Zakon Światła Ostoja Fantazji

W głowie nimfy w końcu coś zaczęło mieć jakiś sens
- Aha.. uciekłaś od ojca.. i teraz ten.. barbarzyńca go zabił.. - szepnęła do niej, ale tak by ona nie usłyszała. Bez słowa wzięła medalion i położyła na dłoni anielicy, lekko ściskając
- A dlaczego uciekłaś?

Posłusznie zamknęła oczy i w ciemnej próżni, którą widziało oko, nagle zaczęły pojawiać się jakieś zamglone obrazy, które przybierały swoje prawdziwe kolory.. Utworzyło się z tego jakieś miejsce, którego nimfa Maud nie znała..

Przed oczami nimfy i anielicy zaczely przesuwac sie wspomnienia Demento.
W koncu ukazala im sie dluga, czarna komnata skapo oswietlona przez nieliczne pochodnie. Stala tam postac w powloczystych szatach. Gdy sie odwrocila, Maud ujrzala jej twarz. Byla to Demento-ta sama a jednak inna od tej, ktora znala. Jej twarz byla zadbana i nie nosila sladow dzisiejszych trosk. Wlosy anielicy byly upiete, a jej glowe zdobil diadem-oznaka pozycji na dworze.
Wspomnienie postaci Demento zaczelo isc przez komnate kierujac sie do wielkich, drewnianych drzwi. Gdy byla kilka metrow od nich, wrota sie otworzyly i wysypala sie z nich kolumna Mrocznych Aniolow, ktora okrazyla zdumiona anielice. Z kregu wystapil dowodca strazy- z wygladu prawie niczym nie wyrozniajacy sie od innych Aniolow. Na lewym policzku mial trzy dlugie blizny, z ktorych jedna konczyla sie az na brodzie.
-Teraz, ksiezniczko, pojdziesz z nami- powiedzial zimnym glosem patrzac jej w oczy. Podszedl do niej i chwycil ja pod reke-Nie opieraj sie. To nie ma zadnego sensu.
Straznik wyprowadzil Demento z sali kierujac sie korytarzem do kolejnych wrot- tym razem bogato zdobionyc srebrem. Jedym gestem reki straznika wrota sie otworzyly i Anielica zostala brutalnie wepchnieta do srodka. Aniol, ktory ja tu doprowadzil schylil glowe przed postacia siedzaca na tronie i cofnal sie kilka krokow.
Demento nic nie rozumiac podniosla glowe i spojrzala na oblicze wladcy.
-Ojcze, co sie dzieje? Nic nie rozumiem...-zaczela, ale przerwal jej glos straznika.
-Smiesz odzywac sie do krola nie pytana?!-podszedl do niej i uderzyl ja w nogi ta, ze upadla na podloge na kolana. Gdy chciala sie podniesc poczula na karku zimne ostrze.
-Spokojnie, Areto-odezwal sie po raz pierwszy od chwili ich wejscia, krol-Nie chcemy przeciez, zeny naszej drogiej ksiezniczce-postawil nacisc na to slowo-stala sie krzywda.
Demento podniosla glowe i spojrzala w oczy swojemu ojcu.
-No, nie patrz na mnie takim wzrokiem. Z pewnoscia spodziewalas sie, ze cos takiego moze sie wydarzyc. A ja nie moge sobie pozwolic na to, by trzymac przy sobie takie zagrozenie, jakim jestes dla mnie ty, Demento. Moja corko-skonczyl z kpiacym usmiechem.-Niestety dla ciebie, ale nie jestes mi dluzej potrzebna.
Krol skinal reka na stojacego z tylu straznika.
-Odprowadz ja do wiezy i tam ja zgladz. Nie powinienes miec zadnych problemow.
Mroczny Aniol zaszedl dziewczyne od tyly i podniosl ja z kleczek.
-Jak rozkazesz, moj panie.- powiedzial i wyprowadzil Demento z sali. Do uszu wladcy dochodzily tylko glosne, pelne strachu nawolywania.
"Ojcze!"
Anielica byla prowadzona platanina korytarzy i schodow, ktore rownomiernie piely sie w gore. W milczeniu pokonali kilka pieter, a zkazdym krokiem determinacja byla coraz bardziej wymalowana na twarzy anielicy. Tuz przed drzwiami prowadzonymi do miejsca, w ktorym miala zginac, straznik zatrzymal sie przed wielkim oknem wychodzacym na stoki doliny. U gory mozna bylo dostrzec mala plame nieba. Nieba, ktorego mieszkancy podziemii rzadko maja okazje zobaczyc.
-Popatrz sobie ostatni raz, bo juz nigdy wiecej nie bedzie ci to dane.-wyszeptal jej do ucha ze zlosliwym usmiechem.
To rozniecilo w anielicy ostatni plomien, popychajacy ja do desperackiej ucieczki.
Odwrocila sie w kierunku oprawcy i popchnela zaskoczonego na sciane. Po pierwszym szoku, straznik momentalnie sie poderwal i ruszyl z mieczem w kierunku anielicy, ktora ze strachem odskoczyla od niego. demento probowala przyzwac na pomoc magie ognia, ale do tej pory nigdy jej sie nie udalo. Gdu Areto ujrzal jej bezbronnosc ze smiechem podszedl do niej.
-Widze, ze potrafisz pokazac pazurki. Zabawa z toba moglaby okazac sie wysmienita. Szkoda tylko, ze...musisz umrzec!-krzyknal i rzucil sie na nia z mieczem.
Anielica jak w zwolnionym tempie widziala blysk ostrza miecza. Po chwili przez jej cialo poplynal prad energii, ktory znalazl ujscie w jej dloniach. Zmaterializowaly sie tam kule ognia, ktore pomknely w kierunku aniola rzucajac nim o sciane. Miecz, ktory Areto trzymal w reku z brzdekiem upadl na podloge.
Anielica oszolomiona tym, co wlasnie sie wydarzylo po chwili ocknela sie i podeszla do osmalonego ciala. Piers straznika podnosila sie z trudem i opadala-oddychal. Demento podeszla do pozostawionego miecza i podniosla go z ziemii. Klinga nadal byla ciepla. Anielica odwrocila sie jeszcze do nieprzytomnego i zabrala mu pas. Zalozyla go i przytroczyla sobie do pasa. Ostatni raz ogarnela wzrokiem miejsce wydarzen, rozwinela skrzydla i rozbijajac szybe, wyleciala na powietrze. Pozostawila za soba dom, w ktorym wyrastala. A przed nia rozciagal sie nowy, nieznany swiat.
         Demento puscila rece Maud i powrocily do rzeczywistosci Zakonu.
-Teraz juz wiesz, jak to wygladalo.-powiedziala do nimfy obserwujac jej reakcje.

