Zakon Światła Ostoja Fantazji

Mistrz gry:

{Paladyn naprawdę zręcznie poradził sobie z wyminięciem śliskich ciał szczurów na posadce. Światło rzucone przez Auriel jawiło się w tym miejscu niczym latarnia morska nad spokojną nocną tonią wody, wszechobecną tutaj.

Przyczyny śmierci szczurów w tymże miejscu mogły być różne: słabość w grupie, zagryzienie, stratowanie, utopienie... Fakt ten byłby taki oczywisty, gdyby nie inny... Część z nich zwyczajnie, lecz powoli zaczęła zanikać. Od półprzeźroczystości wprost do nicości. Wkrótce nie było już po nich śladu.

Szloch przestawał być ciągły. Wyciszył się trochę, a z prawego korytarza doszedł wytłumiony huk. Coś jakby upadło. Potem wciąż ktoś płakał, ale cichutko.

Z początku zapach wody dla zmysłów amazonki był rzeczywiście stęchły i nieprzyjemny, lecz z każdą sekundą zmieniał się. W sadzawce woda wydawała się lekko i systematycznie poruszać. Zapach nie był już tak nieciekawy, wręcz przeciwnie. Woda zaczęła pachnieć słodko. Same opary miały posmak leśnych owoców. Wygląd wody nie uległ zmianie.

Podczas stosunkowej ciszy, która rozpanoszyła się w domu wody, dobiegł jeszcze głuchy hałas i drobne zatrzęsienie spod grubej, kamiennej podłogi. Tupot, a potem brzęk sporego kawałka metalu o kamień.}

Ostatnio edytowany przez Fallian De'Aray (2010-09-09 20:33:05)

Auriel zbierając siły zauważyła, iż ciała szczurów znikają. Usłyszała huk a następnie dziwne, budzące grozę hałasy. Zatrwożona drgnęła niczym wybudzona z letargu. Wyprostowała się. Spojrzała na amazonkę.
- Sprawdźmy co się dzieje. Nie traćmy czasu na stanie tutaj! - powiedziała głosem przywódcy jakiego towarzysze do tej pory nie słyszeli z jej ust. W myślach przypominała sobie wszelkie przydatne w tejże sytuacji czary.

Mistrz gry:

{Miejsce wyciszyło się. Zostało jedynie świadectwo obecności tu kogoś lub czegoś w postaci cichego szlochu. I zwyczajne odgłosy kapiącej wody.
Hałas dobycia broni rozbrzmiewał bardzo krótko, bowiem echo zostało stłumione właśnie przez szum wody.
Zupełnie nic się nie działo. Wszystko wróciło w domu wody do normy, czy to cisza przed burzą?
Paladyn był w stanie teraz ocenić rzeczywistą ilość kufrów. Było ich osiem, a każdy z nich drewniany, lecz z solidną ramą i ciężką kłódką.
Dochodząc do pomieszczenia z nimi musiał minąć ladę recepcji i stróża.  Nie było w niej nic szczególnie przykuwającego oko, poza pergaminami z dokumentacją, wszędzie walającymi się kartami do gry i... drewnianą, ozdobną kasetką.
Nepekil stojąc naprzeciw skrzyniom musiał odczuć dziwną presję, a źródło jej znajdowało się tuż za nim, dokładniej trochę wyżej- przy wysoko zawieszonym (ok. 6m) suficie nad ścianą z wejściem do pomieszczenia z kuframi.}

Ostatnio edytowany przez Fallian De'Aray (2010-09-12 15:05:32)

Nikola ruszyła za nim, jednak na jego słowa zatrzymała się, unosząc miecz i przebierając palcami na rękojeści. Cokolwiek tam było - żywe, martwe, magiczne czy nie, mogło wymagać interwencji. Lepiej nie pchać się lwu do paszczy.
Amazonce przez myśl przeszedł dziwny brak stróża...albo chociażby jego ciała.
Spojrzała w górę, lecz to, że dalej stała w przedsionku i że w górze panowała ciemność nic nie ujrzała.

