Zakon Światła Ostoja Fantazji

Odprowadziła kobietę wzrokiem i przez chwilę wpatrywała się w miejsce gdzie zniknęła. Otrząsnęła się z nieprzyjemnego wrażenia, że tamta kobieta oznacza kłopoty i ruszyła w stronę basenów.
- Beanna - gwizdnęła cicho. Kruk poderwał się w górę i zatoczył małe kółko nad miejscem, w którym przebywał arcykapłan. Jasmin uśmiechnęła się i wkroczyła delikatnie uchylając parawan.
- Panie - jego nagość nie była dla niej krępująca w żadnej mierze. Prześlizgnęła wzrokiem po jego sylwetce tak, jakby miał na sobie pełen rynsztunek. - Czegoś sobie życzysz? - kruk opadł na jej ramię i skubiąc kosmyk włosów opadający jej na twarz, zanurzył dziób we włosach nimfy. Miękkim ruchem przygładziła ptaszysku piórka i pieszczotliwie palcem obwiodła rozwarty dziób. Kruk zareagował na pieszczotę ocierając się o jej policzek po czym przeskoczył na górną krawędź parawanu i zastygł tam wpatrując się w salę po drugiej stronie.

Roześmiała się dźwięcznie i szczerze. Jej śmiech brzmiał jak cicho szemrzący strumień wśród skał.
- Nie będę miała nic przeciwko rozmowie, Panie - z gracją usiadła na wolnej leżance, nalała im obojgu kryształowej wody, uzupełniając kielich kapłana. Z drugiego upiła łyka rozkoszując się nim jak najwyborniejszym winem. Spojrzała arcykapłanowi w oczy i uśmiechnęła się ciepło.
- Jakiś konkretny temat Cię trapi, Panie? - zapytała cichym i przyjemnym głosem, który zdawał się stanowić jedność z otoczeniem, lecz nie niknął bez śladu, a jedynie nabierał nowego wymiaru. - Coś konkretnego interesuje? - założyła nogę na nogę czując się równie swobodnie w jego towarzystwie co wcześniej w towarzystwie Lehory. Kruk przechadzał się po parawanie bezszelestnie jak duch. Jasmin swoim zwyczajem skupiła wzrok na twarzy anioła, przyzwyczajona do tego, że w twarzy i oczach odbijają się wszelkie emocje.

-Tak, jestem szamanką - zaśmiała się popijając wodę małymi łyczkami. Nie miała powodu by ukrywać swoją profesję - Na tyle młodą by uznać, że jeszcze tylu rzeczy muszę się nauczyć i nie odczuwać zmęczenia nieśmiertelnością. Świat jest zbyt fascynujący by się nim nudzić. A miłość... - pociągnęła łyk wody - Czymże różni się miłość do tego co wieczne od tej do tego co śmiertelne? Natura jest wieczna, zamknięta w cykle, z których każdy ma takie same prawo bytu jak każdy inny. Ptaki - wskazała na kruka - umierają, jest to przykre, każde odejście Beanny boli, lecz zjawia się nowy, inny, lecz równie przeze mnie ukochany. Duchy trwają, niezmienne, wieczne, kochane przeze mnie tą samą miłością, którą darzę to co żywe. - zatoczyła krąg dłonią. - I zawsze można spotkać tych, którzy odeszli. - zauważyła - Nawet jeżeli odejdą z tego świata, jest jeszcze ten drugi - uśmiechnęła się łagodnie i zapatrzyła w punkt na wodzie. Wyszeptała coś bezgłośnie i machnęła ręką jakby pogłaskała coś niewidzialnego.
- Jak sobie radzę z tym, że śmiertelny kochanek odchodzi i więcej go nie spotykam? - sparafrazowała jego słowa - Bardzo prosto... Nie zakochuję się. Kocham, ale nie w taki sposób uznany za romantyczny i typowy. - wzruszyła ramionami - Skupiam się na pomaganiu innym, poświęcam czas miejscom takim jak to. - rozejrzała się z czułością.  - Nie twierdzę, że pragnienia ciała są mi obce, gdy się pojawią, nie tłumię ich. Jednak po prostu się nie zakochuję. Odchodzę zanim do tego dojdzie i skupiam się na swojej pracy. - westchnęła - I możesz to potępiać, uważać za niemoralne, ale w taki sposób radzę sobie z własnymi słabościami. Chociaż nie powiem... - zawahała się przez moment, jednak doszła do wniosku, że może pozwolić sobie na szczerość. Jedynie druga nieśmiertelna istota mogłaby to zrozumieć - Czasem doskwiera samotność i brak kogoś komu można się zwierzyć z własnych rozterek. Beanna, mimo całej sympatii jaką go darzę, nie jest zbytnio rozmowny - przeniosła spojrzenie na Anioła i uśmiechnęła się szeroko - A Ty? Jak sobie radzisz z tym wszystkim?

