Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wszyscy wzbili gromkie brawa. Ludzie i nie ludzie powstawali z miejsc gdy Etamin stanęła do nich przodem.
Chór rozpoczął pieśń dziękczynną gdy przed Etamin ukłonili się wszyscy kapłani z Wielkim Elektorem na czele. Miał być to symbol przyjęcia jej do swej społeczności.
Uformowała się procesja. Ruszyła ona w głąb świątyni by tam się zatrzymać i przebrać.
Wielki Elektor wskazał Etamin miejsce obok siebie i mruknął do niej.
-I nie bolało... Szaty które masz na sobie, łącznie z albą, zdejmujesz i oddajesz Zakrystianowi. Następnie spotkamy się w Biurze Arcykapłana.
Po tych słowach szli w ciszy i smugach kadzielnego dymu. Aranel mogła wyczuć zapach który sama skomponowała... A to podbudowywało...
Procesja odeszła.



*Etamin odpisz już w Wieży Arcykapłana (ubrana w świeckie ciuchy)

Kaplica Ślubów, przystrojona kwiatami i tkaninami w kolorach białym i błękitny prezentowała się niezwykle uroczyście.
Trwała tutaj cisza, jednak powoli zaczynali się gromadzić Zakonnicy, chcący obserwować ceremonię zaczynali zajmować miejsca w kamiennicy ławkach, również przystrojonych kwiatami. Ich delikatna woń unosiła  się w powietrzu.
Kapłani również zaczynali się już gromadzić, zapalać świece i znosić wszystkie potrzebne im rzeczy. Szum i gwar narastał. Zbliżała się ceremonia.
Zgromadziła się nawet skromna kapela, opłacona i ubrana pod kolor wystroju. Cicho stroili instrumenty, gotowi do zajęcia się oprawą muzyczną. Po chwili zaczęli gracz przeróżne pieśni, zwykle elfickie dotyczące ślubów i szczęśliwych miłości.
Słońce chyliło się już ku zachodowi złocąc całą okolicę. Ceremonia była coraz bliżej.

(A teraz mniej fabularnie:
1) Na odpowiedzi w tym temacie czekam do niedzieli wieczór. Każdego kto tu napisze od tego czasu, uznaję za uczestnika tematu i gościa weselnego.
2) Mile widziane bójki, romanse, mezalianse, pokątne interesy, kradzieże kieszonkowe, ewentualnie gwałty i pijaństwo. Proszę o niestosowanie pomysłów typu "zamachy" i "bomby".
3) Po zakończeniu uroczystości tutaj, zamieszczę przekierowanie do sali balowej.
Miłej zabawy, Miśki ^^)

Sulam objawił się w jednej z pierwszych ław. Ot przywilej magów, potrafią pojawiać się i znikać o ile tylko mają na to siłę. Był jednakże ubrany w zupełnie inne szaty niż zazwyczaj. Miast granatowej, dobrze skrojonej szaty miał na sobie trochę za dużą, zwisającą z niego, błękitnawą szatą, która przeżyła kilka lub kilkanaście pokoleń dziekanów. Na głowie zagnieździła się tradycyjna spiczasta czapka. Oba rekwizyty magicznej przeszłości ozdobione były ręcznie szytymi, złotymi gwiazdami.
Nekromanta czuł się w tym stroju co najmniej jak debil. Jednak magowie szanowali tradycję, była wyznacznikiem ich wyjątkowości, wyznacznikiem ich historii i tęsknoty za czasami kiedy byli najbardziej szanowaną kastą. Te czasy nie umywają się do tamtych. Jak mówili starsi magowie : "ogniste kule kiedyś były większe, wodne klatki bardziej wodniste, a pulsary bardziej okrągłe". I choć Sulama denerwowało takie gadanie, to patrząc na najstarszych więźniów szkolnych lochów, musiał przyznać im rację. Magowie, a może i sama magia, nie są tak potężni jak "dawno temu".
Ale teraz nie trzeba się martwić o swój wygląd, który swoją drogą przypominał raczej jarmarcznego świra, z którego rękawów wylatują gołębie, niż szanowanego dziekana szkoły magii. Dzisiaj był dzień radości, dzień połączenia dwóch dusz. Mistrz Mangel i Skimrra... kto by przypuszczał! Zapewne nie Elf. Ale nie ważne były jego prorokowania, w końcu najważniejsze było szczęście ich obu, a razem wyglądali na szczęśliwych.

Do kaplicy zaczął wlewać się tłum arystokracji. Bogato odziane damy, aż kapiące od złota i drogich kamieni i nieustępujący im przepychem mężczyźni. Najlepsze tkaniny, najdroższe pachnidła. Powoli zajmowali miejsca, szepcząc między sobą. Od czasu do czasu gdzieniegdzie rozlegał się stłumiony chichot.
Do siedzącego Sulama podeszła Charlotte, złotowłosa dwórka Mistrzyni odziana w błękitną suknię z haftowanym srebrną nicią symbolem Mistrzyni.
Dygnęła grzecznie po czym zwróciła się do Dziekana:
-Pan wybacz, ale pani Skimrra prosiła, by dostarczyć panu obrączki.- podała nekromancie małe, błękitne pudełko.- Z tego co się dowiedziałam, jest pan drużbą, gratuluję.
Dygnęła ponownie i zniknęła, wmieszawszy się w tłum. Choć może raczej o zniknięciu ciężko było mówić. Jej uroda zwracała powszechną uwagę.

Elf stał na bacznośc, było mu strasznie gorąco, wszyscy mijali go obojętnie, arystokraci i ci mniej zamożni. Akär spoglądał wzrokiem z pod kaptura, na ludzi którzy w pośpiechu wędrowali na ślub, aż niebawem podszedł do niego człowiek, który położył na tacy sakwe z dukatami i odszedł bez słowa.
Mag uśmiechnął się promiennie i powiedział.
-Dziękuje, niech bogowie mają cię w opiece towarzyszu.-Po chwili Mistrz ognia wsunął sakiewke do kieszeni.