Zakon Światła Ostoja Fantazji

Specyfik przestawał działać, o czym świadczyło odbudowywanie się naturalnych barier w umyśle Shiro. Ten nie był już tak rozluźniony, by przepuszczać wszystko jak leci, bez filtra... Nie minęło dużo czasu, nim Darayawus zaczął się budzić. Najpierw na chwilę uspokoił się. Dość szybko zaczął wiercić się na stołku. W końcu też odzyskał świadomość...
Młodzieniec otworzył oczy i podniósł ciężko głowę. Obraz był dość niewyraźny, więc przetarł twarz dłońmi i spojrzał na pomieszczenie jeszcze raz, swymi przekrwionymi oczyma. Praktycznie od razu dostrzegł Polimorfkę paradującą przed nim w samej bieliźnie. Przez jakiś ułamek w konsternacji zastanawiał się co zrobić, ale ostatecznie postawił na spokój.
-Witaj... Czujesz się już lepiej? - On sam czuł się paskudnie. Zupełnie jakby miał kaca i do tego jeszcze cholernie go suszyło... Dla tego też ciężko pozbierał się z biurka i zaczął krążyć po pomieszczeniu w poszukiwaniu wody. Najlepszym źródłem w obecnej sytuacji był zlew, więc Wojownik ruszył właśnie w jego stronę. W międzyczasie zapytał Ireth.
-Piłaś już... Coś?

Dwukrotnie pokręciła głową, w odpowiedzi na jego pytania. Chyba bała się używać swojego głosu, bojąc się tego jak on może zabrzmieć i ile o niej samej i jej stanie zdradzić wprawnemu słuchaczowi. A Shiro należał do osób, które wychwytują chyba nawet najmniejszą zmianę. Do tego jej dylemat moralny rozwiązał się sam. Skoro Wojownik się obudził, to nie było innego wyjścia jak zostać i poczekać aż sam jej wyjaśni na czym polegać ma zapłata, w końcu wciąż w myślach miała jak zagroził jej pójściem do Ekeny... A do tego po prostu dopuścić nie mogła.
Nawet jeśli spróbowałaby w takim stanie uciec, to najpewniej nie doszłaby dalej jak za drzwi. Po pierwsze świat wciąż co jakiś czas wariacko wirował, po drugie teraz przypomniała sobie o obecności półgryfa, który na pewno wciąz martwił się o jej stan zdrowia. A teraz jej stan (nawet nie tylko zdrowia) prezentował się fatalnie. Zamrugała kilkakrotnie, próbując wyostrzyć swoje widzenie, po czym spojrzała na działania chłopaka. W jego gestach, ruchach, słowach kryła się jakaś słabość. Nie wiedziała dlaczego, jednak dzisiaj wyglądał gorzej niż wczoraj. Mogłaby nawet pokusić się o stwierdzenie, że wyglądał tak bezbronnie... Co zapewne w jednej sekundzie przypłaciłaby życiem. Jednak coś się zmieniło, zachorował? Może ona go czymś zaraziła? Ponownie potrząsnęła głową, wyrzucając z umysłu wszystkie te niedorzeczności. Powoli cofnęła się w stronę kozetki, uważając, by przypadkiem nie zbliżyć się nadto do Wojownika. Usiadła ciężko i ponownie ukryła twarz w dłoniach, czy raczej dłoni, bo druga nawet do takiej czynności się aktualnie nie nadawała. Potem podniosła wzrok ponownie na mężczyznę, zebrała się w sobie i wydusiła.
- Czy możesz mi wyjaśnić co mi jest? - Szept poniósł się po gabinecie, gdy uporczywie wpatrywała się w plecy Wojownika.
Zadrżała. Chłód dawał jej się we znaki, ale jednocześnie dobrze przywracał świadomość. postanowiła więc jeszcze nie zważać na to, że siedzi w bieliźnie przy praktycznie obcym jej mężczyźnie. Z resztą, jakie to miało teraz znaczenie...