Ostatnio edytowany przez Jasmin (2010-04-06 08:10:02)

- Zbyt wiele zbiegów okoliczności, sprawia, że nie są już zbiegami. - Usmiechnęła się, ponownie sięgając po szklankę wody. Tym razem wypiła wszystko niemal za jednym zamachem. Podeszła do fontanny i nalała sobie kolejną porcję.
Wracając na leżankę kolejny raz spojrzała na sufit, na zdobienia, na parawany, na wszystko znajdujące się w tym przybytku spokoju.
- Co nas może czekać? Pewnie wszystko i nic. Ważniejsze i mniej ważne wydarzenia. Większe sukcesy, mniejsze upadki. - Odgarnęła włosy, które opadły jej na twarz. Musiała cos z nimi w końcu zrobić, bo szło zwariować z tym ciągłym zagarnianiem je za uszy! Ale nie było już Silver na włościach Zakonnych... Któż więc mógł teraz prowadzić interes fryzjera?
Polimorfka nie miała pojęcia. Jak o wielu innych zmainach, które tu zaszły.

Anioł pokręcił głową i powiedział gdy łyknął wodę.
-Strach przed samym strachem będzie się mnożył... Aż będziemy funkcjonować tylko strachem... Człowiek powinien się bać pewnych rzeczy. Jestem kapłanem, uważam że dobrze jest bać się wiedzy zbyt niebezpiecznej.
Anioł strzelił karkiem i machnął lekko jedną z trzech par skrzydeł.
Spojrzał gwałtownie na kobietę lustrując ją gdy tylko zadała pytanie. Westchnął zamyślony i przejechał po bliźnie.
-Zginąłem z głupoty... I własnej naiwności...- powiedział czując ból który temu towarzyszył- Ktoś powiedział że moja ukochana jest w potrzebie... Dałem się zajść i zaszlachtować. Za wcześnie...
Powiedział na wspomnienie arcylicza Archibalda. Spojrzał znów na kobietę i pokiwał głową z uznaniem.
-Co do powodu... Brak. Odrobina szczęścia spowoduje że stanę się duchem ognia po śmierci... Inna odrobina sprawi że skosztuję życia w Niebycie.
Anioł dopił wodę z kielicha i uśmiechnął się ciepło. Myśl o śmierci była przerażająca... Szczególnie dla niego.

Anioł wstał gdy upił dwa łyki z kielicha. Odstawił go na stolik i podszedł do wody.
Usiadł na brzegu basenu i spojrzał w lekkie fale spowodowane ruchem jego nóg.
Obrócił się i powiedział.
-Nie... Nie przyjąłbym tak wielkiego daru...
Powiedział i znów spojrzał w wodę. Była targana nieznanej jej sile, a siłą tą były nogi anioła... Ciekawe czy czuła się tak jak on.
Anioł zaraz pokręcił głową. Nimfa dobrze mówiła. Niech się pozbędzie tego przebrzydłego uczucia które w nim zakwitło. Przetarł twarz i usmiechnął się.
-Odwiedź mnie czasem... Potrzebuje takiej rozmowy częściej. Nie mówię byś już szła... Tylko mówię teraz. Na wszelki wypadek.
Powiedział patrząc w wodę. Jednym zgrabnym ruchem zsunął się do basenu by znów się odprężyć.

Anioł spojrzał na kobietę uważnie. był pod wrażeniem jej mądrości. Oparł się o brzeg basenu obserwując kobietę dokładnie. Potarł zarost na twarzy i powiedział.
-Nie zaprzeczam temu co mówisz. Wiem ze dając nic nie tracimy, dając zyskujemy, dając wskazujemy że zyskujemy.
Anioł przypomniał sobie akademię w której kształtował się na kapłana. Te słowa były słowami jego profesora. Zawsze go lubił za świeże poglądy.
Anioł obejrzał swój tatuaż na ręce i powiedział cicho.
-Oddać się na służbę... To największy dar... Dla obojga stron.
Spojrzał na nimfę i rzekł.
-Zaś obdarzenie miłością... Jest cudem.
Przypomniał sobie powód swego zejścia na Ziemię... Dawniej spoglądał na to jak przez zwierciadło- niejasno... Teraz zaś obserwuje to tak jak powinien.

Ostatnio edytowany przez Dark Verreuil (2010-04-08 15:26:10)