Zakon Światła Ostoja Fantazji

Lucjusz wolnym, spokojnym krokiem szedł przez Targ. Gdy odnalazł sklep Alchemika, postanowił zajrzeć do środka. Nie miał zamiaru nic kupować, ale porozmawiać z właścicielem. Zazwyczaj Alchemicy byli bardzo mądrymi i wykształconymi istotami. Uśmiechnął się do siebie i zapukał do drzwi, po chwili otwierając je i powoli wchodząc do środka. Otworzenie drzwi sprawiło mu nieco trudu. Pomyślał, że musi kupić sobie laskę, która byłaby w jego życiu podporą.
- Dzień Dobry, Zielarzu... - powiedział, rozglądając się po pomieszczeniu. Jego oczy już tak dobrze nie reagowały na zmianę natężenia światła, dlatego to chwilkę był oślepiony.

Starzec uśmiechnął się przyjaźnie. A jednak właściciel był kobietą.
- Czy mógłbym parę chwil odpocząć u Ciebie, panienko? - zapytał grzecznie, miłym głosem. - Podróżowałem, a, jak widzisz, mój wiek nie pozwala mi na młodzieńcze harcowanie. - dodał po chwili rozbawionym głosem. Tak, nie był młody, ale i tak z jego oczu biła młodzieńcza siła. Lubił się śmiać, rozmawiać, opowiadać i słuchać. Jednak jego ciało nie było już przyjazne jego pasji jak kiedyś. Dlatego to naprawdę musiał chwilkę odpocząć w ciepłym miejscu. A jeśli zielarka się zgodzi, to odpocznie w bardzo miłym i interesującym towarzystwie.

Lucjusz usiadł na wskazanym miejscu.
- Chętnie skosztuję herbaty... - powiedział. - Dziękuję bardzo za gościnę. - dodał po chwili. Nagle podniósł się z krzesła i jakby głosem przepełnionym przeprosinami, rzekł:
- Wybacz, Panienko, że się nie przedstawiłem. Jestem Lucjusz... - przedstawił się i ponownie usiadł. Rozejrzał się po pomieszczeniu i uśmiechnął się. - Widzę, że sklep ma dobrego właściciela... Długo tutaj Panienka pracuje? - zapytał nagle. Tak, wyrażał wielką chęć do rozmowy. Cóż, zazwyczaj nie nadążał za młodymi, dlatego niezbyt często miał możliwość porozmawiania z młodymi ludźmi...

Lucjusz uśmiechnął się lekko.
- Czy Zakon to miejsce, w którym zamierzasz pozostać? - zapytał. Zawsze lubił pytać. Czytał wiele ksiąg, jednak wiedza naukowa nie wiele się ma do wiedzy, którą dają wraz ze swoją wypowiedzią inni ludzie. Zawsze przecież jest tyle emocji, uczuć, pragnień i celów skrytych w tak wielu ciałach. A on trochę żałował, ze stracił młodość na tak ostrą naukę, zamiast wykorzystać sprawność sił. Niestety, jego rasa nie jest nieśmiertelna, a niedługo pewnie i on odejdzie w niepamięć. Jednak przecież chyba nie jest za późno, aby powędrować i poznać historię innych istot.

Mężczyzna uśmiechnął się rozmarzony. Tak, Aranel marzyła o tym, o czym teraz on marzył.
- Tak, Panienko, spełniaj marzenia dopóki Ci zdrowie i ciało pozwala. Widzisz, ja całą młodość przesiedziałem w bibliotekach. A teraz na starość siwemu piernikowi zachciało się przygód... - powiedział i zaśmiał się wesoło. - Świat jest wielki, Aranel, a w nim wiele do odkrycia. Nie czekaj, aż życie przeleci Ci przed oczyma, a Twoje piękne rude włosy staną się białe jak zima, która mnie dopadła. Pomyśl, ile jeszcze lądów nieodkrytych, ile rzeczy nie wynalezionych... - powiedział rozmarzonym głosem, jakby sam pragnął odkryć chociaż parę takich tajemnic.

- Nikt nie jest nieśmiertelny... Nawet Nimfy, Anioły czy Duchy... - powiedział smutno, lecz po chwili uśmiechnął się promiennie. - Dziękuję. - dodał i powąchał herbatę. - Żadnej trucizny, Panienko? - zapytał rozbawionym głosem i roześmiał się delikatnie. Tak, ostatnio bardzo lubił żartować. Życie ponownie weszło do jego starego ciała. Zapewne, gdyby nie ta przeszkoda, jaką była starość, zacząłby biegać i tańczyć przy ognisku, bawić się na festynach czy śpiewać serenady pod oknami pięknych dam, a chociażby i pod tym sklepem.

Westchnął cicho i zastanawiał się chwilkę, jak to wszystko ująć w słowa. Po paru sekundach zaczął:
- Dopiero co przybyłem do Zakonu. Nie wiem, gdzie się urodziłem ale wychowywałem się w Mersazie i właśnie z tego miasta przybywam. Daleko, Panienko, daleko. Musiałem przejść cztery pasma górskie i przepłynąć jedno morze. I oto tutaj jestem. Zapewne Twoim nogom zajęłoby to nie więcej niż pół roku, jednak moje kości nie są już tak łaskawe... Co prawda, zatrzymywałem się tu i ówdzie, jednak nigdzie nie więcej niż na kilka dni. - powiedział i zapewne mówiłby dalej, gdyby nie zapach herbaty, który pociągnął jego nos do kubka. Podmuchał troszkę płyn, po czym napił się. Uśmiechnął się.
- Naprawdę pyszna! - powiedział i uśmiechnął się jeszcze raz.

Lucjusz uśmiechnął się miło do Aranel.
- Tylko głupcy boją się zadawać pytania... - powiedział i uśmiechnął się jeszcze raz. - Tak naprawdę, to jeszcze dokładnie nie wiem. Powiedzmy, że pójdę na żywioł... - w tym momencie się zaśmiał. - Ale zawsze kochałem stare budynki, tkwi w nich jakaś magia. Kiedyś się już paroma opiekowałem... Może tutaj też się tym zajmę. Są w okolicy jakieś ruiny? - zapytał z uśmiechem i młodzieńczym blaskiem w oczach.