Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ekena gdy tylko była wolna, spojrzała na Shiro z zaciekawieniem, po czym wybuchła nagłym śmiechem, będącym połączeniem odreagowania, ulgi i rozbawienia.
- Wiesz, co? Zdradze Ci sekret. - Powiedziała, przewracając się na bok, by lepiej widzieć niedawnego przeciwnika i oddychając ciężko. - My, polimorfy, zazwyczaj praktycznie nie umiemy walczyć w ludzkiej formie i ja nie jestem wyjątkiem. To był fart. Dziki fart. I drobna sprawa. Uważaj z tym szponem. Najlżejsza rana prawdopodobnie mnie zabije. Nie chciałbyś tego. Sulam by się wkurzył, jakby musiał mnie znowu wskrzeszać.
Albinoska znów przewróciła się na plecy, oddychając nieco ciężej przez mówienie.
- I nie wiem, czy wytrzymam dogrywkę. Nie w tym ciele.

- A mnie bolą plecy, jak Ty mi to wynagrodzisz? - Dziewczyna przewróciłą sie na bok, krzywiąc wyraźnie. Nie był to jednak grymas bólu, raczej obrzydzenia, który stosunkowo szybko przerodził się w wykrzywiony koci pysk. Zwierzę podeszło do Shioro, otarło się łbem o lewa dłoń, stosunkowo dokładnie usuwając ślinę, po czym odskoczyło, patrząc nieufnie na srebrny szpon. Pantera wzdrygnęła się, zmieniając znów w człowieka.
- Fuj. Jak jestem zwierzęciem jeszcze bardziej czuję to przeklęte srebro. Lepiej zapytaj jakiegoś maga, czy nie da rady czegoś z tym zrobić, albo nie dasz rady nawet podejść do polimorfa, ducha ani wampira. Śmierdzi od Ciebie tym paskudztwem jak diabli. W każdym razie Ty już śliny na ręce nie masz, a mnie plecy dalej bolą!

- Jak smakujesz? W tej chwili słono. - Wyszczerzyła zęby, po czym zdawała się przez chwilę rozważać propozycję, jednak pokręciła głową. - I gdzie byś mnie zaniósł, co? Z resztą od noszenia na plecach jestem ja. Chyba, ze chcesz mi powiedzieć, że jesteś niespisanym polimorfem i zmieniasz się w konia? Co do rzemienia... sama obecnosć srebra sprawia, że jestem nerwowa, ciągle spięta. Instykntownie boję się go. Zadrapanie mogłoby mnie zabić. Dotknięcie srebra choćby małą gojacą sie ranką mogłoby wywołać nudności... Przede wszystkim jednak strach, jestem po części zwierzęciem, metalu nie mogę zagryźć, instynkt każe mi uciekać.
Gdy tylko zaczęła mówić o swojej alergii, wbiła wzrok w sklepienie, zamyślając się.
- Ale z magiem mówiłam poważnie. Jestem chodzącym wykrywaczem srebra, my już tak mamy, wszystko, co można zabić tylko srebrem bedzie Cie unikać, aż czegoś z tym nie zrobisz. Wiem, ze da sie zneutralizować srebro, jeden mag przygotował obrożę ze srebrem, którą zmuszona byłam nosić. Gdyby nie neutralizacja, nie mogłabym się zmieniać.

- Też nie ufam magom. Ciężko takich zabić. - Albinoska przewróciła sie na bok, podpierając głowę na dłoni i zrobiła przemądrzałą, dumną minę. - No wiesz, dobrego konia nigdy nie przebijesz. Dlatego właśnie jestem taka wspaniała. No dobrze, pomijając panikę na widok srebra. Nie pogryzłam Cię mocno, ani nic, prawda?
Dziewczyna przeciągnęła się leniwie, zastanawiając, dlaczego właściwie nie wstanie z podłogi, jednak szybko doszła do wniosku, że jako kot robiła to co chwilę, więc niewiele mogło jej już zaszkodzić pod tym względem. Nie zdawała się też przejmować faktem, że wyglądała wybitnie niekrólewsko: zgrzana, z poczochranymi włosami i pomiętą koszulą, nie mówiąc już o spodniach.

- Powiedział ten leżący na poduszkach. Na czym mam leżeć? Tu jest tylko podłoga i ściany. - Wzruszyła bezradnie ramionami, robiąc przy tym minę pokrzywdzonego niewiniątka. - Zmusić konia do pracy może i się da, ale oswoić nie każdego. Mnie nikt ani nie oswoił, ani do pracy nie zmusił. A moją podstawową formą, zaraz po ludzkiej jest właśnie koń. Umiesz jeździć?
Dziewczyna zapytała od niechcenia, znów przeciagając się leniwie, nieco na kocią modłę, wyciagając przed siebie ręce i ziewając.
- Kurcze, zmęczyłam się przez Ciebie! A przynajmniej teraz nie chce mi się nic, nawet wstawać. A Ty żeś dogrywki chciał, wariacie!

- Nie widziałeś w życiu zmęczonego konia. - Albinoska mimo wszystko odturlała się kawałek, gdy poczuła szturchnięcie. Nie przeszkadzało jej to jakoś, ale po prostu uznała, że nie da się szturchać i jeszcze gadać o jej żwawości. - Umiem jeździć. Zawsze dogadywałam się z końmi. Z resztą muszę umieć, mam stado półgryfów pod opieką, nie mogę dogonić ich inaczej, niż na grzbiecie jednego z nich. Ale moje dzieci chętnie mnie noszą, są silne. Chcesz kiedyś spróbować? Lotu na półgryfie, lub jazdy konnej? Ale bez siodła, nie uznaję tego paskudztwa.
Mówiąc o siodle, skrzywiła się wyraźnie, jakby mówiła o wyjątkowo paskudnej chorobie zakaźnej. Miała cichą nadzieję, że rozmówca zignorował wzmiankę o dzieciach, wybitnie nie miała humoru na tłumaczenie, jakim cudem mogła urodzić półgryfa.

-Taa...Ogólnie konia widziałem dwa razy w życiu... Raz był to jakiś owłosiony, chyba pociągowy... Na a drugim razem był to obrazek w książce.- No przynajmniej pamiętał że tyle ich w życiu widział...
-Dlatego też nie uważam że byłby to dobry pomysł... Poruszanie się na własnych kończynach absolutnie mi nie przeszkadza...- Miał nadzieje iż w ogóle nie widać że boi się spróbować... Istotę która właśnie weszła, obdarzył jedynie przelotnym spojrzeniem. Mieli szczęście że nie przyszedł chwilę wcześniej... On prawie nagi, leżący na dziewczynie. Do tego obydwoje zgrzani i spoceni... A plotki na tych ziemiach rozchodziły się niezwykle prędko...
-Faktycznie jesteś bardzo leniwa. Z tego co widzę, to masz jeszcze sporo energii.

Ostatnio edytowany przez Darayawus Shiro (2010-03-27 13:50:19)