Zakon Światła Ostoja Fantazji

Drzwi były twarde i wykonane z drewna o wysokiej jakości - tutaj nie było wątpliwości. Stanowiło to duży kontrast w porównaniu do reszty budynku. Drewno było również grube i nie wydawało się, że zwykłe pukanie może tutaj zwrócić czyjąkolwiek uwagę. I gdy już nabierałaś pewności, że nikt ci nie odpowie, odczułaś to dziwne wrażenie, jakby ktoś ci się przyglądał. Dziwne tym bardziej, że nigdzie nie było żadnego wizjera, a wieża nie miała okien. Powietrze stało się jakby troszeczkę bardziej gęste i z nikąd pojawił się zapach siarki - co prawda delikatny, ale zawsze.
I wtem, po dłuższej chwili tej dziwnej anomali drzwi zaskrzypiały z dzikim niezadowoleniem, że ktoś je fatyguje i ujżałaś w nich całkiem młodego(pod 30tkę) mężczyznę. Spoglądał na ciebie z mieszanką zaskoczenia, podejrzliwości i arogancji na twarzy. Twarzy swoją drogą niedokładnie ogolonej - zarost wyglądał na conajmniej trzydniowy. Jego prawe oko miało kolor błękitu morskiego a lewe....Lewe było bardzo dziwne. Otoż kolor tęczówki lewe oka był biały jak mgła, jednak zdawało się, że ta biel była żywa i tak jak mgła ciągle się poruszała, choć swoim powolnym tępem. Ogólnie rzecz biorąc mężczyzna mógł być uznawany za bardzo przystojnego - krótkie zadbane ciemne włosy, wysoko umieszczone kości policzkowe, prosty nadający twarzy majestatu nos i bardzo ładnie ukrztałtowane jabułko adama - to wszystko sprawiało, że sprawiał miłe wrażenie, a jego lewe oko dodawało mu pewnej egzotyki. Był wysoki na ok. 1,8 metra.
Co do jego ubrania - jakiekolwiek stereotypy panujące o magach by nie były, żaden nie zakładał takiej wersji. Ubrany był w ciemnej barwy spodnie, skrojone tak luźno, że w żaden sposób nie krępowały jego ruchów, przepasane pasem zrobionym z brązowej skóry i kwadratowej żelaznej klamry. Na jego nogach widniały długie prawie po kolana czarne glany - również zapinane na żelazne klamry(spodnie były włożone do glanów). Następnie prosta, lniana koszula o idealnie białym kolorze i narzucona na nią równie biała koszula z długim rękawem (rozpięta).
To wszystko sprawialo, że mógł wyglądać na młodszego niż był w rzeczywistości.
- Witam - Powiedział jakby trochę zniecierpliwiony tonem głosu człowieka który ma dużo do roboty. Wtem spojrzał w twoją twarz i jego brwi na chwilę się zmarszczyły. Potrząsnął szybko głową, jakby myśl która właśnie zawitała w jego głowie była niedorzeczna i dodał jeszcze głosem który był raczej pospolity, choć wydawał się troszczekę gardłowy. Było w nim również wiele zmęczenia. - W czym mogę pomóc?

Mężczyzna przyglął sie dłuższą chwilę twojej twarzy, po czym westchnął i powiedział już spokojniej. Mogłaś zauważyć, że po twojej wypowiedzi jakby zmienił całkowicie nastawienie do twojej osoby. Stał się....trochę bardziej przyjazny. Równiez jego ton. Nie byłaś jednak w stanie stwierdzić, na ile ten ton byl szczery.
- Nie marnujesz czasu, co...? Dobrze, dobrze. Wejdź...Jarzębinko. - wymawiał twoje imie z uśmiechem na ustach. Trochę szyderczym. Odsunął się z leksza odsłanijąc wnętrze wieży które znajdowało się w ogólnie pojętym "chaosie twórczym" mogło uchodzi za możliwe do użyteczności gościnnej. Skromny stół i pare krzeseł znajdowalo sie w polu widzenia. Szczególnym konfortem wydawał się chłod i świeże powietrze panujące w wierzy - w przeciwieństwie do suchego, przepełnionego gnojem i potem powietrza dzielnicy biedy Savantram. Mężzczyzna zachęcająco skinął ręką dodatkowo jakby zapraszając cię do środka.

Mężczyzna zupełnie nie przejął sie nietoperzem. Prawde powiedziawszy, zachowywał się tak, jakby go w ogóle nie zauważył poświęcając całą swoją uwagę kobiecie stojącą już w półmroku panującą wewnątrz wierzy. Drzwi zamknęły się wydobywając z siebie raz jeszcze pisk niezadowolenia. I wtedy nagle, w ręku mężczyzny znalazł się sztylet i jednym błyskawicznym ruchem przysunał ci go do gardło, tak, że martwo zimny sztych prawie dotykał twojej szyji.
Mężczyzna stał tak parę sekund, gdy jednym płynnym ruchem schował sztylet do kabury znajdującej się gdzieś z tyłu. Cały czas patrząc na ciebie pokręcił z niedowierzaniem głową.
- Jak tyś tu przeżyła chociaż pięć minut? Musisz mieć niesamowite szczęście przy takiej naiwności. Mógłbym cię równie dobrze tutaj zabić, albo najpierw zerżnąć, a potem zabić. A powiem ci, że tutejsze istoty mają wiele finezji jeżeli chodzi o takie rzeczy....- Westchnał z rezygnacją.
- Przysłała cię tutaj na nauki, tak? - zapytał po dłuższej chwili. - Twoja matka...?

