Zakon Światła Ostoja Fantazji

Ariannę rozbawiła ta bezczelność ze strony mrocznej elfki.
-Popatrz kochanie, niektórzy to już własnej Mistrzyni nie poznają. A wydawało by się - powiedziała do swojego maleństwa - że twoja mamusia jest na tyle charakterystyczną postacią, by jej tak szybko nie zapomnieć - uśmiechnęła się ciepło w stronę drowki.

- Ech, - westchnęła - moja droga, znajdujesz się na terenie Zakonu Światła, więc jak logika podpowiada... jestem Mistrzynią właśnie tego miejsca.
Lanatthayen zaśmiała się radośnie i sięgnęła w stronę jasnych włosów mrocznej elfki, zapewne z zamiarem ich pociągnięcia.

westchnęła raz jeszcze...
- Skoro znasz Mangel, mego męża, zapewne rozpoznasz i to - powiedziała i wyciągnęła przed elfkę lewą rękę, na której nadgarstku lśniła zdobiona bransoleta - Na całym świecie jest jeszcze tylko jedna identyczna... bransoleta ślubna mojego męża.
Elfka nachyliła się by przyjrzeć się bransolecie. Lanatthayen skorzystała z okazji i złapała za kosmyk jej włosów nie ukrywając przy tym szczerej, dziecięcej radości

- Dlatego najwyższy czas coś z tym zrobić... Wróciliśmy właśnie z dalekiej podróży i zamierzamy zabrać się za porządki - uśmiechnęła się może trochę mniej słodko niż to miała w zwyczaju.
- Pufff - krzyknęła dziewczynka. Niemal natychmiast poderwał się silny wiatr, obsypał mroczną elfkę liśćmi, po czym zniknął tak samo niespodziewanie jak się pojawił. Lanatthayen radośnie zaklaskała maleńkimi rączkami.

- Pufff? - zawiedzione maleństwo opuściło rączki.
- Zobacz kochanie, jaki śliczny ptaszek siedzi na tamtej gałązce - powiedziała ciepło Arianna wskazując córce ptaka. Na zaciekawionej, dziecięcej buźce znów zabłysnął uśmiech.

Mistrzyni uśmiechnęła się tylko ciepło do amazonki i ruszyła dalej. Jej zamyślone spojrzenie zawisło gdzieś wysoko w chmurach...

Zdawałoby się, że jakaś służka stała na skraju ogrodu, patrząc ze szczytu Gwiezdnej Wieży na otaczające ją tereny. Spojrzała w dół i westchnęła. Nienaturalnie jasne włosy rozwiewał lekki wiatr. Chwyciła w końcu kraj zwykłej, szarej sukienki i odwróciła się. Wyglądała jak zwykła albinoska. Jednak jej oczy były prawie idealnie białe. Również włosy w odpowiednim świetle wydawały sie mienić złociście. Szyję "zdobiła" czarna obroża ze srebrnymi ćwiekami. Jak ona nienawidziła magii! Ci, którzy ja znali rozpoznaliby Ekenę. Jednak nie chodziła na co dzień w takich ubraniach. Widywano ją raczej w spodniach, lub bardziej reprezentacyjnych sukniach. Ale nie w szarej, zgrzebnej sukience kojarzącej sie ze służbą. Podeszła powoli do środka ogrodu. Usiadła na brzegu fontanny i spojrzała na swoje odbicie. Woda nie musiała być nieruchoma, by polimorfka wiedziała o bliznach i zmianach spowodowanych różnymi eliksirami, czy eksperymentami. Odwróciła wzrok i spojrzała na pojedyncze kwiaty, rosnące przy ścieżkach. W pewnej chwili spojrzała na zawiniątko, które przyniosła, gdy przyszła do Ogrodu. Wyglądałoby to na zwykły zwinięty połatany płaszcz podróżny. Wyróżniał go jednak wystający ze środka łeb młodego srebrnego Smoczka. Polimorfka patrzyła na malca przez chwilę. - Tak nie jest zbytnio bezpiecznie. Ani dla mnie, ani dla Ciebie... - Szepnęła, podchodząc do malca i klękając obok niego. Uśmiechnęła się, gdy jaszczur sie obudził. Wzięła go na ręce i znów usiadła na brzegu fontanny. - Ja jestem rozpoznawalna w każdych warunkach, ale Ty niekoniecznie... - Szeptała do Smoka, po czym zaczęła mruczeć coś do niego półgłosem. Gładziła go dłonią po łbie, nie przestając mówić. Mogłoby wyglądać, że do czegoś go zachęcała, albo coś mu opowiadała. W końcu nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu, gdy zamiast gada trzymała na kolanach maleńkiego chłopczyka. Co prawda wydawał się ciut przeźroczysty, ale polimorfka i tak była zadowolona. Zawsze łatwiej opiekować sie dzieckiem, niż Smokiem. No i tak mniej rzucał sie w oczy. Zawsze mogła go też ukryć bez większych problemów. Cały czas uśmiechała się lekko, widząc jak Astaroth zasypia.

Ostatnio edytowany przez Ekena (2008-05-09 19:12:25)