Zakon Światła Ostoja Fantazji

Kidomaru przyszedł i spojrzał  na jeziorko a póżniej na drzewo,po jakimś czasie  położył sie pod drzewem i myślał o jakiś rzeczach.Po jakieś godzinie już spał.Gdy się obudził  siedziała na nim wiewiórka i powiedział:
-Cześć mały kolego........... Wiewiórka popatrzyła się na niego i uciekła.Kidomaru zmienił się w wiewiórkę i chciał ją dogonić.Gonił ją jakąś godzinę gdy był już bardzo zmęczony zeszedł z drzewa i przykucną łapiąc oddech.Po jakieś chwili zobaczył że za nim śpi wielki niedźwiedź kidomaru zachowywał się cicho ale jednak niedźwiedź się obudził.Kidomaru schował się za drzewem ale usłyszał że zwierzak się do niego zbliża .Zmienił się w wiewiórkę i uciekł z tego miejsca.

Księżyce rzeczywiście wyglądały niezwykle. oba jednak zostały częściowo zasłonięte przez czyjąś postać otuloną płaszczem. Nie potrzeba było jednak światła, by rozpoznać istotę siedzącą na gałęzi nad Ireth. Oczy albinosa błyszczały w mroku jak ślepia kota. Nawet, gdyby nie one, idealnie białe włosy lśniły przy świetle księżyców.
- Witaj moja droga... Powiedz mi... Co Ci strzeliło do łba, żeby atakować moje dzieci? Wiedziałaś, jak zareaguję... I wiedziała, że moje maleństwa mogły rozszarpać Cię samodzielnie. A może tego chciałaś? W każdym razie zrobiłaś to ostatni raz, jasne?! - Ostatni słowa polimorfka wywarczała wściekle.

- Wiesz dobrze, że moje dzieci nie zabijają bez potrzeby albo mojego rozkazu! I chyba trzeba było mu rozkazać... - Syknęła, pochylając sie do przodu. Oczywiście spadła z gałęzi. Wykonała salto w powietrzu i wylądowała, przyklękając na jednym kolanie. Skrzywiła się przy tym, czując ból w boku.
- Co, kochaniutka? Zamierzasz kontynuować to, co nam przerwali? Tutaj nikt się nie wtrąci, tutaj nikt nikogo nie uratuje... - Ekena szeptała, wstając i zaczynając krążyć dookoła Ireth. była gotowa zmienić się, lub wyrwać zza paska sztylet.

- Jestem skrytobójcą, nie mordercą... Nie myl tych profesji, to niezdrowe... "siostrzyczko" - Ekena szepnęła, ciągle krążąc. Nie uśmiechała sie już. - Chyba nie jesteś w stanie walczyć ze mną, prawda? Poczekam... Przecież z bezwładna ręką nie masz szans... Zwłaszcza, że ja bok wytrzymuję... - Tym razem wargi albinoski wykrzywiły się delikatnie. Nie wiedziała, czy dojdzie do walki. Zaczynała w to wątpić. Wciąż jednak była gotowa do obrony. pamiętała, że Ireth miała pewną przewagę. Potrafiła używać magii bazującej na ogniu. Albinoska wciąż nie ufała czarom i wiedziała, że nie zdąży zrobić uniku. Dlatego musiała starać sie wyglądać na pewną siebie i gotową na wszystko.

Ostatnio edytowany przez Ekena (2008-08-17 22:50:02)

Ekena wyszczerzyła zęby, które w jednej chwili stały się kłami wściekłego kota. Błysk, który towarzyszył przemianie Ireth koniec końców był korzystny: oszczędzał wszystkim makabrycznego widoku przesuwających się i zmieniających kości, wydłużającego sie pyska, wyrastającej sierści... Najgorzej jednak przemiana wyglądała na okaleczonym boku. Rana mimo przypalenia wyglądała, jakby zaraz miała sie otworzyć. Albinoska ustawiła sie tak, by ten właśnie bok osłaniać. Również jej przednia łapa była zraniona, jednak było to ledwie draśnięcie w porównaniu z obrażeniami przeciwniczki. Kocica zrezygnowała z subtelnych ataków i eleganckich uników. Skoczyła po prostu na wilczycę, rozkładając przednie łapy by utrudnić unik. Zamierzała chwycić kark Ireth i potem pokombinować.

