Chyba. Te przemiany znam, innych nie próbowałam. To prawdopodobnie wiedziałby Mangel, albo ktoś w tym guście. On wie o mnie i mojej rodzinie więcej, niż ja sama. Prawdopodobnie byłabym w stanie zmienić się w coś jeszcze, ale wolę nie sprawdzać, czy dałabym radę przeprowadzić przemianę do końca i jeszcze wrócić.
Dopiero teraz albinoska uniosła wzrok na wampira i uśmiechnęła się lekko. Zaczęła przeczesywać palcami włosy, mocząc je przy tym nieco bardziej. Mogłoby sie wydawać, że pod wpływem wody powinny stać się nieco ciemniejsze, ale zyskały jedynie głębszy odcień, a możliwe, że wręcz nieco pojaśniały, gdy zmyła się z nich część pokrywającego je wcześniej kurzu. Z lekkim rozdrażnieniem wyciągnęła spomiędzy kosmyków zabłąkane piórko i położyła je na kafelkach, krzywiąc się. Z jakiegoś powodu spodziewała się, że to jedyne, jakie miała znaleźć.

- Zieloną gęsią o przerośniętym ego. - Ekena wypaliła bez zastanowienia, po czym machnęła ręką, jakby odganiajac natrętnego owada. - Znaczy... tytułuje się tutejszym Mistrzem. Przywrócił Wierzę do życia, powołał Zakon. To Anioł, całkiem sprawny w magii, ale jak na mój gust ma zbyt wysokie mniemanie o sobie i zapomina czasem, że i my, marne robaki wijące się w pyle i jego stóp mamy własne zdanie. Ma sporą wiedzę o otaczającym nas świecie, tego nie mogę mu odebrać. Od jakiegoś czasu nie ma go w okolicy. Chyba odeszła od niego kolejna żona, nie jestem pewna.
Przy ostatnich słowach wzruszyła ramionami, jakby nie miało to większego znaczenia i niezbyt ją obchodziło, czy dziwiło. Zabrała się za nieco porządniejsze mycie.
- Zawsze byłeś taki kolorowy, czy jakiś alchemik dobrze sie bawił? Mam na myśli, że nieczęsto widuje się aż tak silny kontrast między włosami a skórą. Nie mówiąc o oczach.

Podczas wypowiedzi Angelusa Ekenę uderzyło kilka szczegółów, które sprawiły, że nie dokładnie dalszych słów, ani nawet nie rejestrowała zbytnio, co działo się dookoła. Farsa z wampiryzmem? Za czasów życia... Co do cholery? Przemknęło przez głowę albinosce, która aż za dobrze kojarzyła drugie wyrażenie z kimś, kto umarł i ostrzymał drugą szansę. Ale to wszystko nie trzymało się kupy. Przysunęła się bliżej krwiopijcy, trzymając się krawędzi basenu i bez zastanowienia odkładając ręcznik gdzieś na bok.
- Chrzanić Ireth Delgado. - Mruknęłą z pewną goryczą, rejestrując ostatnie pytanie. Polimorfem zmieniającym się w wilka, który nosił choćby ślad podobnego do jej własnego zapachu mogła być tylko stara zła Ireth. - Jesteś pewien, że jesteś żywym wampirem? To, co mówisz... gadasz, jak trup. Ale nie mozesz być umarłym, bo nie mógłbyś wyjść na słońce i nie kontrolowałbyś się w najmniejszym stopniu. Ja wyglądam jak przeklęty upiór, bo jednemu alchemikowi coś nie wyszło, gdy miał z albinosa zmienić mnie tymczasowo w osobę o jasnej cerze, ciemno-blond włosach i niebieskich oczach... Ale Ty twierdzisz, że nie miałeś tego typu perypetii i jednocześnie mówisz, że nie zawsze taki byłeś... Czym Ty jesteś?
Wzrok polimorfki był badawczy, świdrujący i piekielnie dobrze dawał do zrozumienia, że nie odpuści, aż nie usłyszy upragnionych odpowiedzi.

- Ale... przecież, żeby móc wyjść na słońce trzeba żyć! Znaczy... urodzić sie wampirem. Stać sie da tylko bezrozumną bestią, której umysł zaprząta tylko krew. - Albinoska była wyraźnie zaintrygowana istnieniem najwyraźniej martwego wampira, który wykazywał niemal wszystkie cechy żywego. Pokręciła powoli głową, postanawiając zająć się tym zagadnieniem później we własnym zakresie. - Czekaj, czekaj... nie wyszło mu? Zrobił ze mnie cholerną banshee! I rzeczywiście, wygladam wprost zjawiskowo. Gdybym zakradła się do kogoś, przeglądajacego się właśnie w zwierciadle i wyjrzała mu znad ramienia, prawdopodobnie umarłby na miejscu ze strachu. I owszem, znam Ireth. A negatywna reakcja? Cóż... kiedyś byłyśmy przyjaciółkami. Znalazłam ją i przyprowadziłam do Zakonu. Często pakowałyśmy się wspólnie w kłopoty, czasem była to tylko moja wina, mam talent do ściągania niebezpieczeństwa. Ale zawsze wychodziłyśmy z tego cało, zdarzało sie, że tylko ona kończyła nienaruszona, bo brałam na siebie, ile mogłam. Nigdy nie radziła sobie w walce tak dobrze, jak ja. Zmarła w wyniku pożaru. Nie było mnie tam wtedy. Gdy nekromanta Sulam wyciągał mnie z grobu, tknięty jakimś dziwnym snem zesłanym mu rzekomo przez bogów, powiedziałam, że ma ożywić i ją, albo będę podżynać sobie gardło srebrem za każdym razem, gdy zwróci mi życie. Wskrzesił ją. A Ireth wściekła się na mnie za to. Twierdziła, że nie chciała żyć. Że nie mam prawa decydować o tym, czy będzie martwa, czy nie. Ale była zbyt strachliwa, zbyt słaba, by odebrać sobie owe drugie życie. I jak dotąd trzyma się na dostateczny dystans, abym nie zrobiła tego za nią. Ale to kwestia czasu.
Gdy Ekena mówiła do Ireth, początkowo jej głos był pełen goryczy, jednak szybko pojawiła się w nim nutka rozbawienia, jakiejś chorej pasji, która ujawniała się między innymi bardziej syczącym tonem. Po skończeniu monologu, na jej ustach wykwitł szyderczy uśmieszek a w oczach pojawił się niezdrowy blask, który niemal równie szybko zniknął.

