Zakon Światła Ostoja Fantazji

Przed zaciśnięciem ostrych krawędzi dzioba na kostce człowieka powstrzymywała Lunatiego tylko świadomość, że wtedy coś mogłoby stać się Ireth. Leżał bez ruchu, widać było tylko drobne drgania mięśni pod sierścią, gdy próbował zapanować nad wściekłością. Gdy usłyszał swoje imię, podniósł lekko łeb, ale nastroszył pióra, słysząc dalszą wypowiedź polimorfki. Nie zamierzał ruszać się z tego miejsca na krok, przynajmniej do momentu zakończenia leczenia czarnowłosej. Nie chciał, aby szła gdzieś potem sama, niemal bezbronna z powodu zranionej ręki. Jeszcze mniej uśmiechała mu się perspektywa spłacania przez Ireth długu wobec tego przeklętego wojownika, któremu nie ufał ani odrobinę. Zapamiętał za to znakomicie jego zapach, obiecując sobie, że dorwie go kiedyś. Jeśli nie sam, to z rodzeństwem. Tymczasem jednak leżał, uspokajając oddech i ograniczając się do wizji trzepnięcia człowieka potężną łapą przez nerki.

Naprawdę co i rusz zaskakiwał ją ten młodzieniec. To jak zręcznie przechodził od ironii, po sprawy nazwijmy to biznesowe. Jak wszystko obracał na swą korzyść, nie przejmująć się niczym. To było trochę niepokojące, bo znów udowadniało jak bardzo Ireth nie wie czego się spodziewać... A to ją przerażało.
Bo była na niego aktualnie skazana, i nie wyglądało na to, żeby stan ten w najbliższym czasie miał się zmienić.
Ponownie zamknęła oczy, nie mogąc już dłużej patrzeć na opatrunek jak i nieposłusznego półgryfa. Powoli zaczynało pochłaniać ją zrezygnowanie tak potężne, że nie sposób było mu się oprzeć. Ale przecież nie mogła rozpaczać. Musiała być silna. Ale jak, skoro żadna, nawet najmniejsza okoliczność nie była po jej stronie? Nawet Lunati zwyczajnie zignorował jej polecenia. Pięknie.
- Nie, jest w porządku. Dzięki. - Mruknęła cicho ponownie otwierając oczy i patrząc pusto na bandaż. Skąd on wiedział, jak należy zachować się przy takim urazie? Nigdy nie posądzała wojowników, nawet tych najbardziej wykwalifikowanych, o znajomość medycyny. Cóż, świat nie przestawał jej zaskakiwać. W przekonaniu tym utwierdziło ją jeszcze bardziej późniejsze zachowanie Motykarza... Gdy tak raptownie się zerwał, sama niemalże podskoczyła na kozetce. Wlepiła w niego zdziwione i spłoszone spojrzenie. Znów przypominała dzikie zwierzątko, przywleczone tu siłą i zamknięte z dala od wszystkiego co zna...
Kradzież? Złodziejka?! To ona była tu tylko rzezimieszkiem?! Od natłoku tych danych zawirowało jej w głowie. Przecież widziała to! Jak przez mgłę, jak wszytsko z chwil zaraz po przebudzeniu, ale coś tam widziała. Jak czym prędzej wychodzi z pomieszczenia. Cichy stukot oddalających się kroków... Wcześniej miała wrażenie, że to tylko jeden z kolejnych dziwacznych snów, wątpliwości te jednak zostały rozwiane, przez ten śmiech...
On mroził krew w żyłach...
Miała ochotę wtopić się w ścianę, kozetkę, cokolwiek, byle zniknąć z tego pomieszczenia. Z jego pola widzenia i działań.

