Zakon Światła Ostoja Fantazji

Wróciła do sklepu. Całkowicie przytomna i rześka. Przyniosłą kolejną porcję Końskiej Stokrotki. Miała jej wystarczająco tyle, aby rozpocząć badania. Zamknęła za sobą drzwi i położyła ją na ladzie.
Przyniosła sprzęt laboratoryjny i Stokrotkę zebraną wcześniej.
Przy okazji nastawiła wodę na herbatę.
Teraz przyszedł moment zastanowienia. Zastanawiając się dokończyła robienie herbaty.
W tym czasie po sklepie rozniósł się zapach stokrotki... przyjemny zapach.
Upiła łyk herbaty nie zważając na to, ze jest gorąca. Wtedy wpadła na pomysł.
Przyniosła jeszcze płótno i garnek. Ustawiła go nad ogniem i włożyła do niego smalec, który znalazła w szafkach, dużo smalcu. Powoli się topił.
W tym czasie, gdy tłuszcz się roztapiał, zaczęła szykować kwiaty. Zamierzała użyć tylko tych, które zebrała dzisiaj, gdyż były świeże i wspaniale pachnące.
Jeszcze raz upewniła się, czy dobrze zamknęła drzwi. Nie miała teraz czasu na wizyty kogokolwiek, na marudzących klientów, paladynów próbujących być zabawnymi, przyjaciół, którzy odchodzą i wracają kiedy im się podoba.
Teraz miała plan... wizję.
Przecięła płótno na dwie części i rozłożyła je na podłodze.
W tym czasie tłuszcz doprowadził się do wrzenia, dzięki płomieniom, które bezlitośnie lizały garnek. Zdjęła go z ognia w rękawicach, aby się nie poparzyć.
W trakcie gotowania sietłuszczu wsypywała kwiaty do garnka. Tłuszcz bezlitośnie wydzierał im ich zapach. Stokrotka powoli, ale jakże skutecznie została pozbawiana zapachu.
Cały proces trwał bardzo długo. Kwiaty gotowały się partiami. Aby wsypać drugą, jak i każdą następną należało najpierw wyłowić poprzednie, te już całkowicie pozbawione zapachu. To tak, jak pozbawianie kogoś duszy, ale czy ktokolwiek w szale twórczym by o tym myślał?
Pracowała bez chwili wytchnienia. Tłuszcz pachniał coraz intensywniej.
Ten etap produkcji, zwany macerowaniem trwał kilka dni. Kwiaty szybko więdły, a zapach pozostawał trwalszy niż cokolwiek innego.
Gdy zauważyła, że tłuszcz nie jest w stanie pochłonąć więcej zapachu, przestała dorzucać kwiatów. Zdjęła garnek z ognia (a był to naprawdę wielki gar) i przecedziła jeszcze raz zawartość, aby pozbyć się resztek roślin. Tłuszcz powoli zastygał.

***

(jakiś czas później)

Nadszedł czas na kolejny etap. Teraz należało zmienić powstałą pomadę w essence absolue.
Do tego musiała użyć zamykanego garnka. Zaczęła podgrzewać pomadę rozcieńczając ją alkoholem. Nie mógł być on byle jaki. Wzięła najlepszy, jaki oferował ten sklep.
Dzięki zachodzącym reakcjom, tłuszcz zaczął tracić zapach zaabsorbowany od stokrotek, teraz to alkohol przejął ten zapach. Obie substancje dość łątwo oddzieliły się od siebie, tak, że można było zebrać alkohol znad tłuszczu. Alkohol pachnący łąką pełną stokrotek.
Zebrany alkohol przelany do butelek nie był jednak końcem produkcji. Przelała go do alembika. Teraz nadszedł czas powolnej destylacji. Alkohol ulatniał się i koniec końców powstała mała fiolka zawierająca olejek Końskiej Stokrotki.
Był bardzo intensywny, tak bardzo, że ona sama ledwie go wytrzymywała. Uroniła jedną kroplę, którą rozpuściła w alkoholu (dokłądnie w litrze), a potem wręcz z radością szczelnie zamknęła fiolkę. Tak, aby drażniący zapach się nie uwalniał.
Wspomniana wcześniej kropla po rozpuszczeniu w alkoholu wraz z nim stworzyła wspaniałe perfumy. Rozlała je do przygotowanych wcześniej fiolek o pojemności 100ml. Zamknęła je starannie. Gotowe.

Chciała się napić swojej herbaty. Tej, którą zrobiła kilka dni temu. Niestety pokrył ją kożuch pleśni.
Wymyła dokładnie kubek i zrobiła nową. Otworzyła na oścież okna i drzwi, aby wywietrzyć pomieszczenia, gdyż powietrze w sklepie przyprawiało o ból głowy.
Chwilę odpoczywała z nową herbatą w ręku, a potem zabrała się do sprzątania.

