Zakon Światła Ostoja Fantazji

Głos gwardzisty może i do uszów paladynów doszedł, jednak zdawało się, że jedynymi świadkami krzyku owego człowieka były pradawne mury fortecy i zwykli mieszkańcy Savantram, którzy komentowali równie głośno, choć mniej grzecznie słowa kapłana:
- Zawrzyj morde, klecho pierdolony! Tu ludzie spać chcą!
- Wypierdalać stąd świry jebane!
- Jak tam zaraz wyjdę, mendy, to poznacie swoich najsraśniejszych osobciście! - Były to niektóre z wielu komentarzy. Było wiele  i każdy różny. Jednak miały wiele ze sobą wspólnego. Agresje, przekleństwa i obietnicę bólu dla kapłanów. Widać to miasto nie było zbyt przyjazne. Nagle, z jednego okna położonego naprzeciw fortecy zaczeła wylewać się jakiś płyn, który po krótkim i dramatycznym locie wylądował z małą gracją na jednym z mężczyzn na koniu. W około zapachniało moczem, kałem i pomyjami. Nie było raczej wątpliwości - owy płyn nie był męskimi perfumami złożonymi w podarunku dla bogów.
Jedna mury pozostały niewzruszone. Nawet najmniejszy głos się nie wydobył.

A odrzwia pozostały zamknięte w pełnym tego słowa znaczeniu. Niewzruszone, zimno spoglądały na sługi świątyni którzy w tym momencie stali na pozycji błaznów dla części dzielnicy biedoty, która raczej nie starała się by ukryć śmiech zmieszany z pogardą.
Jednak śmiechy umilkły, gdy w powietrzu uniusł się stukot kopyt o bruk. W krótką chwilę potem na uliczce przed starą fortecą nie było już 15 jeźdźców, ale około 40. Ci nowoprzybyli wyglądali identycznie - każdy z nich doosiadał idealnie białego rumaka, był przydziany w zabarwioną na czerwoną pełną płytową zbroję(wraz z chełmem) i miał żółty płaszcz. Jedyne co się w ich wizerunkach rózniło to broń którą posiadali - były kusze, miecze, łuki i topory. Cały oddział robił w świetle słonecznym niesamowite wrażenie. Jeden z mężczyzn, który odróżniał się od reszty kolorem peleryny - jako jedyny posiadał kolor niebieski. Jego koń całkowicie posłuszny postąpił parę kroków na przód tak, że stanął zaraz naprzeciw kapłana, który mówił do bramy. Jego glos wydobywający się spod chełmu był spokojny ale równie donośny.
- Wybacz mości kapłanie, jednak wasza władza tutaj nie sięga. Nie macie ani prawa przebywać w tym mieście, ani, tym bardziej - zaakcentował to mocniej - żądać od jego mieszkańców czegokolwiek. Zmuszony jestem więc prosić was, byście opuścili to miasto i nigdy tutaj nie wracali. - To wszystko było wypowiedzian spokojnym tonem bez emocji, jednak ręka kawalerzsty powędrowała sugestywnie w stronę przepiętego u pasa miecza.

Cisza panująca teraz wokoło była wręcz całkowitą odmianą wcześniejszej atmosfery pełnej drwin i żartów - od momentu wkroczenia ludzi na białych koniach panował absolutny spokój ze strony mieszkańców. Jednak mniej więcej w trzech czwartych przemówienia kapłana dało się słyszeć ciche:
- Oszzzz grethit...- ze strony jednego z żołnierzy. Był to szept raczej wyrażający strach i groze niż zdenerwowanie. Inny żołnierz zdawał się lekko kręcić głową. Jescze inny westchnął zrezygnowany. To wszystko nie wróżyło dobrze. Cisza która zapanowała zaraz po tym jak kapłan skończył również.
- Nie...? - Odziwo jego głos pozostał spokojny i dyplomatyczny.
- NO TO grethit PATRZ, CHUJOLIZIE! - kontrast pomiędzy pierwszą wypowiedzią a drugą, był ogromny. Tak jakby nagle, kapitan zmienił się w jakiegoś rządngo krwi barbażyńce. Złość, nie, to za małe słowo, potworna furia aż wlały się na całą uliczkę.
Dźwięk wyciąganego miecza kapitana zawibrował wokoło, a w chwilę później zawtórowaly mu inne dźwięki wyjmowanych broni tworząc swoistą symfonie będącą preludium dla śmiercionośnej walki.
I wtedy stało się coś zupełnie nieprzewidywalnego. Gdy kapitan miał już pognać swego konia, nagle na gromadę kapłanów opadł potężny słup ognia zupełnie z nikąd. Niektórzy ludzie, twierdzili później, że w owym momęcie słyszeli od strony twierdzy jakiś dziwny gardłowy śpiew...
Słup niusł za sobą tak potężną temperaturę, że nawet ludzie znajdujący się w znacznej odległości odczyły znaczny przypływ ciepła. Niemówiąc już s samych kapłanach znajdujących się w epicentrum - ich ciała momentalnie zaczeły się topić zmieniając postacie w wymieszaną, gorącą kupę kości, płatów skóry, wnętrzności, mithrilu i tego, co zostało z koni. Nawet nie zdążyli krzyknąć - wszystko trwało parę sekund co tylko pokazywało jak olbrzymia temperatura musiała tam panować. W moment potem smród nieporównywalny z żadnym innym, nawet dla tak doświadczonych pod tym względem mieszkańców dzielnicy biedoty Savantram rozległ się w uliczce. Palone mięso...
Nawet kapitan, który wcześniej targała furia, przystanął na chwile zdumiony. Jednak była to tylko chwila, a po całym oddziale widać było niesłychaną dyscyplinę - żaden nawet nie drgnął. Nie odwrócił wzroku. Nie zasłonił nosa. Teraz już można było zrozumieć, czemu wywołali taką ciszę wjeżdżając na ten teren. Kto wie....może i tajemniczy słup ognia uratował kapłanów przed gorszym losem.
- I taki los powinien spotkać cały ten jebany kler. Savantram nigdy się nie ugnie przed jakimiś skurwielami dupczącymi młodych chłopców! - warknął kapitan, tak jakby już nie był zdziwiony. Może i na prawdę nie był? - Z powrotem chłopcy, nic tu po nas. Trzeba wysłać poselstwo do tych pedałów i wyjaśnić sobie parę spraw.
Kopyta zadudniły o ziemię pozostawiając za sobą chmurę kurzu która powoli osiedliła się na kupce spopielonych ciał.
W niecałe pięć mint później w okół owej kupki była już zbieranina ludzi walcząca zawzięcie o roztopiony mirhit. Moralność tutaj nie istniała.
A bramy twierdzy zdawały się tak niewzruszone jak to tylko możliwe. Gdy się otworzą....kto wie co z nich wyjdzie...? I jakie będą tego konsekwencje.