Chłopak jednak całkowicie już przestał zwracać uwagę zarówno na Półgryfa, jaki i nawet Polimorfkę. Wyglądał zupełnie tak, jakby właśnie opętała go żądza mordu i tak właściwie to tak chyba było...
Broń Wojownika, sztuka za sztuką, trafiały na biurko. Shiro układał je zgodnie z jakimś odgórnie ustalonym porządkiem, jednak reszcie obserwatorów nie dane było go poznać...
Gdy skończył, wziął do obu rąk katanę i wysunął nieco klingę z sayi. Przez chwilę wpatrywał się w ostrze, w myślach odprawiając coś na wzór modlitwy, który jednak nią nie był. To było raczej coś jak przygotowanie umysłu na ostateczność. Ostatecznie przejechał kciukiem po broni, barwiąc ją na czerwono własną krwią.
-Czas na polowanie...-
Gdy i ta czynność dobiegła końca, skupienie z twarzy Motykarza nadal nie znikło. Chłopak zaczął wyciągać wszystkie ostrza z futerałów i układać je obok. O dziwo w chwilę potem odstąpił od swego uzbrojenia i znalazł się przy stole alchemicznym, skąd zabrał tygiel... Naczynie w którym jeszcze wczoraj stworzył dziwny napar, który z resztą uśpił zarówno jego, jak i Ireth. Dziś, po odparowaniu większości wody, substancja przybrała konsystencję gliniastej mazi. A Shiro, jak to Shiro... Nie zważając na to, czy ktoś go w ogóle słucha, powiedział...
-Wczoraj to coś rozluźniało nerwy w ciele oraz te w umyśle... Dziś będzie je paraliżować... Zaiste świetny materiał na truciznę, która ma nie zabijać, a jedynie pomóc złapać uciekiniera.- Wtem skierował wzrok na Dziewczynę, lecz padł na Półgryfa.
-Bo to właśnie dzieje się ze zbiegłymi niewolnikami...

Wojownik nabierał maść na dwa palce i dokładnie rozcierał na ostrej stali każdej broni. Gdy jakaś była gotowa do użycia, Shiro chował ją w pochwie i przypinał do pasa. Zapewne właśnie tak wyglądał ktoś, kto szykował się na wyprawę wojenną... Nie na polowanie.
-Ho ho... Skażesz na męki kogoś, kto tyle czasu bronił twe ciało przed moimi "łapskami" tylko po to by chronić własną skórę? Cóż za oportunizm życiowy...-Daray wreszcie skończył się zbroić, lecz o dziwo nie rzucił się w stronę drzwi. Zamiast tego usiadł na blacie biurka i po dłuższej grzebaninie w wewnętrznej kieszeni płaszcza, wydobył dwa lniane woreczki. Zawartość obydwu wysypał na biurko, ukazając reszcie zawartość, czyli trochę pokruszonych sucharów i sporo suszonego mięsa... Wyglądało na to, że chłopak zamierza się jeszcze posilić przed wyjściem.
-Widzę więc, żeś niegodna zaufania i dotyczy to nie tylko mnie a i wszystkie istoty... Zaprawdę nie jest to honorowa postawa, ale... Przydasz mi się. Cóż, wydaję mi się iż swoją służbę... Znaczy dług, odbębnisz ładnych parę lat u mego boku.- Nie uśmiechał się wcale, więc Polimorfka nie mogła nawet domyśleć się, jak bardzo przerysowywał i czy w ogóle to robił. Często zresztą przerywał w połowie zdania, tylko po to by zaczerpnąć kolejny kęs jedzenia. Strawę pochłaniał sprawnie, jednak nie śpieszył się bardziej niż konieczne i starannie przeżuwał. Oznaka tego, jak bardzo cenił nawet najnędzniejszy posiłek, pamiętając tak dobrze bolesny głód.
-Nie jesteś jednak zbyt rozgarnięta. Jak chcesz mi pomóc, skoro nawet nie możesz... Nie wolno Ci wstać z łóżka?

