Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wampira opuszczało powoli poczucie humoru. Chciał wreszcie dowiedzieć się co tu się dzieje i przestać wysłuchiwać tej...duszycy.
-Powiedz mi co się tutaj zdarzyło. Inaczej zginiesz - odrzekł surowo - te noże są ze srebra. Nie będzie żadnego problemu, ażeby cię unicestwić.
Jej wpół erotyczne obietnice sprawiły, że naprawdę miał ochotę zaszlachtować ją i wszystko, co stanie mu na drodze.

Gdy tylko sukkub nie odpowiedział na pytanie, Necteris szybkim ruchem cisnął srebrny nóż celując w udo demona.
Nie zrobiło na nim wrażenia biadolenie i użalanie się nad sobą tej istoty. Wydał dwukrotnie klarowne polecenie, które sukkub pozostawił bez echa. Teraz nadszedł czas na użycie siły.
Necteris nie był okrutny. On po prostu nie znał miłosierdzia.
-Teraz odpowiesz mi na pytanie, co tu się stało - rzekł przytłaczającym basem. Władczy głos poniósł się po sali i wrócił lekko zwielokrotniony, niczym echo górskie będące zapowiedzią nadchodzącej lawiny.

Wampir przyglądał się unicestwieniu ducha początkowo z wielkim obrzydzeniem, lecz ostatecznie poczuł niejaki respekt dla tej dziwnej rasy.  Snop iskier i koszatniczka były czymś, czego zupełnie się nie spodziewał Podszedł ostrożnie do miejsca, w którym nóż trafił duszycę i w którym zdechła z jakże niewdzięcznymi słowami na ustach. Spojrzał na starą posadzkę z kamieni na której spoczywał jego srebrzysty sztylet. Pomyślał przez chwilę o tym, ile ta sala akrobatyczna widziała już podobnych egzemplifikacji niedoli. Tutaj przecież szkolili się zakonnicy. A zapewne szkoleni byli twardą ręką, gdyż powszechnie wiadomo, że więcej potu na ćwiczeniach oznacza mniej krwi w walce. W jednym momencie nabrał szacunku dla całego tego miejsca. Dla jego tradycji i cierpień które były w nim zaklęte. Na każdy z tych kamieni na pewno wielokrotnie upadali wycieńczeni wojownicy. Każdy fragment posadzki, każda cegła w ścianie i rozległy sufit. Każde z nich razem i wszystko z osobna stanowiły niejako świątynię szlachetnego męczeństwa tego miejsca.
Zamyślony Necteris podniósł sztylet i spróbował chwycić koszatniczkę za ogon.

-Się będę pieprzył - mruknął wampir zamachnął się szeroki łukiem. Stalowy nóż popędził w kierunku kręgosłupa koszatniczki, ażeby dokończyć jej żywota.
Necteris obszedł jeszcze raz salę na której objawiło mu się tyle tropów.
Nie mógł odmówić sobie niewinnego skosztowanie krwi kotołaka. Była taka lekka i wolna... tak dzika. Zamoczył w niej palec wskazujący i włożył do ust z miną konesera. Zawsze kojarzył krew kotołaków z górskimi strumykami. Taka zwiewna i rześka, niczym...TY SIĘ DO ROBOTY WEŹ.
Głos w jego głowie z myślowym toporem zarżnął gołębia necterisowej refleksji.
Wampir podniósł z ziemi guan-dao i tarczę. Sam nie używał takich przedmiotów, ale chętnie zasili nimi zbrojownię Srebrzystych. Rzucił po raz ostatni okiem na nakreślony symbol. Przyjrzał mu się uważnie.

-O żesz ty... - Nect podniósł swój nóż. Chciał tym samym zrzucić z niego koszatniczkę. Przez chwilę chciał ją jeszcze trącić butem, ale doszedł do wniosku, że nie bardzo ma czas i ochotę kopać koszatniczkę. Wyobraził sobie tryumfującą minę ojca, który patrzy na niego stojącego gdzieś w podziemiu i nie mogącemu trafić nożem w gryzonia.
-Stary skurczybyk.
Z tą krótką refleksję na osobą swojego ojca wampir wyszedł z sali.

Ekena zajrzała ostrożnie do Sali Akrobatycznej, po czym uśmiechnęła się do siebie. Nie obchodził ją stan pomieszczenia, przyzwyczaiła się do pustek i kurzu w pewnych rejonach Wieży. Prawdopodobnie nie zdziwiłby jej nawet stos trupów na środku Karczmy. Albinoska zdjęła płaszcz i rzuciła go w kąt pomieszczenia, po czym zaczęła biec wzdłuż ścian. Była zdeterminowana odzyskać dawną sprawność, a to wiązało się z ćwiczeniami. Polimorfka szybko złapała wygodny rytm, bardziej truchtając niż rzeczywiście biegnąc, jednak na rozgrzanie mięśni nawet takie coś było dość dobre. Co jakiś czas zerkała na porzucony płaszcz i poprawiała w biegu ułożenie sztyletów, by nie przeszkadzały zbytnio, obijając się o biodra.

Ekena słysząc nagle głos zdekoncentrowała sie do tego stopnia, że momentalnie zatrzymała sie w biegu, stając na szeroko rozstawionych nogach i ślizgając sie jeszcze kawałeczek po dziwnej podłodze.
- Proszę, proszę... Pan Bezimienny z Łaźni. - Na ustach albinoski pojawił się krzywy uśmieszek, gdy ruszyła w kierunku swojego płaszcza, zbierająć dosć długie włosy w tył, by je związać. - Ten swój pazurek to Ty jakoś zabezpiecz, Słonko, albo nie podchodź. Chyba, ze mam Ci rękę odgryźć. Półelfy mają dość smaczne mieso. Nie tak delikatne jak elfie, ale lepsze od ludzkiego.
Przy ostatnich słowach wyglądała na nieco zamyśloną, jednak szybko machnęła dłonią, by zdjąć buty i zacząć poprawiać rzemienie przy koszuli oraz spodniach.
- Mały sparing, Słonko?