Ostatnio edytowany przez Aranel (2010-04-22 18:00:59)

Smoczyca musiała się komuś pochwalić. Znała aż trzy nazwy ziół jakie zebrała!! Pewnie Aranel znała nazwy pozostałych ziół. Liczyła też na to, że elfka użyczy jej swej wiedzy. W końcu kto jak kto ale zielarz wie wszystko o roślinach. Etamin natomiast była bardzo ciekawa co, jak, dlaczego, po co? Ceniła sobie wiedzę elfki, przecież ta mogła ją wiele nauczyć. Biegła prawie na złamanie karku z wypchanymi kieszeniami od ziół. Nie wiedziała czy dobrze postąpiła. W końcu jednak jak by nie było Ara ją nawróci. Pod drzwiami stał jakiś nieznajomy ale to smoczycy nie przeszkadzało. Ledwo się zatrzymała, prawie ale tylko prawie wpadając na niego. Sama nie wiedziała co tutaj robił i czemu nie wchodził? Wyminęła go sprawnie by wejść do środka. Zamknęła za sobą kulturalnie drzwi. Musiała sama przyznać, że pachniało tutaj jakoś inaczej. Wciągnęła głębiej powietrze, a zapach stokrotki uderzył ją w nozdrza. Tak to było to, pachniało nawet ładnie. Etamin rozejrzała się dookoła, widać Aranel coś gotowała. Podrapała się po policzku by sobie przypomnieć po co przyszła. W końcu podbiegła do Aranel - Ara... Ara mam coś co lubisz! Wyciągęła z kieszeni na blat biurka, czy stołu wszystko, a były to konkretnie zioła: 4 miary Smoczego Ziela, 3 miary Ziela Fenix'a, 3 miary Końskiej Stokrotki,3 miary Gryfiej Jemioły, 4 miary Ziela Skryjon'a. Etamin zaś wyciągnęła palec i wskazując na 3 pierwsze gatunki wymieniła ich nazwy To jest Smocze Ziele, a to Ziele Fenix'a, a to Końska Stokrotka, a tych dwóch nie znam... ale ty znasz i mi powiesz prawda? I opowiesz mi co się z nich robi? i czemu one są takie ważne ? prawda? Eta spojrzała na Aranel z prawdziwą ciekawością w oczach.

Ostatnio edytowany przez Etamin (2010-05-08 20:26:31)

- Jedną chyba z jodły, a druga z sosny, nie wiedziałam, że jodła w zależności od drzewa ma inne właściwości, a do czego służą inne zioła? Patrzyła na Aranel, mogła nawet chyba powiedzieć, że poczuła się radosna, ze szczęścia elfki? Sama nie wiedziała co na ten temat sądzić. Spojrzała na pozostałe zioła. Pomaszerowała na krzesełko, dosunęła je do biurka, by móc sobie usiąść. Czuła się właśnie teraz jak uczeń w szkole. Odwzajemniła nawet uśmiech dziewczyny, miała dziwne wrażenie, że też się cieszy, że ją widzi. W sumie mogła by jej dużo opowiadać, co robiła zanim tutaj znów dotarła - Byłam też w bibliotece i wiesz co, nauczyłam się jubilerstwa i metalurgi, pewnie może niedługo otworzę własny sklep Nie mogła się nie pochwalić, czuła taką wewnętrzną potrzebę.

Ale jak teraz rozróżnić, która jest która? Jednak zrobiła głupotę wkładając wszystko do jednej kieszeni. Westchnęła sobie cicho, ale jednak po chwili rozgadała się jak dziecko -Widziałam półgryfa, nawet go dotknęłam, a na grządce z zielem Fenixa widziałam ślady ptasich stóp, poznałam kilka istot, bardzo jest tutaj ciekawie Dłonią jedną chwyciła swoje włosy i związała je. Oczywiście teraz dosięgały jej do łopatek bo "złożyła" je na trzy. Sama nie wiedziała, czemu wybrała Aranel na takie tematy. Na kilka chwil wpatrzyła się w jeden punkt. Rozważała czy powiedzieć elfce kim jest, czy nadal zachować to dla siebie. Do tej pory poznała jednego smoka i jakoś innych nie mogła znaleźć. Jednak przecież Aranel nie dała jej powodów by sądzić, że jest nietolerancyjna. Więc trochę cichszym głosem ale z tym samym tonem co poprzednio dodała - Poznałam też jednego smoka, ciesze się, że nie jestem tutaj jedyna