Mistrz gry:

{Bohaterowie spoglądali na kamienie, poprzez ciemność, poprzez rzadką mgłę pary wodnej.
Kamienie były odkształcone, lecz zbyt nienaturalnie jak na architekturę Quidsors. Światło czarodziejki Auriel wraz z odbijającymi je lśniącymi klingami Nikoletty i Nepekila zaczęły ujawniać prawdę.
Światło zdradziło pozycję stworzenia, bezlitośnie rozpraszając jego kamuflaż.
A był to ogromny pająk, ściślej pajęczyca. W miarę utraty perfekcyjnego kamuflażu, ukazywało się jej prawdziwe oblicze. Rozpiętość włącznie z odnóżami miała na niemal cztery metry... pozostałych odnóży, bowiem dwóch brakowało. Stały się kikutami, w dodatku ohydnie rozszarpanymi. Mimo to pajęczyca potrafiła utrzymać się na wilgotnej ścianie. To by tłumaczyło dlaczego jej ubarwienie było tak egzotyczne: zielono czarne z żółtymi tygrysimi elementami.
Po chwili odsłoniło się coś jeszcze. Na odwłoku siedziało jeszcze pięć mniejszych pająków o półmetrowej rozpiętości. Jeden wyglądał na martwego. Był zmiażdżony. Inny pozbawiony połowy odnóży trzymał się kurczowo i dygotał, coraz słabiej. Życie z niego ulatywało. Trzy pozostałe jak i matka obserwowało trójkę przybyszów.
Nikoletta z racji swego zawodu była w stanie odczytać emocje. Były nimi znajome, strach, niepewność i desperacja.}

Ostatnio edytowany przez Fallian De'Aray (2010-09-17 20:38:38)

Bezszelestnie wyłonił się z tłumu, mijając gapiów niczym duch przeszywający ich ciała. Przystanął na werandzie, zmysłami badając wnętrze. Najwidoczniej już ktoś w środku był. Odbierał mieszane uczucia, z czego potęgowała niepewność. Również poczuł się dość niepewnie, mimo to położył dłoń na klamce, przyduszając ją otworzył drzwi. Zaraz po wejściu rozejrzał się dyskretnie, gdy zaś jego węch napotkał przeplatające się barwy krwi, pojął iż ma do czynienia z człowiekiem, elfem oraz smokiem. Ludzką krew rozpoznał, nie mógłby zapomnieć tak intensywnej i niecodziennej mieszanki, zaś dwie następne były mu obce. Podążając za źródłem dotarł do ich właścicieli.  - Witajcie -  Zaczął niezwykle stanowczym i tajemniczym głosem.

Dzięki Fall za propozycję dołączenia ;)

Wcale nie zdziwiony widokiem pająków, zachował, jak na Paladyna przystało, kamienny spokój. Dokładnie przyjrzał się tym stworom, kącikiem oka spoglądając na przybysza. Nie wykazywał jednak większego zainteresowania jego osobą, lecz tylko powiedział, jak często, suchym głosem:

- Nie chciałbym narażać nas na jakieś niebezpieczeństwo związane z tymi istotami, ale chyba wypadało by skrócić im męki. Są jednak wystraszona, raczej nie poszły by za nami, bojąc się tego czegoś, co im to zrobiło. Ale.... Mogą wypełznąć na zewnątrz, gdzie wciąż jest dość sporo ludzi. Więc co myślicie? - Powiedział, jakby na potwierdzenie, jak i zaprzeczenie myślom Amazonki.

Gdy przybysz zbliżył się znacząco i przywitał się, Paladyn wyczuł w nim coś dziwnego. Nie wiedział co myśleć, wolał poczekać na opinię towarzyszy.

Dźwięk upadającego na podłogę martwego pająka oraz zachowanie jego matki wzbudziło w Auriel współczucie, jednak nie zapominała, że to nadal niebezpieczne stwory. Zaatakowane przez kogoś były obecnie rozdrażnione i przestraszone co mogło powodować nagły atak.
- Masz rację, trzeba coś z tym zrobić. - powiedziała spokojnym, opanowanym głosem. Nagle odwróciła niezauważalnie głowę w stronę korytarza. Nie robiąc zamieszania wytężyła słuch. Doszedł do niej dźwięk kroków. Kroki te były wolne zbliżały się w ich kierunku. Słyszała stukot podkutych butów oraz dźwięk szurania, jak by coś było ciągnięte po podłodze. Odgłosy te sprawiały wrażenie jak by to coś było duże, ciężkie i uciążliwe. Odgłos ten wzbudził w Auriel uczucie grozy. Kroki zbliżały się, jej serce zaczęło bić coraz mocniej. - Coś słyszę. - powiedziała spokojnym, cichym, aczkolwiek zwracającym uwagę głosem do swoich towarzyszy. - Coś się zbliża. - dodała z powagą i udawanym spokojem.