Zakon Światła Ostoja Fantazji

-Parodia ptaka, wierna jak pies... To już jest chyba groteska, prawda?- Młodzieniec uśmiechnął się, nie ukrywając już politowania. Bawiło go to, a jednocześnie dawało trochę do myślenia. Nie było tam jednak miejsca na nic pozytywnego...
Wojownik wziął do ręki bandaż i zręcznie zaczął obwijać rękę Ireth. Zaczął dość wysoko, w pobliżu łokcia, a wiązało się to z tym, by końcówka bandaża nie zwinęła się i nie uciskała opuchniętej ręki. Tu już musiał sobie pomagać drugą dłonią, jednak starał się nie zbliżać srebra zbytnio do skóry Dziewczyny. Bandażował to w górę, to w dół, korzystając z techniki krzyżowej, a zakończył ładną wstążeczką na środku przedramienia.
-No... Do kontroli za dwa dni. A tak w ogóle to nie za ciasno?- Głos chłopaka wydał się jakiś troskliwy, tak więc Shiro wytłumaczył się, jeszcze zanim Polimorfka zdążyła cokolwiek pomyśleć.
-Jeśli opatrunek zblokuje drożność żył na dłużej, trzeba będzie obciąć rękę. A to się będzie wiązało z kolejnymi kosztami...- Coś ostatnio za bardzo groził tą amputacją. Ta myśl z kolei przypomniała mu o Fin.
-A tak w ogóle to gdzie moja przeurocza asystentka? -Nagle skamieniał, prostując się wyraźnie. Po chwili już obmacywał się po całym ciele, sprawdzając wszystko...
-Niech by szlag tę przeklętą złodziejkę!- Daray zerwał się na równe nogi i zaczął krążyć po gabinecie i obracać się wokół własnej osi, nie bardzo wiedząc co z sobą zrobić. Zaczął się więc śmiać... Głośno, dziko i cholernie złowrogo... To nie wróżyło nic dobrego dla nikogo...

Lunati czaił się już na "przypadkowe" draśnięcie wojownika w łydkę, gdy ten nagle podniósł głos i półgryf zerwał się na równe nogi. Nie podobała mu się nagła zmiana w zachowaniu człowieka, dlatego też zjeżył pióra oraz sierść, stając między nim a Ireth. Chciał koniecznie osłaniać polimorfkę przed nieprzewidywalnym młodzieńcem, jednocześnie pragnął zabrać ją z tego miejsca. Bestia ustawiła się tak, by dyskretnie zaoferowac czarnowłosej swój grzbiet i zwyczajnie wynieść ją gdzieś, gdzie byłaby bezpieczniejsza. Pal licho, mógłby nawet odtransportować ją, gdzie chciała a potem zostawić, gdyby wolała być sama, ale nie zamierzał za nic pozostawiać jej samej z tym nieobliczalnym człowiekiem. Zaskrzeczał cicho, zerkając na Ireth. I tak zamierzał za nią pójść i pilnować jej, ale gdyby zgodziła się na jego towarzystwo z własnej woli, byłoby znacznie łatwiej i wygodniej.