Człowiek, widocznie delikatnie czymś rozśmieszony, uśmiechnął sie jakby pozdrawiając tym grymasem ironie losu.
- No cóż...W takim razie to przeznaczenie, że akurat tutaj trafiłaś. Gwiazdy świecą nad tobą jasno, Jarzębinko. - Spojrzał na kobietę z odrobiną czułości, której raczej nikt się nie spodziewał po tego typu usposobionym mężczyźnie. - No, no. Nie dąsaj się już. To nie było nic osobistego...po prostu musisz się nauczyć jak tutaj....hmm....- zrobił pauzę jakby szukając odpowiedniego słowa po czym dodał z wyraźnym rozbawieniem. -...przeżyć.
Poświęcił chwilę by rozejrzeć się po pokoju, po czym zrzucił jednym płynnym ruchem stos jakiś dokumentów z krzesła i usiadał na nim, rozkładając szeroko nogi. Oparł prawą rękę na udzie a następnie położył swój podbródek na dloni cały czas nie spuszczając z ciebie oczu. Swoich dziwnych, różnokolorowych oczu.
- Tak....Widzisz. Jestem winien Salmonie...znaczy twojej matce...pewną....hm....przysługę. Powiedz więc po co do mnie dokładnie przybywasz i poproś o co chcesz. Jeżeli będzie to rozsądne - spełnie twoją prośbę. Dobrze? - Zapytał na koniec podkreślając przyjazny ton całej wypowiedzi, po czym dodał jeszcze.
- Niesamowite jak podobne do siebie jesteście...

Mężczyzna spojrzał bystrym wzrokiem, wprost w twoje źrenice, a jego lewe oko było raczej przerażające w takiej sytacji.
- A jakbym miał cię uczyć, że nie możesz nikomu tutaj ufać, co? Znasz jakąś lepszą drogę? Empiryzm, moja droga, empiryzm ! - powiedział z dumą, po czym prawą ręką roztrzepał delikatnie włosy i milczał dłuższą chwilę, wpatrując się już w podłogę, zostawiając twoje oczy w spokoju.
Po ciążącej ciszy odezwał się w końcu jego głos, pełen powagi.W tej chwili zdawał się być dużo mądrzejszy i starszy nieźli wyglądał na pierwszy rzut oka.
- Twoja matka nie chciała cię uczyć...Mądrze. Sama dobrze na tym nie wyszła...jednak widzisz, ja sądzę, że magia jest rzeczą wspaniałą. No i pozostaje fakt, że bezemnie tutaj nie przeżyjesz. Eh...W sumie to nie musi być takie złe. Musisz mi jednak odpowiedź najpierw na parę pytań. Zastanów się. Nie śpiesz się z odpowiedziami i staraj się odpowiadać z głębi siebie. Od tego zależy czy zechce cię uczyć. - Odziwo ten człowiek w żaden sposób nie był dumny z tego, że ktoś chciał zostać jego uczniem. W żaden sposób nie chęłpił się swoją pozycją. Był po prostu poważny, i wydawał się w tym bardzo naturalny. - Czym jest dla ciebie magia? Dla czego chcesz z niej korzystać? Co chcesz dzięki niej osiągnąć?

Meżczyzna wysłuchał z uwagę wypowiedzi do końca, a potem zamilkną na chwilę, rozważając je. Jednak była to tylko krótka chwila, po której powiedział już luźnym tonem, z pobłażliwym uśmiechem na twarzy. Wyglądał teraz zupełnie inaczej niż kiedy pierwszy raz go zobaczyłaś. Był całkowicie wyprany z arogancji i tego czegoś, co sprawiało, że człowiek czuł się przy nim pomijany:
- Przykro mi, Jarzębinko. Nie to miasto. Nie ten czas. Nie ta osoba. To nie jest gaj druidów. Moja magia nie jest życiem. - mówiąc to odwrócił się w twoją stronę(do tej chwili stał do ciebie odwrócony plecami, spoglądając w jakiś daleki punkt spojrzeniem zamyślonego czlowieka)
- To nie jest gaj druidów. Nie tego szukasz. - Spojrzał ci w oczy, z jakimś dziwnym stanowczym wyrazem twarzy. - Jednak nadal mogę spłacić swój dług w jakiś inny sposób. Potrzebujesz prowiantu? noclegu...?

Błysk wzruszył ramionami i delikatnie śmiechnął się w niewinny młodzieńczy sposób.
- Mam trochę ciekawych ksiąg. - widać przyłapał cię na łapczywym rozglądaniu się. - To, że nie będę cię uczyć magii, nie znaczy, że nie możesz z nich korzystać. Wiedza jest przydatna, choć bywa i przekleństwem...- Powiedział ostatnie zdanie z jakimś dziwnym, niebezpiecznym błysku w prawym oku po czym dodał jeszcze.
- Jednak jeżeli chcesz tu zostać, musisz przestrzegać pewnych zasad...Po pierwsze - nigdy nie wychodzisz z wieży sama. To i tak cud, że z twoim światopoglądem jeszcze żyjesz..
Po drugie - po godzinie dzisiątej musisz już być w swoim pokoju i się z tamtąt nie ruszać.
Po trzecie - będziesz tutaj miała trochę obowiązków gospodyni. Gotowanie, sprzątanie, pranie. Nauczy cię to cierpliwości i będzie swoistą zapłatą za pobyt tutaj.
Po czwarte - jeżeli zadasz pytanie, na które nie będę chciał odpowiedzieć, nie będziesz drążyć tematu. Po prostu to zaakceptujesz i puścisz w niepamięć.
W zamian oferuje ci większość mojej kolekcji i pobyt tutaj.
Umowa stoi...? - mówiąc to wyciągnął przed ciebie swoją rękę uśmiechając się przyjaźnie.