- Nic, nic. Więc Twoim zdaniem przypominam chodzącego trupa ze strużką śliny na brodzie i martwym spojrzeniu, tak? - Ekena zapytałą z możliwie uroczym uśmiechem, po czym chlapnęła porządnie wodą w wampira. Jak najszybciej oddaliła się też na przeciwległy koniec basenu, by uniknąć podtapiania i innych przyjemności tego typu. - Ja nie widzę tego, jako drugiej szansy. Po prostu kontynuuję coś, co sama przerwałam. Widocznie bogowie mają jakieś plany dotyczące królewskiego rodu polimorfów, ale im mniej o nich wiem, tym jestem szczęśliwsza. Albo ten nekromanta po prostu za dużo zjadł przed snem. W sumie to całkiem prawdopodobne.
Albinoska pokiwała powoli głową, opierając się wygodnei plecami o brzeg. Ciepła woda i spokój pozwalały jej zrelaksować sie i zapomnieć na tyle, by zamknęła oczy, odchylając głowę do tyłu. Gdyby zastanowiła się głębiej nad tą pozą, uznałaby ją za jeden z najgorszych pomysłów życia. Ręce trzymała poza wodą, rozłożone szeroko i wsparte na brzegu. Jedynymi zmysłami działającymi dobrze w Łaźniach był słuch i wzrok, a ona zamknęła oczy. I na dodatek wyeksponowała szyję, zapominając na chwilę całkowicie, kim był jej towarzysz.

Gdy Ekena poczuła na wystawionej nad powierzchnię wody skórze chłód, spodziewała się usłyszeć kroki. Skojarzyła to jedynie z otwarciem drzwi do Łaźni, ktore mogło wpuścić podmuch mroźnego powietrza. Zrozumiała, że coś jest nie w porządku, usłyszawszy mruknięcie tuż przy uchu. Otworzyła więc gwałtownie oczy, ujrzała jednak tylko sufit. Zamiast jednak opuścić wzrok, znieruchomiała, czując łaskotanie wilgotnych kosmyków na obojczyku, które definitywnie nie należały do niej. Przemianę w kota zaczęła od rąk, które szybko stały się uzbrojonymi w ostre pazury łapami. I na tym się skończyło. Zamarła, gdy futro sięgało już połowy przedramion, jakby nagle postanowiła udawać jakąś dziwną statuę. Ukłucie w szyję spowodowało, że poczuła przebiegający po kręgosłupie zimny dreszcz strachu. Nie bała się walki, rozlewu krwi, czy bólu. Nie bała się jadowitych pająków, węży, ożywionych szkieletów, ani nawet pełnych ostrych zębów smoczych paszcz, czy zabójczych oddechów. To wszystko mogło ją co najwyżej zabić. Jedynie zabić. Lęku przed ciemnością wyzbyła się już jako dziecko. W końcu mężczyzna, który ją wychowywał, chciał stworzyć z niej skrytobójcę, nie mogła więc sie bać. Nieprzyjemne uczucie w żołądku wywoływała w niej tylko magia... no, nie tylko. Perspektywa stania się bezmyślnym kawałkiem mięsa, którego myśli zaprzątać miał tylko nienasycony głód, niezaspoojone pragnienie nie należała do przyjemnych. Przez nią polimorfka wpadła niemal w panikę. Nie zaczęła jednak szamotać się, czy wrzeszczeć, ani nawet mamrotać pod nosem. Zastygła jedynie w bezruchu. Gdyby Angelus postanowił ją w tej chwili ukąsić, prawdopodobnie nie jęknęłaby nawet. Jedynym świadectwem, że wciąż była żywą istotą były krople potu pojawiające się na skórze i ostre rumieńce świadczące o nagłym przyspieszeniu bicia serca. Wstrzymała nawet oddech, próbując patrzeć kątem oka i niemal widząc błysk pary ostrych kłów w rozwartych ustach. Gdyby ktoś zapytał ją później, w życiu nie przyznałaby się, że dała się dać paskudnie podejść. Ani, że czuła się bardziej bezbronna od nowonarodzonego kota.