Zakon Światła Ostoja Fantazji

Kotołak długo i nieustannie pukał, pukał i pukał do drzwi stolarza. Męczyło go to, a słońce nieustannie piekło go w plecy. Od tego słońca miał wrażenie, że zaraz zaśnie. Jednak nagle usłyszał zbawienne pytanie kogoś skradającego mu się za plecami. Odwrócił się pospiesznie. Ujrzał człowieka. Uśmiechnął się do niego.
- Skoro to pan dzisiaj zajmuje się stolarką, to witam serdecznie. Mam pytanie, czy może mi pan powiedzieć, ile kosztuje wędka? Dowiedziałem się, że tutaj ją dostanę. - Powiedział, wyciągając swoją futrzastą dłoń w stronę człowieka, aby się przywitać. Jego ogon wolno falował to w lewo, to w prawo, chociaż odrobinę ochładzając nogi Cenariusa. Rybak spojrzał ponownie na człowieka, badając go dokładnie wzrokiem.

Kotołak w tej chwili się pogubił. Już sam nie wiedział, czy stolarzem jest stary hetrasi, który pracował w środku, czy ten człowiek stojący obok niego. Od odciągnął rękę od człowieka, nie witając się z nim. Powoli wszedł do środka.
- Witaj, stolarzu! - Zawołał, uśmiechając się do niego. Pierwszy raz w życiu widział prawdziwy okaz hetrasiego. Kiedyś miał okazję słyszeć o nich zwykłe opowieści, teraz jednak stał z osobnikiem tej rasy twarzą w twarz.
- Chciałbym się tylko dowiedzieć, mości stolarzu, po ile miałby pan wędkę? Pytając ludzi na targu wszyscy mówili, że tutaj dostanę to, czego szukam. - Powiedział, zagłębiając głowę odrobinę do środka z czystej ciekawości. Zawsze interesowały go, jak wyglądają takie miejsca pracy. W tym, według jego skromnej opinii, panował chaos. Po chwili stanął normalnie, nie wyglądając nigdzie, spoglądając od czasu do czasu to na podłoże, to na stolarza, a to na różne narzędzia, których nazw nawet nie znał.

Kotołak nie był zbytnio zadowolony, że hetrasi puścił jego zapytanie o wędkę mimo uszu. Tak nie powinno się postępować. No, ale skoro Cenarius miał być jego ostatnim klientem, uspokoił się. Jego mina nic nie zdradzała, ni to zadowolenie, ni to zdenerwowanie. Wyprostował obie ręce przed siebie.
- Proszę bardzo, starcze. - Powiedział, lekko się uśmiechając. Nie wiedział jednak za bardzo, po co Jorusisowi wymiary jego rąk. Spojrzał na niego.
- Ja nazywam się Cenarius - Powiedział, spoglądając na swoje ręce. Przejechał po nich wzrokiem. - Po co Ci wymiary moich rąk? - Zapytał w końcu, poważniej spoglądając na Hetrasiego.

Hetrasi wyciągnął z szuflady swojego stołu rzemieślniczego miarkę sznurową i kuśtykając, bowiem okazało się, że jedna z jego nóg jest drewniana, i zaczął przykładać miarkę do wyciągniętych rak kotołaki.
- Wymiary sssą konieczne, jeśli wędka ma być idealna. – wyjaśnił nie patrząc nawet na twarz swego klienta, całą uwagę poświęcił sznurkowi. – Jeśli to co robisz nie jest idealne, to po co to robić? – powiedział niby do nikogo, jednak łatwo było wyczuć iż kieruje swoje słowa do nowego rzemieślnika. To było jak ostatnie rady mistrza dla ucznia przed ważnym testem.

Jorusis uśmiechną się po gadziemu, gdy zdjął ostatnią miarę z rąk kotołaki. Był to uśmiech ciepły i przyjazny, na tyle, na ile było stać gada.
- Sssspokojnie. To zsssrobie zzza darmo. Prezsssent od ssssstarego człowieka dla młodego, na nowej drodzcse życia. – to powiedziawszy ruszy w głąb swojego warsztatu mrucząc coś pod gadzim nosem.
Po chwili wyłonił się z czeluści swojej pracowni trzymając w ręku dość długi i cienki drąg, zbyt gruby jednak na cokolwiek związanego z wędką.
- Wędzidło… ale mussszę je obrobić. To zssajmie kilka minut. – znów zniknął za regałami. Sadoma i Cenarius usłyszeli dźwięk hebla, a potem i piły. Gdy stolarz pojawił się przed nimi ponownie trzymał w ręku prostą wędkę, od długim wędzidle i trzykrotnie dłuższej, zwiniętej żyłce utkanej najwyraźniej z jakiś włosów, na jej końcu hetrasi umieścił niewielką drzazgę.
- Gotowa. – powiedział wręczając narzędzie kotołakowi – Nie obrazisssz się, jeśśśli czasem Cię odwiedzę nad stawem rybnym? – pytał grzecznie i pogodą ducha dziadka, doglądającego swoich wnucząt.

Starzec podrapał się po brodzie, pakując swoje rzeczy i przekazując klucze do pracowni Sadomie. To pytanie naprawdę zmusiło go do uruchomienia starej pamięci, było to widać aż nadto.
- Wiessssz młodzieńcze… Może krawcowa lub garbarz będą mogli Ci pomóc? Ja w każdym razie…. Nie wiem, pszzzzeprassszam. – syknął na koniec swych rozmyślań i podszedł do drzwi. Swoją postawą wskazywał, że kotołaki powinien iść w jego ślady i zostawić Sadomie czas na zadomowienie się w jego nowym małym królestwie.

Hetrasi szybko spakował swoje osobiste rzeczy, pokazał Sadomie co i gdzie leży, przedstawił mu sąsiadów i wyszedł, pozostawiając smoka sam na sam z warsztatem.
A warsztat był duży, choć zagracony i pachniał pięknym, drzewnym zapachem i żywicą. Trochę jak w lesie, ale jednak inaczej, tu, teraz, to był wielki plac zabaw i olbrzymie możliwości dla smoka, nie mógł ich zmarnować.