Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Przybiera... - mruknął. - Ale, jak znaczna część smoków, przybierają tylko wtedy, gdy musi. Nie lubi tego strasznie. To tak, jakbyś musiała zmieniać się w woła, by przypasować się do stada i móc zobaczyć co robią. - Astaroth pokiwał głową na potwierdzenie jego słów. - Ale nawet kiedy jest w ludzkiej postaci - kontynuował kotołak - rozpoznałabyś bez trudu, że to nie jest człowiek. Rozumiesz... Srebrne włosy, czarna metaliczna skóra, srebrne żyły na skórze, białe oczy, ostre, trójkątne zęby, no i, oczywiście, nadal zostawia za sobą cienisty ślad i jest piekielnie szybki. Chociaż może zgodzi się pokazać ci swoją drugą postać, co mały? - Mówiąc to poklepał smoczka po brzuchu.

Astaroth zamruczał słodko i przewrócił się na plecy, unosząc w górę łapki i machając ogonem.
- Ale nie powiesz chyba, że ci się przez ten czas nudziło, co? - zapytał kotołak, a jego twarz przybrała urażony wyraz. Oczy jednak świeciły mu, zdradzając rozbawienie.

- Nie trzecia ręka, a ogon! - Shar'arh zaśmiał się i połaskotał Skimrrę po szyi ogonem. Astaroth zamruczał i wypuścił w twarz kobiety mały obłoczek cienia, który szybko się rozwiał. W tym samym czasie kotołak miauknął pod jej dotykiem i polizał ją po policzku.
- Owszem, masz dwóch pieszczochów, kochanie - polizał ją raz jeszcze.
Astaroth wyciągnął szyję i oparł głowę o nogi dziewczyny. Otworzył pyszczek i zaczął wypuszczać z siebie stały strumień ciemności. Szybko utworzyła ona kilkunastocentymetrową kłębiastą warstwę na podłodze. Od czasu do czasu jakiś obłoczek unosił się do góry, tworząc mniej lub bardziej fantazyjny kształt.

Astaroth pisnął i pokiwał głową.
- Chyba tak... - zaśmiał się kotołak. Spojrzał za siebie i opadł na podłogę. Fontanna cienia uniosła się spod niego i rozprysła się ku górze. Brakowało jedynie głośnego pluśnięcia. Cień pokrążył nieco w powietrzu i opadł na ziemię. Kilka obłoczków zostało w górze, tworząc różne fantazyjne kształty. Nagle cała powierzchnia cienia wzburzyła się i zaczęła wznosić ku górze małymi obłoczkami. Zatrzymywały się one na pewnej wysokości, tworząc coraz większe kłębiaste chmury.
- Zbliża się deszcz... - zaśmiał się kotołak.

Gdy Skimrra zaczęła skakać, z chmurek zaczęły spadać małe kropelki cienia, które w zetknięciu z czymkolwiek wybuchały małym obłoczkiem i znikały. Zaczęło się od pojedynczych kropel, ale teraz lało ja z cebra. Atmosferę niesamowitości dopełniał fakt, że tego deszczu w ogóle nie było ani czuć, ani słychać. Ot, uczta dla oczu. Shar zaśmiał się.
- Jeszcze nigdy nie widziałem czegoś takiego - mruknął i otworzył usta, by cień wpadał mu do ust.

- A czemu nie? - zaśmiał się kotołak i wypluł cały cień z ust.
W tym momencie przestało padać i cały unoszący się w górze mrok, opadł na ziemię, po czym rozwiał się. Astaroth kaszlnął parę razy i podszedł do Skimrry. Zaczął chodzić dookoła niej, pocierając się o nią bokiem.
- Chyba cię polubił...

Astaroth zasyczał i oparł się przednimi łapkami o kolana Skimrry. Zamachał skrzydłami i opadł na cztery łapy. Przykucnął, machając ogonem na wszystkie strony i patrząc na Skimrrę wyczekująco.
- Chyba czegoś od ciebie chce, Ski... - mruknął kotołak, który nadal leżał na ziemi.

Astaroth popatrzył na nią przez jakiś czas trochę niepewnie, jakby był zaskoczony. Zaczął warczeć, syczeć, mruczeć i ryczeć na zmianę. W końcu przestał. Patrzył wyczekująco na dziewczynę. Shar'rah nie mógł się powstrzymać od śmiechu.
- Noooo... - parsknął. - Na co czekasz? Spełnij jego prośbę!