Zakon Światła Ostoja Fantazji

Na początku sobie po prostu patrzyła na elfa. Jak mogła go nie pamiętać, skoro spotkała go już z dwa razy. No co miała począć z tym faktem? przecież nie będzie udawać, że go nie zna. Nie zrozumiała jego wybuchu zaskoczenia? irytacji? To się nie liczyło, liczyło się to, że podał jej nazwę tych kwiatków, a raczej teraz już dla Etamin ziół. - Znasz nazwy roślin? To w takim razie jak się nazywają te? Warto zapytać, może oszczędzi sobie fatygi jakim było pójście do Aranel. Wyciągnęła z kieszeni Ziele Fenix'a oraz Końską Stokrotkę, Smocze Ziele chowając z powrotem. Gdy nowy elf podszedł do nich, spojrzała na niego nie ufnie. Miała tak zakodowane w genach. Skąd on wiedział, czy ona chce go poznać? Albo czy chce się mu przedstawić? Gdy po raz pierwszy spotkała np. Feyana to go wręcz zignorowała. Więc różnie to bywało. Zostawiła decyzje Feyanowi, jeśli będzie chciał z Yoichi pogadać nie ma sprawy. Etamin jak na razie wolała sobie pomilczeć.

Jak to skąd ? Zebrałam w ogrodzie, to proste ... Szkoda, że to  trucizna bo Ta Stokrotka jest najładniejsza ze wszystkich Schowała pozostałe ziela, a może jednak nie podzieli się z Aranel? Może zachowa owe zioła dla siebie. Przynajmniej teraz znała wszystkie nazwy ziół jakie w tej porze roku mogła zdobyć. Spojrzała na Yoichiego jeszcze raz, potem na Feyana. Wzruszyła jakoś tak sama z siebie ramionami. Schowała też pióro, pergamin i atrament. Nie ukrywała faktu, że by się jej jakiś plecak czy torba podróżna przydała. Teraz najbardziej to chciała zyskać jakiegoś towarzysza podróży, jakieś zwierzę. Bo zwierzęta zawsze są wierne i nawet jak ktoś inny da więcej jedzenia to nie zdradzą.

Odprowadziła wzrokiem Feyana, później spojrzała na drugiego elfa. Ten też milczał, więc sama postanowiła zebrać się do wyjścia. Wstała od stołu, przeciągając się jak to zwykle ona. Dosunęła starannie krzesło. Rozejrzała się uważnie czy wszystko ze sobą ma. Na jej twarzy nadal widniał spokój, oraz obojętność. Skłoniła się lekko do Yoichiego w geście pożegnania, jak nakazywała kultura. Po chwili ruszyła do wyjścia. Nie odwróciła się przy drzwiach, tylko po prostu zniknęła za nimi. Podążając jedną z własnych ścieżek.

Wszedłem do kawiarni i zobaczyłem wysokiego elfa od razu się z nim przywitałem i powiedziałem do niego: -Witam! Jak masz na imię?

Elf odważnie otworzył drzwi i wszedł do środka.
-Eeee...- rozejrzał się.
-Miło tu, nie zaszkodzi trochę posiedzieć . I tak nie mam nic innego do roboty - usiadł przy jednym ze stolików i czekał na kelnera, podziwiając piękno kawiarni.

Korganin wszedł do kawiarni. Prychnął zaskoczony i usadowił się wygodnie na krześle odkładając kostur obok.
Zadziwiający był fakt że zdążył dawniej sprowadzić na siebie nienawiść wszystkich niemal zakonników, zmartwychwstać dwukrotnie ale nigdy nie odwiedzić tego miejsca.
Zamówił szybko jedną kawę i ciastko po czym odetchnął głębiej.
Odruchowo sięgnął po zwoje do zapisywania znaków, jednak zaraz zrezygnował. Nie będzie wnosił pracy do miejsca w którym zamierzał wypocząć.
Spojrzał na swój kostur w oczekiwaniu na kawę zamyślając się. Ile to zmieniło się na zakonie podczas jego nieobecności. Do zaświatów dochodzą raczej nikłe informacje.
Wiedział tylko o jakimś letargu i ogólnym odcięciu Zakonu od reszty Świata.
Ciekawy był tego niezmiernie.

Korganin leniwie spojrzał na wejście w którym stanęła nimfa.
Pokiwał głowa i łyknął kawy którą mu dostarczono.
Przymknął lekko oczy i przypomniał sobie stare czasy. Czasy kiedy był zły i mściwy. Czasy kiedy nie posiadał ręki, był nekromantą... Prychnął rozbawiony na swoją głupotę.
Zaświaty otwierają oczy. Oj otwierają.
Kolejny raz spojrzał na nimfę i skinął jej tym razem widocznie.
Przeczesał włosy ręką. Lewą. Korzystał z niej bo była oryginalna. Nie była sztuczna czy skradziona. Oryginalna i własna.