Zakon Światła Ostoja Fantazji

Andre odkąd wszedł do gwiezdnej wieży zainteresował się piwnicą. W końcu miał wystarczająco dużo
czasu, by się jej przyjrzeć. Gdy schodził, nagle ktoś krzyknął.
- Jeżeli ktoś tu jest...to wyjdź z ukrycia i walcz honorowo. - Andre szybko rozejrzał się po korytarzu.
Dźwięk dochodził z otwartych drzwi nie wiadomo dokąd prowadzących. Cholera! Przeciwnik musiał być naprawdę niezły, by go usłyszeć, NAPRAWDĘ niezły. Czyli to mógł być tylko przypadek...
Andre powoli podszedł do drzwi i je odchylił. Zauważył tajemniczą postać na środku sali. Wampir, znowu cholera! Ugryzienie i po mnie. Miał nadzieję, że nieumarły nie będzie miał wrogich zamiarów.

Wampir przeląkł się. Odskoczył w tył ściskając mocniej rękojeści noży. Już grożąc nimi pustemu pomieszczeniu zdawał sobie sprawę z absurdalności tego, co robi. Lecz głos z posadzki to zdecydowanie była nowość. Czego jeszcze mógł się tutaj spodziewać?  Różowego smoka? Mutanta z dwoma penisami? A może od razu anielskiego posłańca?
Necteris dawno nie był tak skołowany.

Z posadzki wychynęła, najpierw głowa potem reszta postaci, duszyca.
Była ładną, jak na standardy ras inteligentnych, korganką, o prostych, brązowych włosach i szarych, jak to u ducha, oczach. Śniada cera, uroczy uśmiech, lekko zadarty, arystokratyczny nosek, wszystko w niej było przewrotne i figlarne. Jakby stworzone do przykuwania uwagi.
- Nazywam się Marija, możesz mi powiedzieć, gdzie się znajduję? - zapytała dygając lekko i prowokacyjnie eksponując biust.

- Sala akrobatyczna? - zapytała korgańska duszka rozglądając się dookoła z zaciekawieniem - Zabawne... kiedy zasypiałam... było inaczej. - wydawała się tak słodko zagubiona i zatroskana.... ideał każdego mężczyzny, chcącego chronić kobietę - Ale to chyba nie było tu. - dodała z mocą, na jaką stać by było małą dziewczynkę stwierdzająca wielką prawdę życia.
Ubrana była w staromodną suknię w kolorze nieba wieczorem, o bufiastych rękawach i wielkim dekolcie. Spod koronek wystawały nieobute stopy, a na palcu lśnił pierścionek z szmaragdem.
Całą jej postać epatowała seksem i obietnicą niewypowiedzianych wręcz rozkoszy.

- Sama nie wiem... Gdy zasypiałam było tak ciemno i dziwnie... Pamiętam, że ktoś krzyczał i że byłam bardzo głodna... Teraz też jestem głodna. - powiedziała w zamyśleniu, najpierw objęła własne ramiona, a potem prawą dłonią zaczęła bawić sie kosmykiem swoich włosów, tak jak robią to dobrze urodzone panny, gdy są zakłopotane.
Całą tą rozmowę odbyła ani razu nie poruszywszy nogami, choć widać było, ze jest bardzo ekspresyjną osobą, czemu wampirowi wydawało się, że na pewno krzyczy w chwilach spełnienia?, nie ruszyła się z miejsca.

Korganka zamyśliła się, wkładając palec wskazujący do ust i lekko przygryzając.
- Nie, nic nie wiem i nic nie rozumiem powiedziała. - czy to było złudzenie, czy jej twarz lekko zamigotała? To było tylko lekkie mgnienie, ale jednak!
Nie było jednak czasu tego rozważać, oto powieki dziewczyny opadają, jej ciało wiotczeje i, nie wiedzieć czemu, Marija straciła przytomność...
Elastyczna podłoga zamortyzowała jej upadek, a siła uderzenia poniosła się dalej, aż na środek pomieszczenia, gdzie noże szczeknęły, niespodziewanie podrzucone.
Coś w tym wszystkim było troche nie tak...

Stał się cud! No, może nie cud, ale Marija wstała, otrzepując się. Minę miała dość urażoną, jakby wampir popsuł jej cały dzień.
- Moze grzeczniej, co? - wypaliła wściekle - Gdybyś był dobrze wychowany, przytrzymałbyś mnie chamie jeden! Ty i twoi przodkowie do dziesięciu pokoleń wstecz pewnie gnój na butach nosicie!
Duszka miotała klątwy i obrazy równie zapamiętale, co niejeden karczmarz po trudnym dniu, okraszając wszystko wymownymi gestami i pluciem. Jednocześnie, wraz z każdym wypowiedzianym słowem jej postać zaczynała się odrobinę zmieniać. Palce stóp, wystające spod sukni, urosły do komicznych rozmiarów, paznokcie zmieniły się w długie, brudne i połamane szpony. Suknia szarzała, a na piersi i pod pachami pojawiły się plamy potu. Piersi jej obwisły, na twarz wkroczyły zmarszczki i plamy starcze, a włosy mieniły się w obrzydliwy kołtun, pełen robactwa.
Tak oto piękna duszka zmieniła się w obrzydliwą duszycę, nadal stojącą w tym samym miejscu i bluzgającą nożownika i wszystko czego kiedykolwiek dotykał.