Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Witaj -uśmiechnęła się przyjaźnie do anielicy.- Przyszłam,aby się zapytać, czy nie potrzebujesz przypadkiem pomocy. Tutaj w szpitalu. Chciałabym pomóc.
Rozejrzała się po sali. Na pewno do czegoś by się przydała.
Potem spojrzała ciepło na kobietę oczekując na jej odpowiedź.

- Jestem Vicky - przedstawiła się anielica elfce - tu jest tak jak wszędzie, albo nie dzieje się nic, albo wszystko naraz. - Uśmiechnęła się przyjaźnie. - Jeżeli tylko masz ochotę zostać zapraszam, cały personel zniknął. Cudowne ozdrowienia, cudownymi ozdrowieniami, a ludzie dalej chorują i zostają w niewyjaśniony sposób ranni (tu wymownie spojrzała na anioła).

Kłopotliwy pacjent sobie poszedł. Już nie tylko miała dobry humor, teraz uważała, że to właściwie może być całkiem udany dzień, nawet pomimo tego, że pewnie nie ominie jej sprzątanie.

Westchnęła. Chyba powinna zabrać się do tego odrazu. Znalazła miotłę stojącą w rogu pomieszczenia i zaczęła uwijać się doprowadzając gabinet do ładu, bardzo dbając o to, żeby samej się przy okazji nie pobrudzić.

Pobiegła tam, skąd słyszała krzyki i dziwne hałasy. Jeśli ktoś potrzebuje pomocy, to ona zawsze jej udzieli.
Weszła do pomieszczenia w którym zauważyła kobietę i mężczyznę. Reczywiście wyglądało na to, ze kobieta rodzi.
Najbardziej spanikowany był ten wrzeszczący facet...
Tylko czy ona moze odebrac poród? W sumie kiedyś to robiła, ale czy anielica nie będzie zła?
Jednak nie było czasu na dłuższe rozważania.
Szybko przyniosła gorącą wodę w misce i ręczniki.

-Już proszę nie krzyczeć -powiedziała do mężczyzny.- To im nie pomaga...

Mężczyzna, elf cudnej urody, spojrzał z przerażeniem na wszystkie trzy kobiety, ale zamilkł tak, jak kazała mu Aranel. Rodząca dziewczyna natomiast, pomimo, że była zwykłym człowiekiem, prezentowała urodę co najmniej równą elfowi. Była jednak chyba bardziej przerażona od niego.
Dała się położyć na łóżku, nawet przyjmując to z ulgą. Łzy płynęły jej gęsto po policzkach, łapała spazmatycznie powietrze. Trzęsła się cała ze strachu. Gdy tylko Vicky odwróciła się na chwilę, zacisnęła razem uda i podkurczyła nogi w kolanach, jakby chciała zatrzymać dziecko wewnątrz. Z pewnością był to jej pierwszy potomek. Co jakiś czas wydawała z siebie głuchy jęk bólu.

Vicky, uwijając się szybko,  przygotowała przy łóżku wszystko co niezbędne, a było tego całkiem sporo (wodę i ręczniki przyniesione przez Aranel, nóż do przecięcia pępowiny, miękkie prześcieradło, żeby owinąć malucha, kiedy się pojawi, nie zapomniała też o szklance wody dla kobiety, na pewno będzie spragniona w trakcie porodu).

Humor miała naprawde dobry, na świecie pojawiało się nowe życie, a ona być może znalazła przyjaciółkę w postaci uroczej, entuzjastycznie działającej elfki.

Poprosiła elfa, który i tak nie bardzo wiedział co ze sobą zrobić, żeby przyniósł kobiecie coś do jedzenia. Wiedziała, że ta po porodzie będzie głodna jak diabli. Poprosiła też przy okazji o jakiś mocniejszy alkohol, pomyślała, że przyda się aniołowi, który pewnie dalej cierpi z bólu.

Anielica sprawdziła rozwarcie kobiety, nie ma sensu zmuszać jej do wysiłku, jeżeli nie było jeszcze dostatecznie duże.

Ostatnio edytowany przez Vicky (2010-03-15 02:38:14)

Zrobiła coś, co powinna była uczynić na początku. Przyniosła parawan, którym "przedzieliła" dziewczynę na pół. Oczywiście nie wymagało to rozlewu krwi, po prostu odgrodziła ją od Vicky, od trzaskających drzwi, od brzucha i od całego tego zamieszania. To zwykle pomaga.
Wyciągneła z torby zioło i wsadziła jej do ust pokazując, że ma je żuć. Nic nie mówiła, ponieważ i tak by się przez te krzyki nie przebiła.
Szkoada, ze maleństwo przyjdzie na świat w takiej atmosferze. Jednak coś ją zastanawiało...
Ale o to spyta potem. Teraz nie będzie niepotrzebnie jej denerwować.
Zajrzała przez parawan na anielicę. Jej spojrzenie mówiło: "Jak mogę pomóc?"

Badając dziewczynę, Vicky po raz kolejny upewniła się, że ta jest całkowicie zdrowa. Problem nie leżał w przyczynach biologicznych, a w psychicznych. Dziewczyna najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy z tego, co się dzieje. W ogóle nie docierało do niej to, że jest w ciąży, a dopiero co że ma rodzić. Najwyraźniej nikt jej nie uświadomił nigdy, skąd się biorą dzieci. Niewiedza sprawiła natomiast, że ta wpadła w panikę i nie rozumiała co się właściwie dzieje. Miała urodzić dziecko w momencie, gdy sama w zasadzie jeszcze nim była.

Vicky poród postrzegała jako przeciwieństwo śmierci. Początek życia człowieka. Nie uważała, żeby pietnaście lat było tak naprawdę złym wiekiem na poczęcie dziecka, przecież dziewczynki w wielu kulturach często wydawano za mąż zaraz po pierwszej miesiączce. Dlaczego ta mała jest taka spanikowana? Czy ci ludzie w ogóle nie myślą? Nikt jej dotąd nie uświadomił?

Anielica sprawdziła czy u dziewczyny występują regularne skurcze, którym towarzyszą zmiany szyjki macicy, głównie jej skrócenie i rozwarcie. To oznaczałoby początek porodu. Wcześniej kobieta właściwie nie powinna leżeć, tylko spacerować... byłoby jej potem znacznie łatwiej... no i gdyby się rozluźniła oczywiście... Tyle, że w tym przypadku ciężko te mądrości wprowadzić w życie, dziewczyna była zbyt przerażona i spanikowana. Naprawdę jej współczuła.

- Czy masz może jakąś rodzinę, którą chciałabyś zawiadomić, że tu jesteś? Kogoś, kto by ci pomógł? - spytała spokojnie dziewczyny.