Zakon Światła Ostoja Fantazji

Chłopak przez ułamek sekundy miał dylemat, lecz z góry założył że pozostawi wszystko swemu ciału. Po co bowiem miał wpływać na nie swoim umysłem, skoro ono wiedziało dobrze, co trzeba robić, by obydwojgu było nader dobrze. Odchylił się tylko do tyłu, by nie czynić Amazonce krzywdy, a jedynie wciąż i wciąż dawać przyjemność. W zamian zaś za bliski kontakt ich ciał, raczył Dziewczynę dotykiem swoich dłoni, które pieścił piersi Asasynki. Włosy Wojownika pod wpływem co gwałtowniejszych ruchów rozsypały się na wszystkie strony i końcówkami łaskotały teraz losowe fragmenty ciała Nikoletty...
Daray pracował rytmicznie swoimi biodrami, próbując jednocześnie nie zamienić się w zwierze, czego najwidoczniej zaczął domagać się instynkt. To miała być dla nich chwila zapomnienia, która nie powtórzy się z byt szybko. Po co więc zmarnować ją tak szybko? Po części więc, gdy Shiro poczuł że zbliża się kres, upadł na Nikol ciężko dysząc i nie pozwalając skumulować się wrażeniom.
-A co jeśli...-Zajdziesz w ciąże? Nawet nie dokończył tego pytania, zwłaszcza że w tej chwili i tak nie miało racji bytu. Zwłaszcza że gdy tylko ostatnia zgłoska uleciała z jego ust, ciało ponownie przejęło kontrolę, narzucając  jeszcze szybszy rytm...

Dodatkowy ból zadany nieopatrznie przez Nikolettę, tylko spotęgował ekstację, jaką odczuwał Shiro pod wpływem tej jednej chwili. Amazonka prężyła się pod nim niczym bogini erotyzmu, a to tylko jeszcze więcej pożądania i chuci wpompowywało w żyły Motykarza. Wydawać by się mogło że nie ma w nich już miejsca dla krwi... Czas przestał mieć już jakiekolwiek znaczenie, a konsekwencje jeszcze nie narzucały się myślom.
Shiro słyszał w swych uszach łomot i nie był do końca czy to jego serce tak wali czy słyszy serce Nikol. Z resztą to nie było ważne, bowiem obydwa pędziły w zastraszającym tempie, które w normalnych okolicznościach zapewne rozerwało by je na kawałki.
Darayawus naprężył się, zagłębiając się jeszcze głębiej w ciele Amazonki, jednocześnie całując szyję Dziewczyny a także wodząc po niej językiem. Jego dłonie zaś krążyły po ciele Asasynki, obdarzając ją bardzo intymnymi pieszczotami, na które nie odważył się nawet na początku tej przygody...

Końcowa faza aktu nie zawierała w sobie zbyt wiele romantyzmu. Finał tejże przygody był czymś, gdzie królowały jedynie zmysły i dziki wręcz instynkt. Wszystko było takie gwałtowne i opentańczo  nieprzytomne, ale taka właśnie była Nikoletta i tej jednej nocy zaraziła tym Darayawusa... Młodzieniec czuł tak potężną błogość iż właściwie nie rozumiał, dlaczego odmówił sobie tego. Właściwie nie rozumiał by, gdyby myślał o czymkolwiek. Spełnienie zbliżało się wielkimi krokami, a z nim strach że to magiczne piękno chwili zniknie wraz z zakończeniem. Wojownik nie bawił się już w żadne pieszczoty, a jedynie podparł rękoma o podłoże, by skupić się tylko i wyłącznie na tym najważniejszym czynniku. Widok Nikoletty rejestrował sie w najdrobniejszym szczególe, w umyśle chłopaka, by później jeszcze przez lata przypominać sobie każdy pikantny szczegół.
Daray pochylił się i przylgnął do Amazonki, chwytając jej głowę w swe ramiona i chaotycznie próbując uchwycić oddech. Przez jego ciało raz za razem przechodziły spazmy, dające Shiro najwyższy stan przyjemności. I tak właśnie nastąpiło pierwsze tej nocy spełnienie aktu...