Lunati patrzył na wszystko bez jakiegoś konkretnego wyrazu. Właściwie ciężko aby istota pozbawiona mimiki i uzbojona w dziób mogła zbyt wiele owych wyrazów okazywać. Rzucał przekrwionymi ślepiami to na Daraya, to na Ireth. Ufał polimorfce, chciał wierzyc w słuszność jej decyzji. Jej postępowanie zrozumiał jedynie jako strach. Strach dotyczący możliwej utraty wolności, bycia uzależnioną od kogoś, podlegania czyimś decyzjom. Nie sądził, aby wiązało sie to jakoś ze zwykłym sadyzmem, radością z podcięcia komuś nóg, albo zemsta za coś. Mógł zrozumieć postępowanie wojownika, został okradziony i chciał udowodnić, że coś takiego nie ujdzie złodziejowi na sucho. Ale nie podobała mu się postawa czarnowłosej wobec dziewczyny, która przecież pomogła ją leczyć. Syknął cicho, patrząc na Ireth spode łba. Nie mógł nic powiedzieć, więc jego zachowanie mogło zostać mylnie odebrane, ale przecież oprócz ulotnego dźwięku nie zrobił nic, co mogłoby zostać odebrane jako zachowanie agresywne.

Z cichym westchninem oparła się spowrotem o zimną ścianę.
- Nie, nie uważam, że odpuścisz mi po jednym razie. - Spojrzała na niego ze zrezygnowaniem. W myślach zaś przetrząsała swój nikły dobytek w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby zainteresować wojownika. Nie posiadała niczego na tyle wartościowego, by zrekompensować tych 'ładnych parę lat'. Artefakt miała jeden, ale działający jedynie dla niej, więc na nic zdałby się Wojownikowi. Miała co prawda Ostrze Notap, ukryte w jej norze w Puszczy Pahwatów, jednak broni Motykarz miał pod dostatkiem. Może jednak?
- Jedyną rzeczą, którą posiadam, a może Ci się wydać przydatną jest ostrze, które ponoć zwiększa siłę użytkownika. Tylko tyle o nim wiem. Dał mi je Mangel, ale ja... Nie umiem się nim posłużyć, więc je schowałam... - Powiedziała, siląc się na spokojny ton. Mimo wszystko, gdy myśli jej podążały w przyszłość, nie mogła opanować drżenia. Miałaby stracić swoją wolność tylko dlatego, że zataszczył ją tu ten wielki, nadopiekuńczy, pierzasty zwierz. To po prostu nie mieściło jej się w głowie. Zakryła rękoma twarz, w tej krótkiej chwili załamania.
- No dobrze, to Ty idź i załatw swoje sprawy, a ja poczekam, aż... Wrócisz. Skoro nie wolno mi się... Stąd ruszać. - Powiedziała zdławionym głosem. Była w sytuacji patowej. Bez korzystnego dla siebie wyjścia. Bez żadnego wyjścia.

