Zakon Światła Ostoja Fantazji

Anioł zatrzymał się słysząc głos elfki. Odwrócił się i podszedł do niej wyciągając końcówkę wstęgi pokutnej którą zwyczajowo się całuję.
-Słucham cię? Od razu zastrzegam że nie mogę zapłacić za wonności. Pieniądze są mi pilnie potrzebne.
Powiedział i uśmiechnął się promieniście.
Ostanio uśmiech coraz częściej gościł na jego twarzy... No i siwienie przystanęło. Ogólnie wydawał się być pogodniejszy.
Tymczasem trzymał wstęgę wyciągniętą w stronę elfki.

Anioł ujął ostrożnie paczuszkę i przyłożył do niej nos. Wciągnął lekko powietrze próbując wyczuć co też tam dodała.
Taka gamma może być.
-Dziękuję. Niech ci to bogowie w dzieciach wynagrodzą.
Powiedział i opuścił wstęgę widząc bezbożne podejście do tych spraw.
Obejrzał się i schował paczuszkę pod albę którą miał na sobię. Nie aby ukryć, nie chciało mu się trzymać.
-A tak co słychać?
Zapytał i usiadł na ławce, zdejmując czarną wstęgę i zwijając ją. Nie lubił jej. Była szorstka i nie przyjemna.

Anioł spojrzał wesoło na elkę i zaś miał się lekko.
-Pytam właśnie dlatego że jetem Arcykapłanem. Troszczę się o was... Staram się przynajmniej.
Powiedział i przeczesał długie włosy.
Spojrzał na mały ołtarz kadzenia i akolitę który rozkładał tam wonności. Gdy tylko dostrzegł Arcykapłana podszedł i ucałował jego sygnet. W zamian monarcha bezgłośnie go pobłogosławił.
Ponownie spojrzał na zielarkę i uśmiechnął się przyjaźnie.
-Nie będziesz chyba stała i odpowiadała? Pamiętaj że to ja służę tobie a nie odwrotnie.
Powiedział i okręcił kilkukrotnie swój pierścień.

Anioł wszedł do holu w spowiednich ubraniach i skierował się do konfesjonału.
Wszedł i zamknął się w środku.
Zatopił się w niewygodny fotel i wyciągnął jedną z wielu książek spoczywających w odpowiedniej przegrodzie. Zapalił świeczkę i uczynił na sobie symbol świątyni. Zaczął czytać modlitwy godzinne. Obowiązkowe dla zwykłych kapłanów, dla tak zwanej "monarchii Świątynnej" już nie.
-I będziesz mnie prowadził po ścieżkach na których się nie zachwieję i podeprzesz mnie gdy będę upadał. Bo takoż przyrzekłeś mi swemu słudze...
Modlitwa ciągnęła się dalej. Klauzuryczny szept jednak pozostawał w konfesjonale, do reszty Świątyni docierał tylko stłumiony przez kratkę dźwięk.

Arcykapłan spojrzał na paladyna przez drzwiczki wskazał mu jednym gestem klęcznik obok konfesjonału na którym zwykle ludzie klękali by przez kratki konfesjonału powiedziec wszystko co ich trapi.
Arcykapłan przewrócił stronę Księgi Modlitw i rozrysował na swoich ustach symbol Świątyni rozpoczynając kolejną modlitwę. Modlitwa była krótka i monarcha zakończył ją jeszcze przez klęknieciem na klęczniku paladyna.
-Co cię trapi? Po co przybywasz?- zaczął jak zwykle dyplomatycznym i przepełnionym współczuciem oraz troską głosem.
Spowiadanie sprawiało mu wątpliwą przyjemność. Z jednej strony pomagał... Z drugiej wnikał w prywatność... Niestety z przymusu.

Anioł siedział i słuchał smoka jak zawsze miał w zwyczaju przy tego typu obrzędzie.
Spojrzał na niego przez kratki konfesjonału i szepnął.
-Opowiedz mi o tym śnie. Mogę cię też pobłogosławić... Jednak później.
Po tych słowach rozsiadł się wygodnie w niewygodnym siedzisku i zamyślił się. Umysł kapłanów funkcjonował zupełnie inaczej gdy odprawiali święte obrzędy. Mogli myśleć o wielu rzeczach na raz... Nie męcząc tym swego umysłu.
Anioł mógłby teraz prowadzić w głowe filozoficzną dyskusję na temat śmiertelności istot nieśmiertelnych z punktu widzenia bogów, parząc przy tym herbatę i zajadając się ciastkiem... I dalej byłby skupiony na integralnej części jego istnienia którą w tym wypadku była spowiedź.