Chłopak pozwolił jej na to przez chwilę, samemu również się przytulając, jednak w niedługo potem osunął się na bok. Był zupełnie wycieńczony i nadal ciężko oddychał, choć w końcu złapał jednolity rytm. Serce nadal waliło mu w piersiach, jakby ścigał jej jakiś szaleniec, a ono trafiło na zamknięte drzwi...
Ogień całkiem już wygasł, ustępując żarzącym się fragmentom węgla, a zabezpieczone skórami, przed deszczem okna, nie wpuszczały do środka ani jednego promienia słonecznego. To wszystko spowodowało, iż zakrył ich obojga nieprzenikniony całun ciemności, zupełnie pozbawiając umiejętności widzenia. Wojownikowi to nie przeszkadzało. Nadal wyczuwał obecność Amazonki, jej falującą w szybkim pierś, tuż koło swojej. Słyszał też jej ciężki, jak po gonitwie, oddech...
Położył się więc na boku i zaczął palcem wodzić, po jej sperlonej potem, delikatnej skórze. Mógł ją również poczuć, więc mimo iż to wszystko było jakimś wariactwem, stało się na prawdę.
A Daray zaczął się głośno i radośnie śmiać, jakby zupełnie nie przejmował się ani konsekwencjami, ani tego, co może stać się nad ranem...

Młodzieniec przestał się śmiać na głos, ale gdzieś tam na jego ustach nadal błądził ten przeklęty, do szpiku przesiąknięty ironią uśmieszek.
-Bo jesteś tak szalona że aż mi się udziela.- Po tych słowach przechylił się jeszcze bardziej, a jego usta spoczęły na ramieniu Nikoletty. Ręką zaś objął ją, w ten sposób się tuląc. Był zmęczony, a jednocześnie nadal pobudzony jej obecnością. Wiedział, że jeśli tylko spróbuję, zaśnie bez najmniejszych problemów, ale nie tego pragnął.
-Jesteś do prawdy niepoprawna, żeby uwodzić mnie z pozytywnym skutkiem.- Szepnął uszczypliwie a dłonią zaczął masować jej bark.  Były to monotonne ruchy, które miały zapewnić jej nieco więcej komfortu, ale też umożliwić przyjemny sen.
-Odpocznij trochę.- Szepnął jeszcze ciszej, usypiającym tonem. W międzyczasie myślał o wielu różnych sprawach. O możliwościach, które się w ten sposób otwarły, ale i o tych, które bezpowrotnie zamknęły swoje wrota. Jedno było pewne... W najbliższej przyszłości czekało go jeszcze sporo zabawy...

Shiro nadal uśmiechał się wciąż, choć nie dał już odczuć tego Nikol. Dziewczyna zaiste miała w sobie dzikość godną najgroźniejszych stworzeń istniejących zarówno na terenach Zakonu, jak i po za nimi. Jednak w tej chwili leżała tu, obok niego całkowicie ujarzmiona. Wojownik szepnął cichutko by nie zbudzić Amazonki, a słowa te skierował wyłącznie do swoich uszu...
-O wiele łatwiej było pokonać smoka, niż poradzić sobie z tą dziewczyną...- Tak na prawdę jednak wątpił, że od teraz Nikol będzie grzecznie wykonywać wszystkie jego rozkazy. Spodziewał się raczej odwrotnego skutku, co zapowiadało sporo zabawnych perypetii... Ale Młodzieniec nie myślał teraz o tym co ma być. W głowie tworzył sobie raczej różne schematy działania w zależności od tego, co pokaże najbliższa przyszłość... Nawet nie wiedział, w którym momencie już spał. Otulił Asasynkę jeszcze swoim ramieniem i zapadł w błogi sen...

Shiro ni to spał, ni to czuwał. Sen mieszał się po części z marzeniami i myślami ale bolesne wspomnienia również odgrywały w nim rolę. Tak iście wybuchowa mieszanka nie pozwoliła mu właściwie odpocząć, a tym bardziej choć na chwilę odciążyć umysł.
Gdy Nikoletta wstała, Wojownik stoczył się na plecy i nadal niespokojnie drzemał. Zimne deski podłogi, jednak nie pozwoliły mu one wyleżeć zbyt długo. Dlatego też otworzył oczy i przez chwilę wpatrywał się w dach swoimi niezmiennie czarnymi oczyma. Odczekał jakieś trzy minuty aż wreszcie podniósł się do pozycji siedzącej, napinając wszystkie mięśnie brzucha. Podczas tej czynności po chatce kilkukrotnie rozległ się dźwięk ocierających się o siebie kości. Zwykle taki przykry chrzęst był skutkiem spania w niewygodnym miejscu, a twarda podłoga była tego idealnym przykładem. Shiro syknął i intuicyjnie zaczął rozcierać swój bolący krzyż...