Zakon Światła Ostoja Fantazji

- Następny! - usłyszałeś pełen znużenia głos urzędnika siedzącego przy stoliku, ocierającego właśnie czoło z potu prawą ręką, tylko po to, by w chwilę potem znowu oprzeć na niej swoją pulchnie wyglądającą twarz.
Po chwili zorientowałeś się, że przyszła właśnie twoja kolej. Strażnicy na samo spojrzenie w twoją stronę poprawili chwyt na swych broniach i z pewną dozą ostrożności przyglądali się twoim poczynaniom. Nie było jednak na ich twarzach ani śladu strachu. O, nie. Co to, to nie. Mogłeś się mylić, ale może nawet i znalazłeś w ich oczach pewien niebezpieczny błysk nadzieji, że może będą mieli okazje przetrzepać komuś tyłek i poczuć raz jeszcze pokaźną dawkę adrenaliny we krwi.
- Oho, kogo my tu mamy. Wampir. Nie wiem czy wiesz, kolego, ale tutaj nie lubimy wampirów. A ty to już w ogóle wyglądasz na kawał skurwiela i moczymordy. A takich tu nie trzeba....więc? - Spojrzał na ciebie pytająco. - masz coś, po okazaniu czego mógłbym zechcieć cię wpuścić....?

Mężczyzna zimno spojrzał ci w twarz, zupełnie tak jakby twoje słowa odbiły się od niego jak woda od skały, a następnie postawił prawą rękę na stole(tą która wcześniej podpierała jego podbrudek), z lewą uczynił tak samo, tym razem odkładając pióro które trzymał w tej ręcę - widać był leworęczny. I powiedział najspokojniejszym, najnaturalniejszym tonem jaki, wydawało ci się, mógł zaoferować świat.
- Posłuchaj mnie uważnie, wampirza kupo gówna. To, że jeszcze żyjesz, zawdzęczasz tylko i wyłącznie mojemu dobremu humorowi. Gdybyś przybył tu wczoraj, za sam wygląd moi chłopcy zrobylibyci z dupy kawał mielonego. A teraz bądź tak łaskaw i wsadź sobie ten jebany papierek głęboko w twój pasożytniczy odbyt i pokaż mi coś wartego uwagi, na przykład 150 dukatów, bo twoje chędożone zęby wylądują na targu jako atrakkcja dla trzylatków. -tutaj już pozwolił emocją wpłynać na ton jego głosu. - Co ty grethit myślisz? Że gdzie jesteś? W jakiejś jebanej ostoi szczęścia i radości? No, grethit, patrzcie go! Przestępcy szuka w mieście! Serio?! SERIO grethit? Tutaj jest więcej przestępców niż kolesi którym twoja matka dała dupy. - Strażnicy za mężczyzną stali niewzruszeni, trzymając broń w absolutnie pełnej gotowości. Nawet lekki grymas nie przebiegł ich twarze - byli niewątpliwie prawdziwymi weteranami. Może dla tego mężczyzna za stołkiem czuł się tak pewnie i bezpiecznie? W każdym razie dało sie słychać prztulone śmiechy istot stojących za tobą, a czasami nawet i słowa pogardy odnoszące się do twojej rasy.
Mężczyzna siedzący za stołem spojrzał na ciebie wyczekująco, nadal zachowując stoicki spokoj.

Mężczyzna patrzył jeszcze chwilę na ciebie ze stoickim spokojem, po czym spuścił oczy w stronę sakiewki, delikatnie otworzył zawartość, potrząsną parę razy i wrócił wzrokiem do ciebie:
- Nie dasz? A mi się wydaje, że już nic więcej nie masz....he he ...-zaśmiał się chrapliwym głosem. - zainkasował zakonną zapomogę i udaje chojraka. - człowiek westchnął przeciagle, jakby się zastanawiając co by tutaj z tobą zrobić po czym powiedział leniwie.
- Dobra, wypierdku...- przybliżył głowę do twojej i kontynował szeptem. - Wpuszcze cię, ale będziesz mi winien przysługę. Specyficzną. Znajdę cię może jutro, może za tydzień, może w ogóle. Ale jeżeli już cie poprosze, a spróbujesz mnie wychujać, to będziesz wisiał na własnych jajach, jasne...? - Nie czekając na odpowiedź, odsunął sie z powrotem i już całkowicie oficjalnym tonem rzekł.
- Imię i nazwisko oraz cel przybycia.

Mężczyzna schował sakwę gdzieś pod stół(widać miał tam specjalną szufladkę) i zapisał na pergaminie leniwie  to, co mu powiedziałeś po czym kiwnął na strażników, a ci cię przepuścili. Stało przed tobą otworem Savantram. Miasto, w które populacja dramatycznie rosła z dnia na dzień. Dumne miasto ludzi.
- Następny! - usłszyałeś za plecami krzyk człowieka siedzącego przy stoliku, kontynującego swoje obowiązki.