Zakon Światła Ostoja Fantazji

Spodziewała się uniku, choć w sumie był to jedynie upadek Lejsa, który sama spowodowała. Ledwie zdołała złożyć miecz do postawy, a już Łowca zasypał ją gradem ciosów.
Ramię zaczynało dawać się we znaki. Mężczyzna miał większe pole do szybkich manewrów, natomiast ona posługując się mieczem, musiała wkładać w to więcej siły i wykazać się większą gibkością ciała, za którą to kochała ją męska część społeczeństwa nie tylko zakonnego.
W końcu mając dość, zastosowała coś, czego Lejsu nie mógł się spodziewać.
Gdy sparowali ciosy, w mgnieniu oka, Nikola płynnym ruchem odrzuciła miecz, a drugą ręką chwyciła tresera za przegub lewego ramienia i najzwyczajniej w świecie wykręciła mu ją na plecy.
Sperlona potem, z przyspieszonym oddechem zdołała mu wysyczeć do ucha, lekko pchnąc kolanem po nerkach:
- Wypuść sztylet, pogromco bestii.

Użyła niemałej siły, by utrzymać szamoczącego się Łowcę. Gdy ten się uspokoił, zdjęła kolano z nerek i tą samą nogą, zmusiła Lejsa do szerszego rozkroku, niezbyt delikatnie trącając go stopą po kostkach. Jak na Nikolę przystała miała ona w tym swój cel i mocniej przyciągając go do siebie za wykręconą rękę, powoli i subtelnie, musnęła nogę tresera swoją, lekko uginając ją w kolanie i muskając udem jego krocze.
- Nie wątpię, że to miłe, Łowco. Nie wątpię - po czym wypuściła go, podniosła miecz. - Dzięki za sparing - wsunęła Gladiusa do pochwy na plecach i poprawiła związane włosy. Mrugnęła do nieco, uśmiechnęła się i jak gdyby nigdy nic, zostawiła rozgrzanego Lejsa, wychodząc z Sali lekko kołyszącym się krokiem.
Miała ochotę się napić, wiec ruszyła do Karczmy.

Zandalor czuł się nieswojo w ciasnych uliczkach i zamieszkanych terenach. Wszystko go fascynowało i interesowało. Wszędzie gwar, nowe przedmioty ludzie. Po prostu szedł przed siebie, nie zwracając uwagi na wścibskie spojrzenia. Szedł prowadząc konia przez tłok. Dziwnym trafem nie zwracając na dużo rzeczy uwagi wszedł do ciemnego miejsca teraz się jakby wybudzając z podziwu gdy zniknęło światło.
-Co się stało ze światłem? Gdzie ja jestem i jak stąd wyjść?!
Duchowi to się nie spodobało zauważył wielkie, uchylone drzwi. Wszedł do środka widząc poświatę mocnego światła. Chwycił za jeden z drewnianych mieczy i zauważył parę osób w tym miejscu. Chciał do nic dojść... Podłoga sprzyja jego zręczności! Teraz używając swojego ciała i umiejętności zaczął wesoło skakać na dalekie odległości czasem podrzucając do góry miecz potem po niego skacząc. Gdy wylądował dziwnym trafem na plecach nie opanowując ostatniego ruchu wstał trzymając się przez chwilę za plecy zbierając zdania w głowie by płynnie zabrzmiały:
-Czy ktoś tutaj chce walczyć?!
Miał nadzieje że uzyska jakąś sensowną odpowiedź... A może przestraszyli się?


Pozwoliłem sobie dodać tego posta... W każdej chwili mogę go usunąć.

Ostatnio edytowany przez Zandalor (2009-11-24 21:24:02)

Sala akrobatyczna nie została okradziona, ale nosiła wyraźne ślady użytkowania. Na samym jej środku spoczywał oręż, jakby rzucony w pół kroku, drzwi były otwarte na oścież, a w jednym z kątów Srebrzyści znaleźli krew...

Broń nie była najnowsza, znać było po niej lata użytkowania. Była jednak zadbana, ostra i czysta, co świadczyło o trosce z jaką się nią obchodzono. Jednym słowem, "stare, ale jare".
Po uważnej inspekcji wampir doszedł do wniosku, że w czasie pierwszych oględzin pomylił się. Na ziemi nie leżały dwa miecze, tarcza i guan-dao, ale również dwa noże, o srebrnych ostrzach, przykryte tarczą.

Krew była ciemna, gęsta... Nie tętnicza, czyli pochodziła z płytkiego i w miarę niegroźnego skaleczenia. Właściciel tej krwi najwyraźniej gdzieś jeszcze oddychał, a patrząc na to co zostawił w tej sali, zapewne był bezbronny.
Wampir mimowolnie zaciągnął sie rdzawym, kwaśnym zapachem krwi. Jego umysł instynktownie dopasował rasę do osocza. Tu krwawił kotołak, to było pewne jak wódka u krasnoluda.

Nie, pokój był najzwyczajniejszym, pustym sześcianem. Nie było tam nawet ułamka kotołaka, jeśli nie liczyć krwi na podłodze. Nie było się gdzie ukryć, więc nie mógł się gdzieś przyczaić...
Wampir odkrył za to coś innego, o wiele ważniejszego. Węsząc uniósł lekko głowę do góry i z zaskoczeniem stwierdził, ze na suficie ktoś kredą wymalował jakiś dziwny bohomaz...
Kompletnie nie funkcjonalny, bezsensowny i... zwyczajnie brzydki. Ten kto to zrobił, musiał być zwykłym wandalem.

Żaden nowy szczegół nie pojawił się już w jego polu widzenia, dlatego spokojnie, acz nadal rozglądając się na boki podszedł do drzwi. Tuż przed nimi, miał wrażenie, że coś oświetliło mu plecy, jednak gdy się odwrócił, niczego nowego nie zauważył.
Pozostało mu już tylko jedno, wybrać w którą stronę skieruje się po wyjściu z sali... lub pozostać w niej i drążyć tą sprawę dalej.