Zakon Światła Ostoja Fantazji

Tak... zdecydowanie wzrok kota hipnotyzował. Z jednej strony nie mogła przestać się patrzeć, ale z drugiej czuła, że musi stąd iść. Jak najszybciej. Nie miałazamiaru tu zostać. Poczuła się obco. Ale spojrzenie kota.
Cóż.. nic się nie stanie, jeśli chwilkę z nim posiedzi. A kot.. widocznie miał w tym jakiś cel. Tylko jaki?
Tak więc usiadła i.. czeka.

Wiedziała, że nie powinna tu siedzieć. Coś jej mówiło, że z tego nie wyniknie nic dobrego. Jednak nie potrafiła się oprzeć. Strasznie irytowała ją jej własna słabość...
"Wstawaj głupia i wracaj do domu!" -krzyczał jeden głosik w jej głowie.
"Co ci szkodzi posiedzieć, przecież jest miło... Patrz sobie, patrz..." -tak ją kusił drugi głosik.
Nadal wpatrywała się w kota.
"Nie powinno cię tu być. Mało masz kłopotów?! Co Ty..dfhyn aggrhhh ratunku..." -głosik numer dwa skutecznie uciszył pierwszy głos, głos rozsądku.
Nie wiadomo jak tego dokonał, ale osiagnął cel.
Została i dała sie zahipnotyzować...

Kapłan, idąc za dźwiękiem, wyszedł z pokoju. Pierwsze co zobaczył za drzwiami był kot, wpatrzony w elfkę, która zdawała się odrobinę nieobecna duchem. Kapłan widział już kiedyś taki stan, dawno temu, jeszcze w drodze do Zakonu, pamiętał, ze identycznie zachowywały się trzy wiedźmy, obozujące na tej samej polanie co on. To byłą ta sama mina i ten sam wzrok!
Kot mruczał rozkosznie, machając miarowo ogonem.  Nie odrywał wzroku od Aranel, nie patrzył na kapłana, ale on WIEDZIAŁ, ze anioł tam stoi i się mu przypatruje. Darkowi pozostały tylko dwa wyjścia, opuścić wpojone mu w trakcie świątynnej służby zasłony i pozwolić sobie odejść tam, gdzie teraz przebywała dusza elfki, lub kopnąć kota i wybudzić tym samym Aranel.... Choć nie był pewien czy ta druga opcja jest taka dobra, duch dziewczyny mógłby przecież nie odnaleźć drogi do ciała.

Tak więc dusza opuściła ciało i powędrowała... gdzie? Ano trudno to określić...
Była teraz wolna od wszystkiego, od cielesnosci, od wszelkich problemów doczesnych.
Zdecydowała się na podróż z której mogła nigdy nie wrócić... ale patrząc w oczy kota śmiało można było powiedzieć: "Czy te oczy mogą kłamać?"
Nie bała się. Była dziwnie spokojna...

Anioł rozejrzał się zachwycony i spojrzał na towarzyszkę. Chwycił ją za rękę i pognał przez ściany swego przybytku.
Może znajdzie tu coś co go zaintryguje. Może odkryje coś co ukryto.
-Nie waż mi się oddalać. Naraziłem się dla ciebie i oczekuję że będziesz posłuszna.... Chociaż teraz.
Po tych słowach dalej szukał czegoś dziwnego. Ten kot nie bez powodu dał im taki dar. Owszem, jako Arcykapłan czasem miewał wizje zsyłane przez bogów... Ale taki stopień para normalności był niesamowity.
Przez moment rozważał pozostanie w duchowej postaci... Jednak odrzucił ten pomysł.

Ściany i sufity nie kryły niczego, po za zwykłymi tunelami powietrznymi, stworzonymi dla lepszej wentylacji pokoi i, chyba, dla wygodniejszego przemieszczania się szczurów który, jak się okazało, kapłan miał pod dostatkiem.
Nagle przed nimi pojawił się kot, który wyrwał ich jestestwa z okowów cielesności. Widzieli go bardzo wyraźnie, choć przez jego ciało prześwitywały kawałki muru na tle którego go widzieli. Zwierzak był pewny siebie i dumnie unosił ogon, okazując zainteresowanie.
Naraz odwrócił się do nich czarnym jak noc tyłkiem i bez oglądania się ruszył przed siebie, w stronę… nieba?

-Nie wiem, czy coś najlepszego dla ciebie jest równe z czymś dobrym dla mnie.. -mruknęła pod nosem.
Uwolniła swoją dłoń z jego uścisku.
-Lepiej tego nie rób... bo kto to widział.. -powiedziała dość ironicznie.
Ale za kotem poszła. I już się więcej nie odzywała. Nie miała po co i do kogo.
No, chyba, że kot by z nią porozmawiał. Jednak na razie był niemym przewodnikiem.
Nagle poczuła wszechogarniający ją smutek. Gdyby nie było świadków,to rozbeczałaby sięna dobre. A w tej sytuacji pozwoliła sobie na jedną, małą łzę, którą ukradkiem starła ręwawem sukni.

Nie chce jej odpowiedzieć? Dobrze więc, ona też będzie milczała...
Cała ta sytuacja napawała ją lękiem. Bo w sumie po co tam idą? On to może jeszcze, w końcu ArcyKapłan, ale ona?
Dziwne to, bardzo dziwne...
Przez jakiś czas zastanawiała się, czy może nie zawrócić i jakoś "wskoczyć" do ciała. Potem wróciłaby do siebie i byłby spokój. Ale nie. Coś jej podpowiedziało "idź". No więc idzie.
Jednak miała nadzieję, że niedługo koniec tej osobliwej wędrówki...