Do pustej Kawiarni weszła lekkim krokiem nimfa. Drzwi otworzyła nogą, bo rękami plotła w włosach coś w rodzaju koku, ale jakoś mało jej wychodził. Z cichym westchnieniem z tej nieumiejętności, jak i z powodu nieodwiedzalności tego miejsca, weszła ca próg brudnego zaplecza. Zobaczyła tumany kurzu leżące na zastawach talerzy, te z kolei na starych stołach, ledwo trzymających się na nogach; półki pełne różnorodnych filiżanek, talerzyków, cukierniczek, dzbanuszków i bodaj czego jeszcze. W szufladach leżały samotne sztućce, kiedyś olśniewająco czyste i połyskujące, teraz przybrudzone. Ktoś tu sobie oszczędził czasu..
Maud zabrała się czym prędzej do sprzątania. Zmiotła podłogę, usunęła za pomocą szmatki wszędobylski kurz i zabrała się za mycie zastaw. Wodę wyczarowała w misce, która w przeciągu minuty stała się całkiem brudna.
Z milczeniem machnęła ręką, powodując zniknięcie jej czarności. W przeciągu godziny, pomieszczenie zalśniło czystością.

Zauważywszy niespodziewanego gościa, którym okazał się znajomy anioł, chcąc nie chcąc, lekko się zarumieniła. Zaczęła po cichu protestować, ale pomyślawszy, że dokończy pracę później, usiadła posłusznie przy miło nasłonecznionym stoliku. Bez słowa, ale uśmiechem podziękowała za pochwałę, z rozkoszą grzejąc dłonie przy cieple zagrzanej herbaty..

Otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, ale szybko je zamknęła.
- Wybrałam. Teraz trzeba tylko zdobyć materiały na jego uszycie - rzekła krótko, popijając napój. Po chwili milczenia wstała, znów krzątając się po pomieszczeniu z miotłą w ręku i raźnym uśmiechem na ustach..

Ostatnio edytowany przez Maud (2007-06-27 13:53:29)

Drowka weszła do środka- No maud..masz tutaj gorącą czekoladę?