Zakon Światła Ostoja Fantazji

Chwycił na szklankę by dopić czekoladę, gdy nagle cała zamarzła.- no kurcze znowu ?-
Powiedział to szeptem do siebie.
Zostawił napój, rzucił również na stuł monetę i wstał.
- wiesz co? Ja chyba też cię lubię, przyjaciółko. I mam pomysł może tak, udamy się do jakiegoś maga o raz kowala, może oni nam pomogą, rozszyfrować  co jest z tymi sztyletami.-
Zmierzał w stronę wyjścia.
-noto jak idziemy?-
Zatrzymał się by spojrzeć czy ketra popiera jego pomysł.

Delikatnie odsunął ją, uwalniając ramie.
Wolał trzymać mały dystans, wydawało mu się że dobrze robi. Niechciał by sądziła, że on będzie wstanie jej pomóc. W końcu sam miał dużo problemów, nie radził sobie z samym sobą. Do tego jeszcze te przeklęte wypadki z lodem.
-nie martw się, w końcu oni tylko mają zobaczyć twoją broń. A nie rozbierać na czynniki pierwsze. Zawsze możemy ich pozwać do sondu-
Jego głos był ciepły i miły, pod koniec troszkę żartobliwy.
Przybrał smoczą formę.
Tuptał dalej w kierunku najbliższego kowala.

Usiadła sobie spokojnie przy dwuosobowym stoliku wpatrując sie w migocący płomyczek świeczki. To miejsce było dla Chloe piękniejsze od sali balowej. Wnętrze było przytulne i zachowywało w sobie pewną romantyczną atmosferę.
Wciąż zamyślona błądziła wzrokiem po prawie pustym pomieszczeniu, ale zatrzymywała go w końcu na małym ogniku i roztapiającym sie powoli wosku świeczki. Niby czekała, ale na co? Sama nie była jeszcze zdecydowana, co ma zammiar dalej czynić. "Szwędac sie bez celu? To nie ma sensu" pomyślała i ponownie rozejrzała sie po kawiarni.

Zawahała się przez moment. W głowie coś powtarzało jej, żeby się nie bała, ale czarne oczy nieznajomego napawały pewnym lękiem. Nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć, więc patrzyła chwilę na mężczyznę siedzącego na przeciwko i powiedziała cicho, obawiając się, że głos odmówi posłuszeństwa (czasami naprawdę nie lubiła w sobie tego, że jest aż tak nieśmiała i ostrożna).
- Nic nie trzeba, dziękuję. Jestem nowa, przybyłam dopiero dzisiaj i błąkałam się trochę... A Ty kim jesteś? - nic więcej nie dodała. Spuściła głowę i czekała na jakąś odpowiedź.

Ostatnio edytowany przez Chloe (2011-04-30 16:50:17)

"Wojny?! Chloe, Chloe" - zganiła się w myślach. Ona spokojnie spacerowała sobie po korytarzach nic nie wiedząc. Angelus był pierwszą osobą, z którą zamieniła dzisiaj słowo, nie pomyślała, żeby zagadać i dowiedzieć się, o co chodzi...
Potrząsnęła głową, jakby chciała cofnąc się do chwili, kiedy stanęła przed siedzibą zakonu i bez słowa krzątała się po spokojnej Sali Balowej i Kawiarni. Gdyby dowiedziała się wcześniej może i by nawet dała radę podac pomocną dłoń? Tak, tego nigdy sobie nie odmówi - pomagać.
- A co się dkładnie wydarzyło? - zapytała szeptem patrząc w głębokie, czarne oczy.

Uśmiechnął się i wtedy zobaczyła, kim jest. Tej rasy nie spotkała podczas swych podróży z powodu wędrówek w ciągu dnia. Rzadko spotyka się wtedy wampiry jak nawet w ogóle nie wychodza wtedy na ulicę. Po plecach przebiegł zimny dreszcz, a ona rozejrzała sie po pomieszczeniu, jakby chciała sie upewnić, że nie są tu sami. "Opanuj się, Chloe! Znowu panikujesz" - trafiła sobie mentalny policzek i ponownie spojrzała na Angelusa.
- Em.. Miałam zamiar zostać, choć jeszcze to rozpatruję - powiedziała próbując sie uśmiechnąć i nie dac po sobie poznac, że sie przestarszyła. Myślała nad kolejnym pytaniem, żeby rozmowa toczyła sie dalej. Pomimo tego, co zobaczyła nie miała ochoty uciekać. Starała się być dzielna, bo w końcu... przeżyła jakieś swoje przygody, prawda? Tak i teraz nie miała ochoty uciekać, nie. Całe dziesięć lat podróży traktowała czasem jak ucieczkę.
- To smutne, prawda? Ta cała wojna... to zawsze są straty - zaczęła i przypomniała sobie ogromną bliznę na plecach Angelusa.  - A co sie stało z Twoimi plecami? - palnęła zanim ugryzła się w język. - To znaczy.. Jeśli można wiedzieć.

Ostatnio edytowany przez Chloe (2011-04-30 17:57:00)

Wzięła jeden kielich z tacy i upiła łyk. Postawiła go przed sobą na stole i wpatrywała się niewidzącym spojrzeniem gdzieś w dal, intensywnie o czymś rozmyślając. Potem spojrzała ponownie na swojego rozmówcę i uśmiechnęła sie lekko (tym razem powinien to być prawdziwy uśmiech Chloe, która kiedyś miała go wymalowanego na twarzy wręcz nieustannie).
Chociaz jednego nie rozumiała w pełni: Angelus był wampirem, jednak w takim razie dlaczego ma bliznę po skrzydłach anioła... upadłego?
Myślała nad jakimś pytaniem, może zmieniłaby temat, ale bardzo ją to ciekawiło. "Nie, Chloe, zapytasz sie kiedy indziej. Gdzieś, może nawet niedaleko Ciebie toczy się wojna." - podpowiedział cichy głos w głowie.
- Czy ja mogłabym pomóc? Chodzi mi oto, że... - wzięła głęboki wdech - nie potrafię mysleć o tym i nic nie robić. Siedzę bezczynnie, a ktoś może potrzebowac pomocy, prawda? - spojrzała w ciemne oczy towarzysza.