- Czy ja wiem czy piękne, do tej pory, jak długo chodzę po tym mieście, nie widziałam innych pobratymców, prócz tego jednego, a tak właściwie co ty tutaj robiłaś? Czuć zapach końskiej stokrotki To było pytanie zrodzone z czystej ciekawości. W końcu chłonęła każde słowo elfki. Dowiadywała się co rusz czegoś nowego. A to było dla niej bardzo dobre. Tak się zastanawiała, czy elfka przypadkiem przez to nie ma jej dość. Zaraz znalazła jemiołę tą "dobrą" według określenia. Może trochę za bardzo się rozpanoszyła, ale zaraz wstała i gdzieś tam w jakiejś szufladzie czy segmencie znalazła sznurek. Oplotła tym sznurkiem jemiołę, zawiązując na kokardkę. Teraz będzie wiedzieć , która to która. Zamiast wrócić na krzesełko usiadła w fotelu. Nie ukrywała była zmęczona, może pogodą, może wędrówką. Spojrzała uważnie czerwonymi oczami na Aranel. Badała jej reakcje, jej zachowanie, czy jest teraz niezadowolona? Czy zmęczona? Czy może wręcz odwrotnie?

Jako smok Etamin potrafiła czasami wyczuwać nastawienie ludzi. Zwierzęta często to potrafią, a nikt nie będzie się oszukiwał, że smok to nie zwierze. Dostrzegła te dziwne drgawki, nie tylko po rękach ale ogólnie po ciele elfki. Przekrzywiła głowę na bok, co się działo? Tutaj Etamin powinna odpowiedzieć sama sobie, że co ją to obchodzi. Tylko Nimfy, aniołowie i duchy nie umierają od czasu. Jednak elfka była dla niej kimś w rodzaju koleżanki, znajomej, więc w głębi ducha zaniepokoiła się. Nie dała tego po sobie poznać. - Aranel czy wszystko dobrze? Nie wyglądasz najlepiej, jesteś jakaś taka blada... Odchrząknęła sobie na znak, że Aranel powinna jej powiedzieć. Może chciała herbaty? A może coś zjeść? Albo odpoczynku? A Etamin była egoistyczna i tak sobie tutaj wparowała. Nagle dziura w białej sukience stała się bardzo interesująca. Przydało by się kilka nowych ciuchów oraz orzeźwiająca kąpiel ale też się nie przyzna do tego. Na pierwsze nie miała pieniędzy, na drugie miejsca.

- Aha. Mam nadzieję, że perfumy nie są trujące, bo chyba przez skórę się część wchłonie, no a wtedy to będzie duży problem Powiedziała do elfki i skierowała na nią wzrok. Nie chciała by Aranel miała jakieś kłopoty z tego tytułu. Biznes jak biznes ale nie warto za niego iść do więzienia. Nigdy o to elfki nie pytała, ale zastanawiała się ile ona ma lat. Czy elfy szybko się starzeją, czy jest podział na pod rasy. Wiele pytań, ale brak odwagi by je zadać. Więc znów spojrzała na swoją dziurę w sukience. Do jej myśli dotarła nowa refleksja, że im więcej jest w ludzkiej skórze tym bardziej odczuwa rzeczy o których smok nigdy by nie pomyślał. Westchnęła sobie z tego powodu cicho. Lepiej było być zimnym zabójcą, niż istotą z sumieniem.

- No to bardzo mnie to cieszy, przynajmniej będziesz zarabiać, interes się będzie kręcił Etamin jednak nie miała pieniędzy i jakoś nie przejmowała się tym. Owszem jak wyżej było mówione, mogła by za to kupić sobie jakiś ciuch, ale trudno. Wstała z fotela, bo miała nieodparte wrażenie, że jednak Aranel chce pobyć sama i odpocząć. - Pozwolisz, że zostawię u ciebie moje zioła, dopóki nie otworzę sklepu jubilerskiego, to nie mam ich gdzie trzymać, odbiorę je od ciebie gdy będę miała miejsce aby je trzymać Uśmiechnęła się do elfki. Nie wiedziała czy Aranel się zgodzi czy nie. Najwyżej jej zioła zostaną albo sprzedane, albo wyrzucone. Smoczyca jednak musiała iść dalej. Czuła taką wewnętrzną potrzebę. Skierowała się do drzwi. - Trzymaj się Aranel, jeszcze pewnie do ciebie zajrzę, a tymczasem odpoczywaj sobie Odpowiedziała do niej i zniknęła za drzwiami. Zamknęła je ostrożnie, mając znów tysiące myśli, w tym mnóstwo pytań. Jednak kierunek jaki obrała, to była Szkoła Magii.