Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Trzymaj język na wodzy, gówniarzu. Płacą mi za uczenie takich imbecyli jak ty, ale w każdej chwili może się przydarzyć jakiś nieszczęśliwy wypadek, ma ręka nie trafi na twe ramię lecz szyję, strzała nie trafi w cel lecz w twą rzyć... wypadki chodzą po ludziach - Gemertus uśmiechnął się szeroko, ukazując Lukasowi rząd zżółkniętych, krzywych zębów. Młodzikowi wydawało się przez chwilę, iż dostrzegł w oczach nauczyciela specyficzny błysk, lecz nie przejął się ani nim, ani groźbą. W końcu czym ona była dla niego, nieuchwytnego złodziejaszka, któremu już nie raz poprzysięgali zemstę, obiecywali śmierć?
- Z czym tutaj przychodzisz, maluchu? - spytał w końcu postawny wojownik, podchodząc bliżej.


Drzwi do sali otworzyły się na oścież, wpuszczając do środka zimne, wilgotne powietrze. Próg szybko przekroczyła zakapturzona postać, mrucząca coś pod nosem. Zaraz za nią wszedł Lejsu, poczym zamknął za sobą drzwi. Niższa i szczuplejsza z postaci zdjęła z głowy kaptur, a fioletowawe włosy opadły na ramiona w nieładzie. Tak, to musiała być Tinuviel. Elfka widząc nowego ucznia uśmiechnęła się zuchwale, podpierając się pod boki.
- No, no, no, kogo ja tu widzę. Gemertus, tylko nie wymęcz go za bardzo... w końcu czym byłby zakon bez przesławnego Lukasa z nikąd - Tinuviel była tylko troszkę ironiczna. - Chodź Lejsu, siądziemy sobie z boku, może nawet obejrzymy sobie owe przedstawienie- zwróciła się do stojącego z tyłu towarzysza.
Elfka ruszyła w stronę okna, wpuszczającego do środka słabe słoneczne promienie - najwidoczniej zaczęło się przepogadzać. Zdjęła mokry płaszcz i zasiadła na jednym z wolnych krzeseł, ignorując postawnego nauczyciela, rażącego ją morderczym spojrzeniem. Chyba miał ochotę poznęcać się nad władcą szczurów.

- Ten knypek to Lukas z Nikąd, Władca Szczurów... no, i mój przybrany brat - Elfka uśmiechnęła się szeroko, spoglądając badawczo w stronę Lejsa. Zdziwi się, przestraszy? A może wie o tym od dłuższego czasu? - A ten drugi to Gemertus, nauczyciel. Lukas bodajże zwraca się do niego z prośbą o udzielenie nauk - mruknęła, spoglądając w stronę kłócących się mężów. - Tak, Władca Szczurów zawsze był milutki...
Tinuviel uśmiechnęła się szeroko, znów zerkając na towarzysza.
- Napijesz się czegoś? - spytała.

- Trudno z nim wytrzymać, ale nadal nazywam go bratem - rzuciła, podnosząc się z krzesła. Uśmiechnęła się lekko, zerknęła w stronę Lukasa i ruszyła w stronę ledwo trzymających się w zawiasach drzwi, za którymi mieściło się małe, brudne pomieszczenie, skryte w półmroku. Po chwili wróciła, ściskając w dłoniach dwa, podejrzanie wyglądające puchary wypełnione wodą.
- Proszę - mruknęła, podając Lejsowi jeden z nich. Nastała chwila ciszy, podczas której Tinuviel bacznie przyglądała się rozmówcy. Odkąd go poznała dużo przeszedł, a ją ciekawiło, czy daje sobie radę. Śmierć ukochanej musiała go zaboleć. Cóż, jej luby nie umarł, ale czuła się fatalnie, głównie dzięki temu, że ją zdradził, widywała go, wiedziała, że gdzieś tam jest... szczęśliwy.
- Jak się trzymasz? - spytała troskliwie.

- Tak, tego to chyba każdy chce - mruknęła, uśmiechając się krzywo. - Ale ciesze się, że nie rozpaczasz. To ważne.
Odwróciła się w stronę okna, obracając w dłoniach prosty kielich. Ona też nie rozpaczała, ona po prostu była zła i rozgoryczona. Chciała zemsty. Na kim? Na nim, na obojgu? Nie miała szans, ale nie to było ważne. Ważne było dopięcie swego, postawienie na swoim.
Czyż nie po to wróciła? Zemsta, słodka zemsta.
Spojrzała na Lukasa, a potem na Lejsa.
- Znowu pada - mruknęła, wskazując głową okno, pokryte drobnymi kropelkami, spływającymi ciągle w dół.

-Z kuszą przychodzę, coby szyć z niej się nauczyć. Znaczy...ja tam s