-Oj, oj... Jaki groźny i bez poczucia humoru...-W przeciwieństwie do obojga, Shiro miał wielką "radochę" choć oczywiście tego nie zdradzał. Posiedział jeszcze przez chwilę, pławiąc się we własnych myślach, dotyczących zarówno Polimorfki i półgryfa, jak i tego co się stanie ze złodziejką...
W końcu jednak, a stało się to właściwie dość nagle, Daray zeskoczył z biurka. Nie skierował jednak swych kroków do wyjścia, jak można by przypuszczać, a spróbował ominąć "tę cholerną bestię", by dotrzeć do Ireth. Udało mu się to tylko częściowo, ale wolał nie prowokować gryfa, gdy znajdował się tak blisko... Dlatego też nachylił się i położył na kołdrze... Resztę prowiantu, którym żywił się przed chwilą. Zaiste nie było tego zbyt wiele. Ledwie dwa nadkruszone suchary, oraz parę kawałków wysuszonego, dobrze doprawionego różnymi ziołami, mięsa.
-Zjedz to i kładź się... Postanowiłem że dam Ci chociaż szansę, jednak wpierw musisz być sprawna... Jeśli się spiszesz, to kto wie? Może Twoja młodość doczeka się jeszcze wolności?- Nie wyjawiając nic więcej, odwrócił się i z wolna ruszył w kierunku regału zawalonego różnej wielkości medycznymi tomiszczami.
-Zaciekawiłaś mnie tym sztyletem. Ale z prezentami od tego sukinkota wolałbym być ostrożny... Sprawdzimy to... Kiedyś.- To zdanie nagle wyrwane z wcześniejszego kontekstu, wyjaśnił dodatkowo, uniesieniem palca w górę. Tego, który tak bardzo wyróżniał się srebrną materią i szponiastym kształtem...
Shiro dotarł do regału i przez chwilę wodził palcem po grzbietach różnych książek, aż w końcu wydobył sporej wielkości księgę, wyglądającą na słownik.
-Cholera, uch! Ciężkie to... Hymm, zobaczmy... Aloes...Amencja, amnezja... Amputacja!... "Amputacja -zabieg operacyjny polegający na usunięciu narządu lub jego części; nazwa ta jest używana przede wszystkim w odniesieniu do operacji usunięcia kończyny górnej lub dolnej, przebiegającej z przecięciem kości i wytworzeniem kikuta. Wskazaniem do amputacji są m.in. ciężkie przypadki zgorzeli gazowej oraz znaczne uszkodzenia spowodowane urazem. Jako że amputacja jest zabiegiem powodującym trwałe kalectwo, jest stosowana tylko wtedy, gdy brak innej możliwości leczenia i w sposób na tyle oszczędny, na ile to możliwe..." No chyba że ktoś bardzo zezłościł lekarza, lub go okradł...- Młodzieniec czytał na głos, a tekst najwidoczniej go bawił...

A Wojownik nie odezwał się już więcej. Z księgą w ręku zajął miejsce za biurkiem i zagłębił się w lekturę, z poważnym marsem na twarzy. Praktycznie nie ruszał się wcale, jeśli nie liczyć przewracania stron, oraz krótkich spojrzeń w stronę Polimorfki, by sprawdzić czy w końcu zapadła w sen... Gdy tak się faktycznie stało, Młodzieniec zawiesił dłużej wzrok na Dziewczynie, oraz uśmiechnął się nikle. Przestał jednak, dostrzegając nieprzyjemny wzrok wartownika...
Przez resztę czasu po prostu czytał, przypominając sobie to, czego zapomniał, a co przecież kiedyś tak świetnie znał... Wiele było rodzajów medycyny i właściwie nie starczyło by ludzkiego żywotu, by poznać i wyuczyć się ich wszystkich... Shiro jednak wystarczało naukowe leczenie za pomocą najnowszych cudów techniki. Może przeprowadzanie operacji, było bardziej niebezpieczne i mniej widowiskowe niż magia. Ale z magią bywa różnie... Często jest tak, że po prostu zawodzi.
W reszcie, gdy zapadł wieczór i nadszedł czas polowania, Daray zamknął z wolna słownik i wstał. Prawie że na paluszkach podkradł się do śpiącej Dziewczyny, wymijając przy tym zręcznie Półgryfa. Ten pewnie zorientował się z bliskości Motykarza, ale było już zbyt późno, na reakcje... Chłopak pochylił się nad Polimorfką z zamiarem obudzenia jej pocałunkiem... W głowie zaś już miał przebieg najbliższych wydarzeń... Bliskość srebra zbudzi Ireth w sam raz, by już w pełni świadomości doświadczyła pocałunku. Następnie impulsywnie odepchnie go i krzyknie... Wreszcie też gryf w furii rzuci się na niego, a on sam będzie miał wreszcie powód by pozbyć się "przebrzydłej gadzin" tak by gniew Ekeny nie był skierowany bezpośrednio na niego. Można by rzec że to plan idealny. Ale miał jedną wadę... Była nią sama Polimorfka...