Zakon Światła Ostoja Fantazji

Pokój okazał się być całkiem przytulny nie licząc paru pajęczyn na suficie i warstwie kurzu na meblach(łóżko, szafa i mała szafeczka). Na ścianie była też pochodnia która tymczasowo stała się lokum jakiegoś małego pająka. Cóż - nie było w zasadzie na co narzekać. O czym Jarzębinka nie mogła wiedzieć takie lokum w tej dzielnicy uchodziłoby za luksus zachaczający nawet o poczucie elitarności.
Sam Błękitny Błysk okazał się całkiem miłym gospodarzem i mało wymagającym pracodawcą. Właściwie nie interesował się jakością porządków i stopniem jadalności potraw - co było po nim widać był całkowicie pochłonięty przez inne sprawy które na pewno miały coś wspólnego z magią. Potrafił przez pół dnia przesiadywać nad księgą a potem w wielkim podnieceniu uciec gdzieś do piwnicy, zamykając się przed Jarzębinką. Jednak zapytany o coś zazwyczaj grzecznie odpowiadał dokładając jakiś żarcik czy małą uprzejmość - nie miałaś pewności czy było to z grzeczności właśnie czy po prostu płyneło to wprost z jego osobowości.
Mogłaś czytać większą książek które wpadły ci w ręce i to na razie było znacznie więcej niż wystarczające. Dowiedziałaś się z tych ksiąg wielu rzeczy o magii i o jej naturze. Prawda, była wszechobecna, jednak nie można jej było nazwać siłą życiową. Była po prostu siłą - trudną w okiełznaniu jednak bardzo potężną. I jak to każda siła można ją było używać na bardzo różne sposoby. Można ją było okiełznać na wiele sposobów, jednak zawsze sprowadzało się to do pewnej ofiary którą musiał ponieść ten, który chciał korzystać, albo niewinni ludzie(w przypadku nekromantów). Oczywiście były również inne sposoby....pośrednicstwo żywiołów, bogów i innych.
      W pierwszę trzy dni swojego pobytu musiałaś więc całkowicie zrewidować swoje poglądy na temat magii i jej natury. Życie w wierzy nie było złe - z początku potrawy które gotowałaś były, z czego sama sobie zdawałaś sprawę - ochydne. Jednak już czwartego dnia udało ci się upichcić coś zjadalnego. I tegóż samego dnia, zauważyłaś, że w nocy, po godzinie 10-tej Błękitny błysk gdzieś wyszedł. Ta sama sytuacja poowtórzyła się kolejnego dnia.  Korzystając z sytuacji i myszkując po calej wierzy nie udało ci się w zasadzie niczego specjalnego odkryć. Drzwi do piwnicy były zamknięte na cztery spusty i nie było drogi żeby je otworzyć bez klucza.
I wtedy pomysł by spróbowac zaczerpnąć magii przyszedł ci do głowy - cóż łatwe to zapewne nie było, tak twierdziły księgi. No i niebezpieczne. Pierwsze, niewinne próby były calkowitą klapą - nawet nic nie poczułaś. I tak mineło parę kolejnych nocy i dni. W dzień czytałaś księgi a w nocy próbowałaś przełożyć wiedzę w nich zawartą w praktykę. Z tego co pisało, łatwiej było dotknąć umysłem magii popadając w medytację - przynajmniej to była jedna z technik. Ósmego dnia, po wielu próbach w końcu zapadłaś w próżnie umysłu....powoli zatraciłaś własną świadomość, pozostając jednak przytomnym z jednym ważnym nakazem woli w głowie - szukać magii. Byłaś w tamtym momęcie jak puste naczynie gotowe do napełnienia....i o to właśnie chodziło. Czekałaś na deszcz. Na deszcz magii. A on przyszedł - jednak nie był to deszcz. Raczej sztorm. Przez ułamek sekundy poczułaś pełną ekstazę i niewyobrażalną siłę...a potem. Potem była chwila nieprzyjemnego bólu, suchość w ustach i ciemność...głęboka i jakże przytulna....

