Zakon Światła Ostoja Fantazji

Skimrra podskoczyła, gdy Shar ryknął nagle. Spojrzała na Astarotha potem na Shara i nagle roześmiała sie po prostu.
-Oh jesteście obaj siebie warci.- uśmiechnęła się i podeszła do schodów. Dla bezpieczeństwa naciągnęła na nogi buty z miękkiej skóry.
Podeszła do smoka i spojrzała na niego.
-Powiedz mi, jesteś głodny czy może aż tak Ci się podobam, że chętnie byś mnie schrupał?- roześmiała się ponownie.- Nie chcę używać magii, bo też nie chcę zrobić Ci krzywdy. I dlatego nie próbowałam silniejszych zaklęć. Proszę, nie chcę być do tego zmuszona.
Przechyliła lekko głowę patrząc na niego zielonymi oczyma. Uśmiechała się i naprawdę mówiła szczerze. Odwróciła sie do Shara.
-Czy można się z nim jakoś inaczej porozumieć? Może jakoś odpowiedzieć?

-No wiesz  co... nie musiałeś być aż tak brutalny.- jęknęła patrząc na Astarotha.
Odwróciła się i zaczęła gorączkowo przeszukiwać komodę.
-Gdzieś tu je chowała...- mruczała pod nosem w końcu uśmiechnęła się radośnie.- Są.
Wyciągnęła ze środka wąskie, lniane bandaże nasączane specyficzną mieszanką ziół, których zawsze używala do opatrywania ran. Zawarta we włóknach substancja pomagała w gojeniu.
Uklękła przed smokiem.
-Pozwolisz mi sobie pomóc?- zapytała nałagodniej jak potrafiła, a nie widząc sprzeciwu zaczęła wolno i delikatnie, nie chcąc wzbudzić niepokoju smoka, bandażować drobne skaleczenia. Nie miała pojęcia, czy mu to pomoże, ale na pewno powinno zatamować krew.
Bardzo powoli się cofnęła, nie chcąc go spłoszyć jakimś gwałtowniejszym ruchem.
-Ehh... to dziwne połączenie małego dziecka i drapieżnika.- stwierdziła ze śmiechem patrząc na Shara.

Westchnęła tylko.
-Nic nie poradzę, że mi go żal...- mruknęła pod nosem.- Może on naprawdę jest głodny, co?
Przygryzła wargę. Rzadko kiedy miała w domu coś do jedzenia, a teraz to już w ogóle nic nie zostało.
Spojrzała za okno. Było pochmurno, ale już nie padało.
-Ewentualnie można go zabrać do karczmy, tam na pewno znajdzie się coś do jedzenia.- stwierdziła w końcu.

Skimrra cały czas wpatrywała sie w Astarotha.
-Nie wiem, być może jestem w błędzie...- zaczęła.- Ale jemu musi być bardzo ciężko. Przecież nie ma tu smoka, który by był dla niego przykładem... Oh, sama nie wiem...
Zasępiła się. Nawet ją samą zdziwiło to, jak przejęła się małym smoczkiem. Przecież zawsze uciekała od kwestii dzieci i tym podobnych. Pokręciła tylko gwałtownie głową, odpędzając te myśli.
-Skoro bierzemy go ze sobą, pewnie udamy się tam na piechotę?- westchnęła zrezygnowana.- Nas oboje przeniosłabym błyskiem, ale nie chcę mu tego robić, skoro tak bardzo boi się magii. A tym bardziej nie mam ochoty na kolejną degustację z jego strony.
Roześmiała się lekko i zaczęła zaplatać włosy.

-Wychowaniu?- powtórzyła głucho patrząc na niego, a potem kompletnie zaskoczona przeniosła spojrzenie na Astarotha.- Nie wiem czy to jest najlepszy pomysł...
Usiadła przed smokiem i deliktanie zaczęła zdejmować opatrunek powolnymi ruchami. Nie miała ochoty ani posmakować jego zębów po raz kolejny, a tym bardziej wystraszyć.
-Ja się zwyczajnie nie nadaję do tego... Nigdy nie miałam do czynienia z dziećmi.- westchnęła po czym uśmiechnęła się do Astarotha.- No już po strachu.
Obejrzała bandarze z charakterystycznym, srebrnymi plamami.

-Obaj jesteście pokręceni.- roześmiała się.- No tak czy siak, jeżeli to ma być rodzina to bardzo dziwna. Duch, Smok i Kotołak...
Pogłaskała Astarotha po głowie, czując charakterystyczny chłód pod palcami.
-Hmmm... a myślałam, że robiłam już wszystko co się da...- mruknęła pod nosem.- No dobrze, niech tak będzie.
Uśmiechnęła się lekko.
-Chyba powinieneś mieć matkę, chociaż tak kiepską jak ja.- stwierdziła zwracając się tym razem do Astarotha.

-Oby nigdy nie żałował.- uśmiechnęła się lekko.- I ty też nie.
Znów spróbowała nadążyć wzrokiem za Astarothem, ale jedyne co jej się udało to efekt wirowania w głowie.
-A co do mówienia, przydaloby mu się. Wreszcie wiedziałabym kiedy zamierza mnie zjeść.- stwierdziła z powagą, ale w jej oczach zagrały figlarne iskierki.

-Innym razem, Kotku.- pocałowała go w ramach rekompensaty.
Przyjrzała się Astarothowi i całej jego demonicznej postaci.
-Mówiłeś, że on przybiera tez ludzką postać....
Pogładziła go po brzuchu. Chłód był nawet przyjemny. Oparła się wygodnie o Shara wtulając dla kontrastu w jego ciepłe futro.