Ireth zaś postanowiła wręcz oscntacyjnie ignorować półgryfa. Skoro sam nie raczył się usunąć, to ona 'własnoręcznie' usunęła go ze swego umysłu i myśli. Uwwagę zaś skupiła na Shiro. Wyłapywała każdy, nawet najmniejszy jego ruch, samej starając się ani drgnąć. Bardzo chciała wtopić się w tło, zniknąć. Jeśli jednak nie mogła tego zrobić, to wolała zbierać informację o swoim potencjalnym wrogu. Każdy w końcu szczegół z jego zachowania mógł w późniejszym czasie jej się przydać. Zwiększyć szanse na przeżycie.
Jego słowa, choć mroziły krew w żyłach, miały w sobie coś, co dziwnie polimorfkę ciekawiło. Czy Fin była, jest jego niewolnicą? Nie wiedziała nawet, że na Ziemiach Zakonnych ktoś trudnił się tak szlachetnym zajęciem jak handel ludźmi. A teraz właśnie dowiadywała się, że ostatnie długie godziny spędziła 'z Panem'. Niepokojące rzeczy się działy, gdy Mangel opuścił swe włości... Bardziej jednak marwtił ją fakt, iż sama będąc zadłużona u Młodzieńca miała duże szanse by podzielić los Łapy... W końcu nie mogła służyć u Ekeny, sam Wojownik wspomniał, że wówczas jej praca nie trwałaby zbyt długo...
Myśl, która nagle pojawiła się w jej głowie, trochę ją przeraziła, jednak fakt ten zepchnęła wgłąb umysłu.
- Mogłabym wytropić ją dla Ciebie... - Powiedziała cicho, jakby nieśmiało. Odkąd sama zaprzestała trudnienia się złodziejskim fachem dosyć mocno ganiła zachowana lekko mówiąc 'przywłaszczające cudzą własność'. Fakt jednak, że chciała pomóc w schwytaniu dziewczyny był wciąż dla niej niepojęty. Żeby skazywać kogoś na niewolę... Lub coś gorszego...
Teraz jednak musiała dbać wyłącznie o siebie. Trzeba spłacić własny dług.
Podparła się na jednej dłoni, by znaleźć się w pozycji siedzącej. Wiedziała, że pytaniem tym, mogła mocno narazić się ego Wojownika, jednak i ten szczegół postanowiła na razie zignorować.
- Pozwól mi wykorzystać mój naturalny talent... Tak mogłoby być dla Ciebie szybciej. - Celowo stosowała tryb przypuszczający, by przypadkiem jeszcze bardziej nie rozeźlić chłopaka.
Pozostawało tylko pytanie, czy Motykarz zgodzi się iść za nosem kulawego wilka...

Słuchała jego słów z wyrazem chłodnej obojętności na twarzy. Nie pierwszy i nie ostatni raz ktoś zarzucał jej (z resztą całkiem słusznie) niehonorowość.
Czy się tym przejęła? Trochę tak, jednak nie na tyle, by okazać to swą postawą, czy chociażby najmniejszym drgnięciem ust.
Tak naprawdę, Shiro nie jej nie znał, nie mógł znać. Była osobowością tak złożoną i jednocześnie tak rozbieżną w swych postawach, że niejednokrotnie sama Ireth się w niej gubiła. Jakże więc ktoś inny mógł zrozumieć wszystkie motywy jej działań?
Gdy chłopak skończył się zbroić, przemawiać i jeść w końcu odważyła się do niego odezwać. Słowa niejako miały stanowić jej obronę, choć sama Polimorfka nie odczuwała zbytniej potrzeby tłumaczenia się ze swych decyzji.
- Słyszałeś kiedyś, że tonący brzytwy się chwyta? - Uśmiechnęła się krzywo i odwróciła wzrok, kierując go na drzwi. Uciekła gdzieś myślami. Może w przyszłość, może w przeszłość... Chwilę później zaś ponownie wlepiała swe spojrzenie oczu o dziwnej i nieokreślonej barwie w Wojownika. Jej wzrok zdradzał wiele, jak badzo się waha, jak bardzo obawia się tego co miało nadejść, choć wszystko to starała się ukryć za maską, którą budowała od lat. Gdy maska ta spadła kilka godzin temu, tak naprawdę cały swój wizerunek 'dla ludzi' musiała budować od nowa. A to mogło jeszcze trochę potrwać...
- Tak, nie jestem godna ani Twojego, ani niczyjego zaufania. - Z jej twarzy zniknął niemiły uśmieszek, znów zaś pojawiła się obojętność z nutką jakby melancholii. Nieokreślonego smutku, który towarzyszył Polimorfce niemal od zawsze, którego źródła tak do końca nie znał nikt. - Nie jestem godna tak jak każda inna osoba na tym świecie. - Ponownie zamilkła, dając swym słowom zawisnąć i rozpłynąć się powoli w powietrzu. Dziwne to było przekonanie, choć jakże słuszne.
- A to, że nie wolno mi wstawać, wcale nie musi oznaczać, że tego nie zrobię. - Dodała na sam koniec. W końcu już nawet nie leżała, a siedziała na posłaniu, czego Motykarz zdawał się nie zauważać. Zawroty głowy, mimo iż nie minęły całkowicie, to zelżały po ugaszeniu palącego i nienaturalnego pragnienia i Ireth wierzyła, że lada moment ustąpią całkowicie. Właściwie to wątpiła, czy w ogóle będzie w stanie przeleżeć w bezruchu chociażby kilka minut więcej, gdyż z natury była osobą dosyć żywiołową. Ciężko było ją na stałe zatrzymać w jednym, szczególnie ciasnym miejscu.

Ostatnio edytowany przez Ireth (2010-10-21 18:57:54)