Widocznie jednak jej organizm na podany specyfik reagował trochę inaczej. Owszem, paliło ją pragnienie, jednak bardziej dokuczliwym efektem ubocznym, były te paskudne zawroty głowy. To dlatego wciąż nie podeszła do zlewu, mimo iż sam dźwięk płynącej wody, i to w tak bliskiej odległości, niemal doprowadzał ją do obłędu. Drugim powodem było oczywiście srebro.
- Skoro tak, to dlaczego wciąż widzę potrójnie? - Zapytała zrezygnowana, jednocześnie zerkając na opuchnięty nadgarstek. Wydawało jej się, że ostatnio był zawinięty w prowizoryczny opatrunek wykonany przez Łapę, teraz jednak go nie było. Fakt ten, mimo iż niepokojący (bo to coś stać się musiało podczas jej snu) pozostawiła na razie samemu sobie. Było, minęło, należało do przeszłości. Nic więc już z tym zrobić nie mogła. Ponownie potrząsnęła głową, próbując poprawić jakość swego widzenia.
Wypowiedzi dotyczące jej ubioru, czy raczej jego braku, puściła mimo uszu. Wczoraj Wojownik tak nalegał, by się rozebrała, teraz zaś nie mógł się skupić? No cóż, trudno. Polimorfka przez sen odzyskała nieco na pewności siebie, więc nie była już aż tak zastraszona jak dnia poprzedniego. Reagowała w sposób już dosyć podobny do swego zwyczajnego bytu. Prawie. Bo wciąż odczuwała olbrzymi dyskomfort na myśl tego co Motykarz chciał zrobić, a mianowicie zadłużyć ją u Ekeny.
Niejako opanowując swój żołądek i zawroty głowy, ponownie powoli wstała i malutkimi kroczkami podeszła do zlewu. Cała ta 'wycieczka' wydawała jej się tak niesamowicie długa i czasochłonna. Każdy krok sprawiał jej trudność, bo powodował dziwne 'chwianie' się podłoża i 'rozlewanie' ścian. To było naprawdę przerażające. W takim stanie, nie miała szans wyrwać się z tego miejsca w najbliższym czasie lub kiedykolwiek! Pozostawała jej tylko nadzieja, że woda jakoś poprawi jej stan...
W końcu doczłapała do zlewu i równie łapczywie, co chłopak przed momentem piła życiodajny płyn. Na tę krótką chwilę niemal zapomniała o całej tej sytuacji pełnej sprzeczności, niedomówień i zobowiązań. Na krótką chwilę zapomniała o wszystkim dookoła, ciesząc się tylko, że może zaspokoić upiorne pragnienie. Chłodna woda przywracała trzeźwość umysłu, fizycznie wręcz zmywała otępienie spowodowane przez alchemiczny specyfik. Gdy w końcu oderwała się od zlewu, ostrożnie wróciła na poprzednie miejsce. Obraz wciąż jeszcze lekko się chwał i zamazywał, ale i tak było o niebo lepiej niż przed kilkoma minutami. Dopiero, gdy dotarła z powrotem do kozetki pokwapiła się, by zacząć narzucać na siebie swoje wierzchnie odzienie. Wszystko to wykonywała bardzo ostrożnie, by przypadkiem nie dotkąć się do kontuzjowanej ręki, która i tak nawet przy drobnych ruchach bolała jak wszyscy diabli. Starała się również nie zwracać specjalnej uwagi na spoglądającego w jej stronę chłopaka. Może nie była to pierwsza sytuacja, gdy ubierała się przy kimś, ale stanowczo pierwsza, gdy osobą tą był praktycznie nieznany jej mężczyzna o podejżanych zamiarach.

Doprawy, zaskakujące było to jak szybko zmieniało się jej położenie. Stała, chodziła, siedziała, a potem raptem znów zmuszona była do leżenia. I to wciąż w tym średnio przyjemnym miejscu. Żaden sprzeciw jednak nie przyniósły jakichkolwiek efektów, więc stwierdziła, że lepiej i może nawet bezpieczniej będzie pozostać bierną. Po prostu wykonywać to co kazał jej robić chłopak, niezależnie od tego jak nieprzyjemne to było...
Nie mogła powstrzymać delikatnego grymasu niezadowolenia, gdy Motykarz pochylił się nad nią, by określić stan jej temperatury. Jego wzrok... Był przerażający. Zazwyczaj z oczu można wiele wyczytać, jego jednak były ciemne i nieprzeniknione. Do tego samo spojrzenie... Ireth miała wrażenie, że w tej krótkiej chwili przewiercił ją na wylot i poznał wszystkie jej tajemnice, lęki, obawy. Strach powracał, tym razem nie mogła pozwolić, by znów ją całkowicie opanował. Musiała zachować trzeźwość umysłu, by przypadkiem nie wpakować się w jeszcze większe bagno.
Wyraźnie drgnęła na jego ostatnie słowa. On zaś nie mógł tego nie dostrzec, ślepy nawet by zauważył. Polimorfka wyraźnie obawiała się tego, co wcześniej powiedział jej Shiro. Przyszłość z łapach Ekeny, to nie był szczyt jej marzeń...
Postanowiła zacząć jednak od początku...
- Zawroty głowy, nudności. - Mruknęła. Potem zaś wzięła głęboki wdech, by uspokoić się trochę. - To bardzo źle? - Zapytała niemalże dziecięcym głosem. Znów widać po niej był jak bardzo boi się chorób, lekarzy i ich pseudo-odpowiedników. Potem zaś znów odetchnęła i zdobyła się nawet na delikatny wesoły, uśmiech, w odpowiedzi na jego złośliwy grymas.
- I to wszystko zależy od tego jakie są Twoje żądania. - Nie mogła zdradzić jak bardzo przeraża ją ów dług. Jeszcze bardziej zaś formy jego spłaty. Trzeba więc było robić dobrą minę do złej gry.
Chwilę trwało nim wydobyła swoją dłoń spod kołdry, którą Wojownik ją tak szczelnie opatulił. Musiała zrobić to bardzo ostrożnie, bo znów każde nawet najmnejsze zgięcie nadgarstka wywoływało falę bólu idącą niemal do łokcia. Sam staw dalej wyglądał nieciekawie, był opuchnięty, siny no i oczywiście bardzo wrażliwy na dotyk. Polimorfka obdarzyła Motykarza zlęknionym spojrzeniem. Nastawianie nie brzmiało dobrze, ale chyba było wyjściem lepszym niż długotrwałe męczenie się z kontuzją. Kontuzją, która pewnie nigdy do końca nie zostałaby wyleczona.
- To będzie boleć, prawda? - Jęknęła.