Kocica postanowiła odsunąć się, by zęby przeciwniczki były jak najdalej. Chwyciła więc tylną łapę wilczycy i zeszła z niej. Następnie zaczęła iść tyłem, próbując ciągnąć Ireth za sobą. Ekena właściwie nie wiedziała jeszcze, co chce tym osiągnąć. Ale taki manewr mógł dać jej chwilę czasu, o ile przeciwniczka nie wykręci sie jakoś i nie ugryzie albinoski. Ale wtedy polimorfka zamierzała spróbować zmienić postać. W końcu jako koń również mogła być niebezpieczna. Zwłaszcza, jeśli wziąć pod uwagę wielkie kopyta i ciężkie podkowy, które swoją drogą powinna już dawno zmienić. Jednak teraz był czas na walkę, a nie rozmyślania o podkowach. Kocica zarzuciła łbem, ciągle trzymając w zębach łapę wilka. Zamierzała jakoś utrudnić Ireth wszelkie manewry.

- Ireth? - Z pomiędzy kocich zębów wydostało sie mruknięcie. Puściła łapę wilka i szturchnęła czarne cielsko pyskiem. Wiedziała, że sama nie da rady pomóc przyjaciółce. Żałowała teraz, że w ogóle zaatakowała ją. Że nie domyślała sie wcześniej, jak to się skończy. Wiedziała, że musi przenieść Ireth do ludzi, którzy będą mogli coś zrobić. Sprowadzenie ich zajęłoby za dużo czasu. Albinoska zmieniła sie w człowieka, klęknęła i przerzuciła sobie bezwładne ciało przez plecy, łapy wilka spuszczając po wzdłuż ramion. Oparła dłonie o ziemię i powoli zaczęła zmieniać się w konia. Bok bolał teraz niemiłosiernie. Skóra rozciągała się i mrowiła lekko, gdy wyrastała z niej sierść. Wreszcie klacz ruszyła stępa. Co jakiś czas potykała się, gdy przez jedną z przednich nóg przebiegała fala bólu. Jako koń Ekena musiała powierzać ciężar również tej nodze. Nie mogła próbować jej odciążać. Nie kłusowała w obawie, że Ireth spadłaby z szerokiego grzbietu. Albinoska szła powoli przed siebie. Gdziekolwiek, gdzie są jacyś ludzie!

Ostatnio edytowany przez Ekena (2008-08-18 14:01:36)

Smenciciel natychmiast wybiegł z między drzew po to, by podtrzymać Wampira. Położył go delikatnie na ziemi i strząsnął ze słabo ukrywanym obrzydzeniem wampirzą krew z rękawic. Jemu, którego smocza krew była czysta i ciepła o raz jej właściwości lecznicze powodowały szybszą regenerację ran krew wampira wydawała sie obrzydliwa. Nie potrafił opisać czemu.
-Same polimorfki i skrytobójcy? Przydajcie się na coś i zamieńcie sie w jakies ptaszki i lećcie sprowadzić maga, druida albo najzwyklejszego lekarza. Śpiszcie się. Może wampiry i są silne ale nie wieczne!-Krzyknął przejęty. Nadal miał przed oczami widok smoka z dwoma wampirami przyczepionymi do skrzydła i jednego wgryzającego sie jego przyjacielowi w szyję- Ryszajcie! ja nie mam skrzydeł-dodał i usiłował zlokalizować krwawienie. po jakimś czasie dodał szeptem "już nie mam"