Zakon Światła Ostoja Fantazji

Patrzył na nią w niemym podziwie. Nie rozumiał jednak dla czego wydaje się taka zdenerwowana. Czyżby w tej formie była bardziej wyczulona na srebro? Podszedł na próbę i wyciągnął lewą dłoń, by pogłaskać zwierzę, którym tak na prawdę była Ekena. Zawsze lubił zwierzęta i spokojnie można by było powiedzieć iż ma do nich słabość. Po za tym pierwszy raz doświadczył rozmowy telepatycznej. Było to dziwne doświadczenie.
-Tamten był... Bardziej owłosiony. No i nieco niższy.- Odpowiedział na głos po zastanowieniu.
-A co do pytania... Jest bardzo dobre. Tak dobre że dopisze je do tysiąca innych... Być może kiedyś będę wstanie odpowiedzieć na nie wszystkie, choć co raz bardziej się tego boję...

Ostatnio edytowany przez Darayawus Shiro (2010-03-27 13:46:26)

- Dziwny efekt? Być może przez ten talizman- Wskazał palcem na obręcz, na której zaplótł włosy. Gdy dała mu się pogłaskać, zrobił to delikatnie. Następnie odsunął się do tyłu by nie sprawiać jej przykrości wywoływanej srebrem.
- Nie wiem czy mógłbym coś z nim zrobić... Nie jestem polimorfem. Nie umiem zmieniać swojego ciała...- Westchnął drapiąc się po policzku. Nie odpowiedział dlaczego się boi. Nie chciał mówić i dlatego też udał że tego nie słyszał. Znów spojrzał na swój szpon. Tak jak powiedział na początku... Było to błogosławieństwo ale i przekleństwo. Przypomnienie obietnicy swojego posłuszeństwa wobec darczyńcy...

- To bodajże zimne żelazo. kolejny z prezentów, którym obdarowano mnie tak niespodziewanie.- Ironia w czystej postaci... Chłopak podniósł swój bokken z ziemi, a następnie podszedł do swoich rzeczy i zaczął się ubierać.
-Układ?... Niech będzie- Dodał z lekkim wahaniem zapinając guziki koszuli.
-Jednak nie wsiądę na niczyj grzbiet, do póki ten przeklęty śnieg nie stopnieje, a błoto po nim nie wyschnie... Do tego czasu spróbuję... Podkreślam, spróbuję nauczyć Cię walki.- Minę miał taką, jakby to była z góry przegrana walka...

- Zgadzam się. Mam nadzieję, że nie zgorszylismy tego kotołaka. A właśnie. Oswój się z myślą, że naukę będziesz musiał odbyć na gryfie, mieszance gryfa z koniem, mieszance gryfa z xnifiksem, albo na mnie. Po letargu konie w stajni ani w stadninie z pewnością nie są warte swojej ceny. - Polimorfka wzięła przykład z Shiro i założyła buty oraz płaszcz. Mogło wydawać się nieco dziwne, że o tej porze roku miała na sobie tylko luźną koszulę, spodnie i opończę, jednak z drugiej strony, gdy przeszkadzało jej zimno mogła zmienić się w górskiego drapieżnika.
- I nie rób takiej miny! Nie jestem takim znowu paskudnym uczniem. Po prostu czasem używam niekonwencjonalnych metod.

Nie znała innego miejsca, do którego mogłaby się udać.
Niewiele miejsc ją tu kochało. Karczma, Sala Akrobatyczna...coś jeszcze? Może Puszcza, może Tereny Rolnicze.
Przeklęty psychol dziwnie namieszał jej w głowie swym chorym zachowaniem. Musiała odreagować, a alkohol nie był teraz najlepszym rozwiązaniem. Zbiegła więc do Podziemi. Pchnęła z całych sił wrota. Wzięła pochodnie z korytarza i rozpaliła te, wiszące na ścianach Sali. A sala jak zwykle była pusta. Nic tylko jedzą, piją, chędożą i płaczą nad swoim losem.
O, amazonka zaprzestała tych praktyk. Wyjazd dobrze jej zrobił. To tu, to tam otarła się o śmierć. Wyleczyła się z wielu ran psychicznych. Wyczyściła pamięć z niepotrzebnych wspomnień.
Oczywiście zachowała kilka. Tych najważniejszych, choć niektóre darzyła gorącą nienawiścią.
Dlatego nie chciała już mieć żadnych. Wiedziała, że skoro wtedy nic jej się nie udało, nie uda i teraz. Więc po co się starać? Po co szukać? Po co drążyć?

Rzuciła płaszcz w kąt. Odpięła kołczan, ułożyła obok płaszcza razem z łukiem i Gladiusem. Złożyła nóż. Rozpięła kaftanik, ściągnęła koszulę. Związała włosy. W miękkich butach, skórzanych spodniach i lnianym staniku stanęła na środku Sali ze swoim jednosiecznym mieczem, o ostrzu subtelnie zakrzywionym - Białą Brwią. Werrizańskim mieczem.
Przyjęła postawę i występując naprzód zrobiła kilka zamachów, tnąc bezlitośnie powietrze. Powrót do postawy, wypad, unik, blokada. Walka z niewidzialnym przeciwnikiem.
Jej gibkie ciało oszpecone bliznami prężyło się jak u pantery. Jasne włosy migały w półmroku. Rozjarzone oczy błyskały kocio. Wkrótce pojawiło się kilka kropel potu, które zrosiły jej skórę, na którą padało ciepłe światło płomieni.
Tancerce brakowało tylko partnera. Przeciwnika do sparingu. Tylko kto by chciał walczyć z Nikolettą?
Ta myśl na chwilę ją zatrzymała ze wzrokiem wbitym we wrota. Czy kiedykolwiek drgną?