Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Oczywiście - zaśmiała się, kruk znów gdzieś poleciał. Jasmin usiadła na brzegu basenu, nieopodal wodospadu. Pozwoliła by wodna mgiełka opadła jej na twarz i włosy, skręcając je w mocne loki.
Jej buzia promieniowała szczęściem i spokojem, jak całe to miejsce. Spojrzała na nimfę, przypominając sobie, ze musi porozmawiać z Shirei, bowiem przydałby jej się w Domu medyk.
- Z przyjemnością pogawędzę - ochlapała Lehorę wodą, jak to zwykła robić w swoich rodzinnych stronach podczas zabaw z innymi nimfami.

- Owszem. Chcę pomagać, a jednocześnie przenieść choć odrobinę klimatu miejsc, które ukochałam. Ludzie nie potrafią często docenić miejsc, które my, nimfy, kochamy i czcimy. To wszystko ze szkodą dla ludzi oczywiście, bo tracą przez to zbyt wiele. Chciałam im pokazać, że miejsca, w których można doświadczyć idealnej harmonii z naturą istnieją naprawdę. - uśmiechnęła się wygładzając dłonią zmarszczkę na tafli wody. - Poz tym, to miejsce nie jest łaźnią. Tutaj znaleźć można przede wszystkim spokój i siły dla duszy, przy okazji nagradzając również ciało. Ale istotą tego miejsca jest przede wszystkim zapewnienie harmonii duszom i umysłom. Taki był przynajmniej mój zamiar - wyjaśniła. Nie była pewna czy Lehora zrozumie, lecz nie kryła się ze swoimi pobudkami. Uważała że postępuje słusznie.

Ostatnio edytowany przez Jasmin (2010-04-04 15:01:18)

- Ludzie nie tylko nie doceniają darów Matki Natury, oni nie szanują duchów, które obecne są wszędzie i dlatego nigdy sami nie będą w stanie poczuć prawdziwej harmonii - Jasmin  z roztargnieniem skubała kosmyk swoich długich włosów. - Z resztą to nie tylko tyczy się ludzi. Inne istoty niejednokrotnie także mają z tym problemy - westchnęła zanurzając koniuszki palców w wodzie.
- A Ty, Siostro? Czym się zajmujesz? Co Cię przywiodło do miasta? - spojrzała nimfie w oczy.

Kruk zapikował i usiadł naprzeciwko arcykapłana. Wbił spojrzenie czarnych paciorkowatych oczu i nastroszył pióra. Przespacerował się po stoliku dumnym krokiem, po czym obrzucił mężczyznę wyczekującym spojrzeniem. Zakrakał ponaglająco, zupełnie jakby chciał powiedzieć: Czego chcesz?

Anioł lekko drgnął gdy niespodziewanie pojawił się gość.
Spojrzał na kruka i uśmiechnął się.
-Wezwij swoją Panią...
Mrugnął ptakowi porozumiewawczo. Coś mu się zdawało że czarne ptaszysko rozumiało więcej niż mogło się wydawać.
Anioł przetarł swoją twarz i łyknął chłodnej wody. Napój tak prosty a tak pomocny.
Cóż, zazwyczaj pijał wina jako Arcykapłan... Teraz ma wodę. A święte pisma mówią że prorok Augulus zmienił wodę w wino... Dawno temu. Widocznie miały coś wspólnego.

Nikoletta odwróciła się, dość spokojnie. Bystre oko nimfy od razu oceniło, że przybyszem jest kobieta, mimo że jej sylwetkę skrywał gruby płaszcz.
- Taak... - mruknęła, przebierając wolno palcami owiniętej skórzanym paskiem dłoni.
Na pewno piękna nimfa spostrzegła także wystającą ponad lewy bark rękojeść miecza. Drugi przytroczony był do prawego biodra. Nóż myśliwski wisiał spokojnie ponad pośladkami. Mizerykordia spoczywała w cholewie buta. Kołczan ze strzałami przypasany był przy lewym boku. A łuk zarzucony był na plecy, jak i miecz.
- Co to za miejsce? - zapytała, nie zdejmując kaptura.
Głos kobiecy. Lekko ironiczny.

- Dom Wody, Pani. Miejsce, gdzie można odnaleźć harmonię ducha - wyjaśniła nie spuszczając z przybyłej wzroku. - Miejsce, w którym cenimy sobie spokój i ciszę - uśmiechnęła się uprzejmie. - I gdzie znajduje się oczyszczenie duszy, gdy tego potrzeba. - nie chciała tu żadnych awantur - Czy tego szukasz, Pani? - na jej łagodnej twarzy brew powędrowała lekko w górę, nie przywykła bowiem do ironii w tym miejscu.

Kruk otworzył dziób ale nie wydobył z siebie nawet najmniejszego dźwięku. Uniósł dumnie głowę i zrobił kilka równie dumnych kroków, zupełnie jakby chciał powiedzieć Wieczność... Pfff.  Też mi coś. Nie masz się czym chwalić, Stary.

- Nie było - przyznała spokojnie - To dość nowy budynek - nie uznała za stosowne uświadamiać kobiety o jak nowym  budynku mowa.
- Zwą mnie Jasmin i jestem Opiekunką tego Domu. Jeżeli chcesz, Pani, zaznać relaksującej kąpieli i pomedytować to dobrze trafiłaś i z przyjemnością Cię ugoszczę w tym przybytku. Jeżeli nie, to wybacz, ale mam obowiązki, którymi muszę się zająć - patrzyła na kobietę pełna stoickiego spokoju i cierpliwości.

Tymczasem kruk przefrunął na leżankę arcykapłana i spacerował dumnie po oparciu, nad głową Darka. Wyglądał jak żołnierz pełniący wartę. Co jakiś czas przystawał, przekrzywiał łepek i wbijał czarne jak węgle oczy w anioła.