Zakon Światła Ostoja Fantazji

Znów zerknęła na chłopaczka, tym razem spojrzeniem wyrażającym bezgraniczne zdziwienie, ugryzła się jednak w język nim zapytała o jaką cholerną bandę chodzi. To byłoby... Dziwne i mogło wydać się małemu podejrzane. Ireth mogła się jedynie domyślać ile czasu mały spędził wśród większych i mniejszych łotrów. Na samą myśl, za to, robiło jej się niedobrze.
- Nie odpowiedziałeś kim jest ten Jorus. To twój ojciec, czy ojciec całej waszej bandy, hm? - Zapytała kierując swoje spojrzenie ponownie na obręcz na krzewie. Może wystarczyłoby ją tylko podważyć? Może poruszanie się z całym tym łańcuchem nie byłoby najwygodniejsze, ale zawsze byłoby możliwe! Potrząsnęła głową odrzucając całe to gdybanie. Jak na razie to musiała dzieciaka uwolnić. Dosyć gwałtownie wyjęła zza paska swój sztylet, chwilę ważyła go w dłoni, po czym skierowała ostrze w stronę metalowego kółka. Chciała włożyć klingę między metal a pień krzewu, a następnie przechylić ją w taki sposób, by powstał prosty mechanizm podważający. Może wtedy obręcz odpuści?

- Nie dotrzyma. - Powiedziała raptem. Mogło być to okrutne, jednak Ireth uważała, że jest to słuszne. Chyba z tym małym powinna być szczera? Nawet aż za szczera, jednak tak właśnie pamiętała swoich rodziców. Zawsze będący wręcz bezwzględnie prawdomówni...  - Jeśli nie dotrzymywał wcześniej, co miałoby go skłonić do zmiany postępowania? - Rzuciła w przestrzeń, tym razem używając nieco łągodniejszego tonu. W końcu chciała żeby chłopak poszedł z nią dobrowolnie, nie chciała go zmuszać, bo... Po prostu nie chciała. Chwyciła koniec łańcucha w dłoń, drugą zaś wepchnęła swój sztylet z powrotem za pasek.
- Przykro mi Mały. Ale twój tata ucząc cię tego fachu. - W tym momencie zatoczyła dłonia koło obejmujące ziemiankę. - Jest po prostu... Zły. Niepoprawny, wyjęty spod prawa. - Westchnęła. - To jest nielegalne i nie mogę pozwolić by było kontynuowane. I... Proszę nie płacz! - Ostatnie zdanie wypowiedziała już nieco nazbyt piskliwie, jakby sama zaczynała popadać w histerię. Chciała jak najszybciej się stąd wydostać. Nawet jeśli miała jeszcze trochę czasu, to wolałaby nie napatoczyć się teraz na szanownego pana Jorusa.
- Chodź. - Poleciła.

- Jak to gdzie? - Zapytała siląc się na spokojny ton, mimo iż w środku właśnie coś jej się przewróciło. Bo niby, gdzie miała zabrać tego chłopaczka?! Sama nocowała albo gdzieś w Puszczy jako zwierzę, albo po okolicznych zajazdach lub jeszcze gorzej w jakiś opuszczonych stodołach i ruderach...
- Mówiłeś coś o obiedzie, prawda. To oczywiste, że idziemy na obiad. - Przywołała na twarz delikatny uśmiech, gdy to podchodziła do miejca, nad którym rozciągało się wejście do kryjówki. Tutaj przydałaby się jakaś drabinka, czy cokolwiek co doprowadziłoby ich wyjścia i 'bezpiecznego' pola, a potem z dala od tego przeklętego miejsca. Rozejrzała się, raz jeszcze zerknęła na małego polimorfa, a potem znów na niebo widniejące ponad nimi.
Ile on siedział w tej cholernej dziurze? Bez słońca, bez przestrzeni, bez wolności? Nawet nie chciała wiedzieć.
- Masz ochotę na coś konkretnego Mały? - Potem niemal uderzyła się otwartą dłonią w twarz za swoją bezmyślność. - Właściwie, to jak ci na imię, co?

- Bo mój plan nie przewidział, że będę musiała tu schodzić. - Mruknęła, rozglądając się uważnie za czymś co mogłoby jej pomóc się stąd wydostać. Westchnęła. Powinna była już dawno temu zorganizować sobie chociaż linę, ale jakoś zawsze brakowało jej czasu, by wybrać się na targ. No i żałowała też tych kilku dukatów.
- Ja jestem Ireth. Na bogów, czy ty nigdy nie jadłeś czegoś normalnego? Ja rozumiem jak to jest być częściowo drapieżnikiem, ale w takim wieku nie powinno się zajadać tylko mięsem. Miałeś ty kiedyś w ogóle do czynienia z pieczywem, albo warzywami? - Zapytała nie czekając specjalnie na odpowiedź. Mówiła, bo to niwelowało ciszę, ciszę, która ją przytłaczała. Cały czas się też rozglądała.
- Myślisz, że ten twój łańcuch sięgnie tam na górę? - Wskazała dłonią otwór nad nimi. - Bo jak tak, to ja bym go tam rzuciła, potem sama bym wyleciała, a potem wyciągnęła ciebie. Oczywiście zakładając, że umiesz się wspinać. - Przecież jego kocia część musiała umieć... - Bo wolałabym nie wciągać cię za nogę. - Powiedziała, zerkając na Umira i trzymany przez niego łańcuch.