***********

Promyk słońca przedarł się przez zasłonięte okno by dotrzeć do twych oczu i  zbudzić cię ze snu. Twoje ciało wydawało się takie ciężkie....i na dodatek pulsowało lekko. Jednak byłaś już przytomna. Powoli docierały do ciebie dźwięki...obrazy...pamięć o tym co zaszło. Byłaś sama w pokoju. Czułaś się tak, jakby ktoś ci próbował wyjąć mózg przez uszy, nabijając go na durzy hak. Nie miałaś pojęcia ile spałaś. Dodatkowo dopiero teraz odkryłaś, że pod pierzyną jesteś zupełnie naga. Byłaś już jednak w stanie się poruszać, choć każdy mięsień palił żywym ogniem.

Mężczyzna siedział jeszcze przez chwilę, jakby doczytując ostatnie zdanie i w końcu odwrócil wzrok od księgi - nie zamykając jej jednak. Jego wzrok spoczął na tobie w dziwnym wyrazie rozstrzepania.
- A, wstałaś już. - Powiedział wesoło. - Dobrze, dobrze. Najwyższy czas...Jeżeli czujesz już się dobrze, ugotuj coś proszę. Cholernie zgłodniałem, a już się przywyczaiłem się do tych twoich....hmm...potraw. - Uśmiechnął sie delikatnie.

Mag milczał chwilę, nie spuszczając ciebie z oczu. Jego twarz stała się poważna. Na chwilę, potem powróciła do pogodnego, lekkiego wyrazu.
- Cóż...- Powiedział przeciągle.- Więc: Do twojego ciała dostało się więcej magii niż mogło ono wytrzymać. A przynajmniej tak mi sie wydaje. Dla tego też wszystko cię boli, to całkiem naturalne i od czasu do czasu nawet bym powiedział, że zdrowe. - uśmiechnął się tutaj delikatnie. - Czy coś się stanie? Po trochu już się stało. Dziwie się, że jeszcze niezauważyłaś....Spójrz do lustra. Co to było? Nieodpowiedzialny kontakt z dziką magią. A spałaś jakieś dwa dni. - odetchnął głęboko, po trochu teatralnie. - Jak zwykle dużo pytań, eh...? - Dodał jeszcze po cichu do siebie.

Ostatnio edytowany przez Niordd (2010-09-03 10:29:40)

Mag uśmiechnął się szerzej, jednak z calego jego oblicza nadal emanował spokój i poniekąd totalne zrelaksowanie.
- No, moja droga, trochę przesadzasz z tym samym zachwytem...Załużmy, że magia jest jak woda, a mag jest jak spragniony wędrowiec. I są różne sposoby czerpania wody..wiadrem, szklanką...piciem duszkiem ze strumyka. Generalnie dużo sposobów na picie. A ty do tej wody, cóż tu dużo mówić, skoczyłaś na bombę. Czyli napić się nie napiłaś....Ale owszem, COŚ zrobiłaś. Nie wiem czy to powód do dumy - tutaj przeciągnął trochę ostatnie słowa. Nie mogłaś sie oprzeć wrażeniu, że błysk podchodził do całej sprawy niezwykle zdystansowany, jakby opisywał jakis przykład w książce. - Ale tak, masz przynajmniej...hm...ciekawą pamiątkę. Moim zdaniem dodaje twojej urodzie egzotyki.
I w tym momencie zauważyłaś o czym mówił Błysk - twoje włosy były całkowicie białe - jakby wyprane z jakiegokolwiek barwnika. Zdziwiło cię, że nie widziałaś tego wcześniej...może to przez zdezorientowanie...? Czy to jednak możliwe, żeby magia pozbawiła koloru twoje włosy...?

Maga widocznie lekko rozbawiła cała sytuacja, gdyż na jego ustach zagościł figlarny uśmiech:
- Och, mało co się nie zabiłaś, a ty się kolorem włosów najbardziej przejmujesz....Tak....kobiety...- skomentował delikatnie i z pewną dozą....hm....ostrożności...?
- Cóż, ciężko mi jednak odpowiedzieć na twoje pytanie....To jest magia. O popatrz...- na jego twarzy pojawił się lekki grymas skupienia, w normalnych warunkach niewyczuwalny. I nagle! Twoje włosy z powrotem były takie jak dawniej! Jednak trwało to tylko kilka sekund, a potem zniknęło. - Da się pewnie wszystko...Jednak do tego są potrzebne odpowiednie umiejętności...I jeżeli wchodzimy w modyfikowanie ciała i molekół....cóż....łatwe to nie jest, tego możesz być pewna moja droga. - Uśmiechnął się pocieszająco i na koniec dodał niewinnie, tak jakby z lekkim wstydem. - Uhmm....to jak będzie z tym obiadem...?