Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Raczej nie mam więcej spraw w świątyni. Im mniej bogów o mnie pamięta, tym lepiej. - Powiedziała i rozejrzała się po posążkach. - Wolę nie przypominać im o tym, ze żyję. - Zaśmiała się cicho i odwróciła w stronę wyjścia. - Właśnie... uregulowałam już opłatę, prawda?

Zniecierpliwiony, odwrócił się do Araviala.
- Nie mam pojęcia, ale... w księgach pisało, że można otrzymać wielką moc... modląc się do bogów. Ty sie na tym znasz...

- A więc musze się bardzo intensywnie modlić do mego boga? Chciałbym zwrócić ich uwagę... naprawde chce tego i czuje, że po śmierci zostanie mi to wynagrodzone... coś jeszcze?

Ostatnio edytowany przez Nadin (2008-02-23 21:07:57)

Cicho, pusto i głucho. Mrok, kurz i cienkie, lepkie pajęczyny kołyszące się w rogach filarów. Tak przedstawiał się obraz świątyni. Wzięła pochodnię, zamoczyła ją w oliwie. Odszukała dłonią krzesiwo spoczywające obok naczynka z oliwą. Chwilę potem pochodnia zajęła się z trzaskiem.
Blask ognia padał na twarz amazonki, na jej jasne, prawie białe włosy, odbijał się w jej zielonych tęczówkach.
Szmer jej kroków zakłócił ciszę świątyni. Światło rozproszyło ciemność i zmusiło wszystkie dzieci mroku do ukrycia się w najciemniejszych zakamarkach.
Amazonka kolejno zapalała świece czy też umocowane do ścian pochodnie i łuczywa. Przechadzała się od posągu do posągu.
- Bogowie...wielcy wszystkowiedzący bogowie. Dawnoście mnie wyklęli marne bóstewka. Jeszcze w łonie tej dziwki. Dawnoście mnie opuścili... - zaczepiła pochodnię na ścianie.
Z podróżnej torby wyjęła dwie szklane figurki Ishmy i Cath-Ornory. Przyglądała im się chwilę. Potem uniosła posążek bogini wojny i cisnęła nim w kamienny filar. Szkło roztrzaskało się z hukiem na miliony kryształków.
- Przybędę do Werrizanii i nie zabiją mnie! Największej spośród nich! Wybranej! - cedziła przez zęby.

Odwróciła się błyskawicznie. Nie tyle może na głos, co na dźwięk własnego imienia. W dłoni nadal ściskała drugą figurkę wilczej bogini. Ogień rzucał światło na nią, ale nie na...jak się domyślała...Araviala.
Minęła chwila zanim jej źrenice zwęziły się, a oczy zalśniły jaskrawo. Dojrzała go w mroku.
- Tak jak ja niegdyś ciebie - odrzekła. - Czas mi ucieka, Aravialu. Przed zachodem słońca odpływa ostatni statek na zachód. Dosłownie zaraz wyjeżdżam - nieoczekiwanie wzięła zamach i rzuciła kolejną figurką. - Mogę już jechać...

Ostatnio edytowany przez Nikoletta (2008-04-20 11:30:56)

Elf wszedł do Świątyni.Było widać że od dawna nikt nie odwiedzał świątyni.Wszędzie leżała warstwa kurzu.Kolejne opustoszałe miejsce...No nic,nawet lepiej,nikt nie będzie mi przeszkadzał.-pomyślał sobie,ale w duchu wiedział,że brak mu jakiegoś towarzystwa.Rozejrzał się po posągach,aż w końcu znalazł właściwy.Akontu Wodny Dzban.Uwielbia wodę.Od kiedy miał 7 lat umiał już pływać.Elf podszedł do posągu Akontu,i długo się modlił,w języku elfów.Mi Ataresseo ar Yondo ar Airefeo...i tak dalej.Podobno bogowie i tak znają wszystkie języki.Kiedy skończył modły,wyszedł ze świątynii.Miejsce święte czy nie,nie lubił brudu.

Ostatnio edytowany przez Aran Calaquendi (2008-04-23 18:42:14)

***
- Przeklęte miejsce, ta świątynia - wysyczała, gdy owinęła ją kolejna pajęczyna.
Skupiła myśli na świecy, która stała na murku przy wejściu. Po chwili zatańczył mały płomyk. Kolejno rozpalała świece i pochodnie. Już nie pierwszy raz.
- Ha! Nadaję się na kapłankę. Piękna, inteligenta, uczynna, a jaka skromna - zaśmiała się wrednie.
Przemierzała Świątynie rozjaśniając jej mroczne kąty. Szła bezszelestnie, lekko stąpając bosymi stopami. Jedynie jej suknia powłóczyła się za nią zbierając kurz.
- Aravial - zaczęła wołać cicho, rozglądając się. - Ar...? Jesteś tu, do li - nie dokończyła. Wzywanie licha w takim miejscu niekoniecznie musiało się dobrze skończyć.
- Aravialu Nalambar! - zawołała wreszcie. Kazał jej tu przyjść, więc przyszła. Teraz jego kolej.