Zakon Światła Ostoja Fantazji

Po paru tygodniach znów stanął w drzwiach tegoż gabinetu i znów zapukał w framugę wiecznie otwartych drzwi. Rozglądnął się przy okazji. Cóż pokój nie wyglądał o wiele lepiej niż poprzednio. Po prostu sterty różnych papierów przeniosły się na inne miejsca. Taka już była chyba natura właścicielki. Sam chłopak wyglądał jednak inaczej, właściwie trudno stwierdzić jak wyglądał, gdyż całe jego ciało pokrywała nowa zbroja. Shiro wszedł do gabinetu, a długie włosy zawiązane w koński ogon odbijały się od metalowych części pancerza. Daray stanął przed dyrektorką. Znów zasalutował przykładając pięść do torsu. Następnie powiedział nieco z tłumionym przez maskę głosem.
-Zadanie wykonane...

Pokiwał głową bez słowa. Właściwie to podobało mu się to że nie może zobaczyć wyrazu go twarzy. Wystarczająco upokarzający był fakt że może "przeczytać" jego myśli. W sumie to zastanawiał się czy może to jeszcze robić. W końcu rozdzielała ich zbroja. Shiro sięgnął po sakiewkę. Podrzucił ją kilka razy, a następnie z wnętrza zbroi wyciągnął swoją. Przesypał zawartość sakiewki, i oddał Wiedźmie płócienny worek.
- Jakie są kolejne rozkazy?

Shiro po raz kolejny przeczytał zadanie tylko raz i odłożył zlecenie na biurko.
- Zaiste, zgadzam się z twoim zdaniem.- Znów będzie musiał wyśledzić swą ofiarę, co pewnie zajmie mu trochę czasu. Jednak dziś zamierzał odpocząć. W końcu miał pieniądze, wiec karczma wydawała się dobrym pomysłem...
- Tak więc na mnie już czas- Wstał, zasalutował i ruszył do wyjścia. Cieszył się że tym razem obyło się bez jakichś głupich rozkazów, jak zadbanie o siebie. Ciekawe tylko ile razy mu się tak poszczęści.

-Inaczej bym tu nie wracał. Cel okazał się jeszcze łatwiejszy niż poprzednio.- Shiro jak zwykle stanął przed Wiedźmą salutując pięścią. Zastanawiał się nad tym ile jeszcze zadań pójdzie tak gładko. A nawet jeśli były by ciężkie, to i tak nie przeszkadzało by to Darayowi. Wtedy robił wszystko jak chciał i nie był zmuszony do przebywania z ludźmi, czy też zbędnymi grzecznościami. Tylko on, jego broń, broń przeciwnika i sam przeciwnik... Odrzucając jednak te myśli zastanawiał się czy zostanie pochwalony za tak szybkie wykonanie zadania.

Jego twarz skrzywiła się w grymasie co na szczęście zasłonił hełm przypominający głowę demona. Nie mniej jednak Wiedźma powinna sobie zdawać sprawę z tego co on o tym sądził. Nie mniej jednak pokłonił się usłużnie i powiedział.
-Czegokolwiek sobie zażyczysz...- Cóż, mogło być gorzej... Mogła wysłać go do fryzjera, albo nie daj Boże...Łaźni! Jak to dobrze że naoliwiona zbroja skrywała prawdziwy zapach Daraya i wygląd jego skóry...  Przy okazji czystości, chłopak spanikował lekko faktem iż naniósł sporo błota do gabinetu, który aż się błyszczał... Znów o czymś zapomniał...

Shiro nic nie powiedział tylko tak jakby skurczył się w sobie. Westchnął też zrezygnowany. Dlaczego gdy starał się coś ukryć, to to wypełzało na samiutki wierch...
-Jeśli takie jest twoje życzenie, to... dostosuje się- Nie widział powodu, dla którego miałby uczyć się dobrego wychowania, a mycie się w takim okresie jest niepraktyczne... Wystarczyło już że spał w lesie przy minusowych temperaturach. Nie chciał ryzykować bardziej mocząc się w jakiejkolwiek wodzie... No ale rozkaz to rozkaz...

-Hai...- Zasalutował i odwrócił się do wyjścia. Trochę zmartwił go fakt że nie ma więcej zleceń, lecz przynajmniej miał czas by podszkolić się w sztuce zabijania. Jeszcze dziś odwiedzi mistrza Gaspara, by ten przekazał mu nową wiedzę. No i może wreszcie będzie miał czas odebrać włócznie... Z tymi właśnie myślami Shiro opuścił gabinet swej pracodawczyni...

Sol nie najlepiej znosiła proces teleportacji. Jako że była dzieckiem Natury, Magia była dla niej czymś obcym, czego nie pojmowała ani nie chciała pojąć.
Skorzystała z propozycji, by przy lekkich zawrotach głowy, nie stracić równowagi. Wiedziała, że wkrótce miną, ale lepiej uważać.
Drobna postać Sol zatopiła się w fotelu badawczo przyglądając się rudowłosej Duszce. Pozostając w bezruchu wyglądała jak wykuty przez mistrza rzeźbiarstwa posąg boginki.
Była piękna, choć jej uroda stanowiła trudną do określenia. Zachwycano się obliczem nimfy, lecz gdy patrzono na nie zbyt długo, lico dziewczyny stawało się zwyczajne. Wówczas spoglądano na dłonie, ramiona, by po chwili znów szukać tego "piękna" gdzie indziej. A kiedy powracano wzrokiem na twarz, ponownie czarowała urokiem jak za pierwszym razem. Zaiste dziwne zjawisko.
- W czym mogłabym pomóc tak potężnej postaci jak ty, Skimrro? - zapytała wreszcie.